STUCK IN PAIN (UNEDITED)

Chapter 29: Press

-Dawns POV-

"DO YOU THINK matatagalan pa si tita na ganyan?" Napalingon naman ako kay Andrea na nasa gilid ko naglalakad paalis ng hospital.

"I don't know. Maybe? Let's just wait patiently." I answered back as we get inside the car.

"I bet they're getting tired of waiting for Tita." Biglang seryosong wika ni Andrea na nagpakunot ng nuo ko.

"Hey don't say that. It's not nice." Suway ko sa sinabi niya.

Nag iwas naman ito ng tingin at itinuon ang titig sa labas. "I'm just saying. Cause that's what people felt when waiting for someone na walang kasiguradohan na mabubuhay pa ba. And thats what time is.." Napalingon naman ako ulit sa kanya, na nasa gilid ko, nakaupo.

"What do you mean?" Nagugulohan kong tanong dahil sa biglaang lalim na hugot niya.

She sigh. "I meant, time gets slower and slower if you're waiting." Tugon niya habang nalibang kakatitig sa mga bulaklak na nakatanim sa gilid ng daanan.

Napatango naman ako, she's right. Kapag hinihintay mo ang oras, mas nagiging matagal nga ang pagtakbo nito.

I wonder kung, yan din ba ang nararamdaman nila nung ako yung na coma? Did they got tired waiting for me to wake up?

"Ma'am Dawn, saan po tayo ngayon?" Napaangat naman ako ng tingin at nakitang hinihintay pala ako ni Manong magbigay ng deriksyon.

"Drop mo nalang ako Manong sa pinakamalapit na cafe tapos mauna nalang kayo sa company ni Andrea." Utos ko na tinanguan naman niya at agad na pinaandar ang makina ng kotse.

"Andito na po tayo." Wika ni Manong nung pumarada sa isang cafe.

"Okay, Ill be there at 4PM." Aniko kay Andrea ng makalabas ng kotse upang bumili ng kape, naisip ko kasing magmuni-muni muna, malayo sa mga tao. Masyadong marami kasi ang nangyari sa isang araw.

"Okay just call me if you need a ride para sabihan ko si Manong." Ani Andrea. Tumango naman ako at nagpaalam na. Ngunit bago pa man pumasok sa cafe ay inayos ko muna ang aking sombrerong suot. Mahirap na baka merong makakita sakin.

Matapos makapag order, agad akong umupo sa pinaka dulo na upuan upang wala masyadong makapansin sakin. Masyado kasi akong na overwhelmed ng mga pangyayari kaya nais kong magmuni-muni.

But while I was in the middle of reflecting, refreshing my mind while sipping my coffee, merong dalawang babae na lumapit sakin kaya napaangat ako ng ulo.

"Dawn Gomez? Is that you?" Di makapaniwalang tanong nung babae na maiksi ang buhok. Napangiti naman ako habang lumingon lingon sa paligid upang tingnan kung meron bang ibang taong nakarinig sa pagtili ng kausap ko ngayon.

"I can't believe it! You're actually infront of me!" Pagtitili niya habang tumatalon-talon sa tuwa.

"I know right! Pero meron akong tanong, kung pwede po." Ani nung isang kulot ang buhok na sa palagay ko ay kaibigan nung babaeng short hair.

"What is it?" Tanong ko at humigop ng kape.

"Bat di ka na nag uupdate? We've been wai—" Di na natuloy nung babaeng kulot ang buhok ang tanong niya nung bigla siyang siniko nung kaibigan niya.

"Ay sorry, pasensya na po sa kaibigan ko. Nakalimutan lang po niya yung pinost niyo." Uh huh, I've also made a vlog about it.

"Omg! I'm so sorry! Uhm, let me just ask you another question. How about yung status niyo ni Calvin?! I mean, diba it's been 9 months since nag public kayo ulit ng relationship niyo!?" Ani nung short hair.