STUCK IN PAIN (UNEDITED)

Chapter 37: Mysterious Hoodie Girl

-THIRD PERSON'S POV-

NAKANGITING SINARA NI Dawn ang gate nung makaalis na ang kotse ni Khalil, akmang maglalakad na sana ito palayo ng gate nung bigla siyang may nakitang lalakeng nakatayo sa unahan niya, rason para magulat ito ng sobra.

"Oh my goodness!!" Gulat na ekspresyon ni Dawn at napapikit dahil di niya inaasahang nasa unahan na pala niya si Calvin na nadala rin sa reaksyon ni Dawn.

"Oh I'm sorry! I didn't mean to scare you!" Paumanhin ni Calvin sa dalaga at umatras ng konti.

"Oh it's okay, it's okay." Dawn said when she finished composing herself.

"So, uhm, what are you doing here?" Tanong niya sa binata ng magtagal na di ito nagsalita.

"Oh, uhm, nothing. I-i just want to catch up." Panimula ni Calvin at namulsa. Tumango naman si Dawn at nahihiyang yumuko.

"Ah, I'm doing great since the passed weeks." Nahihiya niyang wika at nagsimulang maglakad pakanan kung saan naroon ang swing nila upang doon mag usap.

Sinundan naman ito ni Calvin at tumayo sa unahan ni Dawn kung saan nakaupo ang dalaga sa swing. "Good, I just want to apologize about my sudden reaction kanina. I was just taken aback." Nahihiyang wika ni Calvin, talking about the friendship of Dawn and Khalil.

"No no, it's okay. Pati rin naman ako ganon yung reaksyon ko nung malaman yun." At isang tipid na ngiti ang pinakawalan habang nakatingin kay Calvin na may halo halong emosyon ang mga mata.

"S-so, you guys, were childhood friends?" May halong takot ang boses ni Calvin, ngunit pati siya ay di alam kung bakit ganoon nalang ang nararamdaman niya, di niya maintindihan kung bakit nanginginig ang tuhod niya sa magiging reaksyon ni Calvin.

Habang abut langit naman ang kaba ni Calvin sa magiging sagot ni Dawn. At hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang kanyang naramdaman.

"Hmm, oo." At tumingin ulit kay Calvin na hinihintay ang sagot niya. "Sabi nila. Sabi nila childhood friends kami."

Kumunot nuo naman si Calvin sa sagot ni Dawn.

Nila?

"Nila.. bakit 'nila'?" Nagugulohang aniya.

Ba't wala akong alam nito?

"Cause I had a selective amnesia remember? The childhood part is what I forgot. I did not remember our memories together, even his face. Basta ang naalala ko lang ay, I have a friend who moved to US when we were young and we unfortunately lost contact dahil sa kanya-kanyang buhay." Dawn replied making the long story short.

"Kaya pala di kayo mahiwalay-hiwalay." Ani Calvin sa kanyang sarili. Aminado siyang para siyang sinampal ng katotohanan. Cause he did not realize that his thoughts was actually betraying him. He felt like he was deceived.

Mas inuna niya ang nararamdaman noon.

Or maybe, because of no good communication at all?

"Hey, Calvin? Are you alright?" Pag agaw nito ng atensyon sa binata nung bigla na lamang si Calvin kinain ng sariling saloobin.

"W-what? Yeah, I am okay." Calvin said while in the state of comprehending things.

"You sure?" Panigurado ni Dawn kay Calvin na para bang nawawala pa mentally dahil sa kanyang nalaman. Kitang kita kasi sa mukha ng binata ang pagkabigla ngunit ang ekspresyon ay pilit na tinatago upang di mahalata ng dalaga.