Falling to Pieces: Ars Moriendi

Chapter 33

(Venice Kaye Frilles on the side)

Dayle POV

After 2 Weeks or More... Ewan kung tama ang bilang ko! I don't care.

Hi Guys! Wassup! Where am I? I'm here in Snorlax wearing this itchy chef uniform and still working, and working, and worki---

*I'm gonna pick up the pieces and build a lego house...*

Inilabas ko ang phone ko mula sa bulsa ng uniform ko. Pumunta ako ng banyo para sagutin kung sino man ang nangangambala sa trabaho ko. Kumunot ang nuo ko nang mapagtanto kung sino ang tumatawag. Psh. Nagsayang lang pala ako ng oras para pumunta pa dito.

Declined.

Makabalik na nga.

*I'm gonna pick up the pieces and build a...*

Problema nito?

Declined.

*I'm gonna pick up the pi...*

Declined.

Ang kulit naman nito! Hindi niya ba alam ang wala akong balak sagutin ang tawag niya? Like Duh!

*I'm gonna...* -Duck Face Calling...

For the fourth time. Declined.

Tapos pinatay ko na ang phone ko.

I'm gonna kill you na talaga Kelvin! Errr... Kung bakit di ko sinasagot ang tawag niya? Ganito lang naman kasi yun...

Pagkatapos nung nangyari, hindi na siya nagparamdam sa akin. Ngayon na lang ulit. Anyare sa kanya? Badtrip! Kung ano man ang rason niya...

Bahala siya sa buhay niya! Wala akong pakialam! Itaga niyo yan sa ulo niyang mukhang pugo!

*After 7845292163 Years* Joke. OA? Haha. Basta after ng work ko.

Nakauwi na ako. Hay salamat! Home Sweet Home.

"Oh. Andito ka na pala. Tara na. Sumabay ka na sa akin," nagulat ako sa boses na yun. Kaya naman tinungo ko agad kung saan nanggaling yun... Sa kusina.

"Oh. Di ba ako dapat ang magsabi niyan sayo? Hmm. Si Hillary? Asan siya?" tanong ko sa kanya. Hindi niya man lang ako tinignan.

Bakit kaya ang lamig lamig niya sa akin? Hindi niya man lang sinabi na pinalitan na niya ang aircon sa bahay namin sa sobrang cold niya.

"Sa taas. Masama raw ang pakiramdam niya. Halika. Samahan mo na ako. Kakasimula ko pa lang naman kumain eh," pagkasabi niya nun ay agad naman akong umupo. Well... Kanina pa nga pala ako nagugutom. Ho Ho Ho! Buti na lang may kasabay ako. Buti na lang at... Pinansin niya ako.

Kay tagal kong hinintay ang pagkakataong masolo ko siya eh.

Ang makausap ulit siya ng kaming dalawa lang.

Kaya lang... Hindi ko alam kung paano ko sisimulan.

Tahimik lang kami habang kumakain. Walang nagsasalita sa amin. Ano ba naman to! Magsalita ka naman! Oy! Hello? Hey! May kasama ka po! Baka nakakalimutan mo. Tss. Hayy.