-THIRD PERSON'S POV-
MADALING ARAW NA AT APAT na oras ang lumipas simula ng mangyari ang isang bagay na di malilimutan ng buong pamilya. At sa apat na oras na lumipas ay wala ni isang minuto na hindi humikbi si Dawn at nagtangkang bumangon manla sa higaan niya upang kumain o uminom manlang ng tubig.
Sa mga oras na to, para sa kanya ay wala na siyang gana sa lahat. She thinks it impossible for her to make it through the day, without thinking that, the most terrifying thing for a girl, just happened to her in a single snap.
Hindi rin niya magawang matulog dahil sa takot na biglang magparamdam o magpakita na naman kahit sa panaginip niya ang lalakeng gumahasa sa kanya. Kaya mulat na mulat ang kanyang mata at pinakikiramdaman ang paligid niya.
Ilang oras na rin na nag uusap-usap ang mga magulang, matalik na kaibigan at staffs ng hotel nila sa sala upang mag diskusyon sa nangyari. Lahat na pwede nilang magawa ngayon ginagawa nila, lahat inisip nila kung pano, at bakit nangyari yun. At nangunguna roon ang ama ni Dawn na kanina pa gustong magwala.
"W-wait wait. So you're telling me that there are no CCTV's in that area!?" Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa kwarto nila. Lahat ay natahimik, lahat ay natakot sa biglaang pagsigaw ng ama ni Dawn na kanina pa gustong sumabog.
"Amor, hinay hinay lang." Singit ng ina ni Dawn habang hinihimas-himas ang likod nito. Ngunit hindi lang yun pinansin ng asawa.
"We do have, sir." Sagot nung manager.
"Then where are the clips from last night!? Give us the clips!" Galit na wika ni David.
"Unfortunately sir, last night CCTV'S from that area was closed, our staffs failed to check it." The manager answered with a hint of panic in his voice.
Umiling-iling naman ang mga nandon sa kwarto dahil sa pagkabigo sa tugon ng manager. Napahilot naman sa sentido ang ama ni Dawn.
"My god! Ang laki laki ng binabayad namin tapos yung maliit na bagay na dapat meron kayo, wala!?! Ano?! Kailangan bang pagsabihan namin kayo na buksan lahat ng CCTV ha!?" Nang gigigil na wika niya. Napayoko naman ang mga staffs na nasa sala dahil kahit saan man tingnan, may pagkukulang ang management.
"Now it's fvcked up. How the hell can we point out suspect sa dami dami ng tao kanina sa party?" Tanong ng ama ni Calvin na si, Ben.
"We're very sorry sir."
"Hah, do you think mababawi yun!??" David chuckled humorlessly.
"Do you think it could easily take the trauma and pain away!? Do you think it's easy for us?! My child was raped! And there's nothing we can do for fvcks sake!" And his voice broke because he was starting to cry.
"Amor.." Naiiyak na wika ng ina ni Dawn at niyakap ang kanyang asawa.
Tumikhim naman ang ama ni Khalil habang nakapamewang ng ilang minutong walang nagsalita. "You may go." At pinaalis ang mga pinatawag na staffs ng hotel.
Nang makaalis ang mga staffs, nagsalita ang ina ni Calvin. "She's too young.." Malungkot na wika niya habang nakaupo sa sofa nila nang merong nakapulupot na shawl sa balikat dahil wala pa sa kanila ang nakaisip na magbihis manlang pagkatapos ng kanilang dinaluhang okasyon dahil lahat sila nagsipunta sa suite nila Dawn nang malaman ang nangyari.
"We must find that bastard." Komento ni Cooper habang nakatitig sa kawalan.
"Where are the kids?" Biglang tanong ng ama ni Calvin, nang maalalang wala pala ito ngayon sa sala.
YOU ARE READING
STUCK IN PAIN (UNEDITED)
Fiksi Remaja____________~*~__________ "Minahal mo nga ba ako? Mahal ko?" Biglang tanong niya sakin habang di mapigilan ang sarili na hindi humikbi. You can tell in his eyes the pain and trauma I inflicted on him. I don't deserve you, my love. You're too good t...
