Lise

Bölüm 37

(Kris)

Gözlerini açtığında baş ucundaydık Baekhyun ile. Hafifçe gözlerini araladı ve nerede olduğunu anlamaya çalıştı.

Canının acıdığı her halinden belliydi. Bacakları morarmış , vücudu yara bere içerisindeydi.

İki gün önce gelen telefonla ikimizde hastaneye koşmuştuk. Onun bu yıpranmış halde olmasına üzülsemde bulunmuş olmasına,hayatta olmasına minnettardım.

Asıl olaylar bundan sonra başlayacaktı. Büyük ihtimalle psikolojisi iyice kötüleşecekti ve abisinin ölümünü ona nasıl açıklayacağımız hakkında en ufak bir fikrimiz bile yoktu.

"Yoo jung? İyi misin? Bizi duyuyor musun?"
Baekhyun ellerini onun gözlerinin önünde salladığında gözlerini kısarak bize bakmıştı.

"Oo çocuklar sizsiniz." dedi. Bu sakin hali bizi şaşırtmıştı.
"Ben neredeyim?" dedi kalkmaya çalışarak. Onu tekrar yatırdım.

"Hastanedeyiz. Ama iyisin. Tanrı seni korumuş." dedim.

Tanrı ve jun-myeon seni korumuş...

"Neden?" dedi. "Neden hastanedeyim?"

Baekhyun'a şaşkınlıkla baktığımda o da bana aynı şekilde bakıyordu.

"Yani hatırlamıyor musun?" dedi baekhyun.

Başını sağa sola salladığında koşarak doktorlara haber verdim.

***

"Bu yaşadığı büyük travmadan kaynaklanıyor. Çok az rastlanan bir durum olsada bazı hastalarda görülebiliyor. Kendisini korumak için vücudu hatırlamasına engel oluyor."

"Yani..." dedim doktoru bölerek. Boğazım düğümlenmişti. "Yani bir daha abisini hatırlamayacak mı?"

Doktor başını salladı.
"Üzgünüm. Sadece abisini değil. Abisiyle beraber hayatına giren herkesi unutmuş durumda. Ona kötü hisler yaşatacak olan her şey silinmiş. Yani abisini tanıdığı andan itibaren yaşadıklarını hatırlamayacak."

"Peki bu durum ne kadar sürer? Yani sonsuza kadar mı? Abisini hatırlaması gerekiyor. Ona yardım etsem hatırlaması için?"

"Hayır hayır." dedi doktor endişeyle ellerini sallayarak. "Sakın hatırlatmayın. Tabi bu sizin kararınız ama yaşadığı şeyler küçük değil. Aylarca bir yerde hapsedilmesi, işkence görmesi, gözünün önünde iki kişinin öldürülmesi, ayrıca anne ve üvey babasını kaybetmesi, öz babasının hapishanede olması. Kısacası unutmayı kendisi seçmiş. Daha fazla acı çekmeyi isteyeceğini düşünmüyorum. Arkadaşınız için her şeyi birkaç ay öncesine göre yaşamalısınız. Zaten kendisi istediği zaman hafızası yerine gelecektir."

"Peki. Teşekkür ederim doktor." diyerek oradan uzaklaştım. Onu korumak artık benim borcum olmuştu. Abisine onu koruduğu için için​ tekrar ve tekrar minnettardım.

***
"Yani beni birileri kaçırdı öyle mi?" dedi oturduğu hasta yatağından.

Baekhyun ile bir plan yapmıştık. Onu korumak için tüm tanıdıklarımıza onun abisiyle ilgili gerçekleri anlatmamasını istemiştik. Hatta onun büyükannesinide ziyaret etmiştim. Yaşlı kadın, torununun iyi olması için yapacağını söylemişti.
Kyungsoo ise artık büyükannesinin olduğu eve yerleşmişti ve suçluluk duygusu içindeydi. Onunla da konuştum ve ablasının bana emanet olduğunu söyledim.

"Evet. Öyle oldu. O yüzden vücudundaki bu yara izleri."

"Anladım." dedi. "Peki bu boynumdaki iki kolye ne? Onları aldığımı da hatırlamıyorum."