(Şafak Serisinin 2. Kitabıdır.)
Koyu kızıla boğulmuş bir hikayenin baş kahramanlarının kanından gelen gençler...
Hayatları boyunca dostluk, aile, sevda, umut ve destek olmanın anlamını büyüklerinden öğrendiler.
...
'Bebek yengemi zehirleyip hayatı tehlikeye sokabilir. Tabi bu en son durak.'
'Bunu kesinleştirebilmenin yolu yok mu?' Buğlem'in sorusuyla Emir başını sağa sola sallamıştı anında.
'Biliyorsunuz, elimden gelen bir şey olsa yemin falan dinlemeden dalarım ama şuan beklemekten başka yapabileceğimiz bir şey yok.'
'Biliyoruz oğlum elinden gelen her şeyi yapacağını.'
'Eğer beni dinlemek isterseniz eve gidin. Üç gün sonra zaten yengeyi getireceğiz, bol bol nazını çekeceksiniz.' Vuslat 'İnşallah' mırıltısıyla ayaklandığında Buğlem gülümseyerek bakmıştı Emir'in yüzündeki tedirginliğe. Vuslat'ın uzattığı eli sıkıca tutup odadan çıktığında derin bir nefes alarak adımlarını duraksatıp sevdiği adamın ona bakmasını sağlamıştı.
'Güçlü olmamız gerek.'
'Bu konuda güçlü olamıyorum can parem, bu konuda hiç mi hiç güçlü olamıyorum.'
'Ada çok güçlü bir kız, Taner desen o Vuslat Kasırga'nın oğlu. Bu ufaklıkta senin torunun. Çok güçlü emin ol ama bizden de almalı biraz destek.' Buğlem adamın gözlerine ilk kez bakar gibi derin teslimiyet ve güvenle yeniden baktığında Vuslat avucunun içindeki narin elin üzerine dudaklarını bastırmıştı.
'Çok şey atlattık, bunu da atlatacağız. Ailemiz sayesinde bu da geçecek.' Temenni edercesine konuşmasından sonra Buğlem usulca başını salladığında hep beraber kalabalığın yanına ulaşmışlardı ki Tibet'in Ada'nın odasından çıktığını görerek adama gözlerini diktiler.
'Oğlum, abi-'
'Abim yengemle, odaya girer girmez toparladı kendini, yengeme moral veriyor. Baba, ya yengeme bebek yüzünden bir şey olursa? Ya o seçimi abimin yapması gerekirse?'
