Falling to Pieces: Ars Moriendi

Chapter 35

(Lance Martin Harrison sa picture)

Habang nagkukwento siya ng about sa relationship nila ni... Whoever ay hindi ko mapigilang hindi makaramdam ng inggit sa kanya. Haist. Tawa lang ako ng tawa pero sa loob loob ko, may kumikirot sa puso ko.

Bakit ganun ang naramdaman ko? Hindi ko maipaliwanag. May sakit na nga yata ako.

Hala! Wag naman sana! Gusto ko pang mabuhay ng matagal.

Baka kaya kumikirot ang puso ko kasi may sakit ako!

Baka... May Rheumatic Heart Disease ako!

Oh God... Pagalingin niyo po ako.

Amen.

Pinagpapalo naman niya ako kapag tinatawanan ko siya. Bwiset pa daw ako kasi dapat daw pagaanin ko ang loob niya pero pinasasama ko pa daw lalo. Hahahaha.

Eh sa nakakatawa naman talaga e. But at the same time, nakakainis din. Biruin niyong ginaganun lang siya ni... Whoever! Anak ng flappy pig! Parang binabalewala lang naman niya si Dayle eh! Kung sana ako na lang ang nasa posisyon niya noon, hinding hindi ko sasayangin ang opportunity na makasama ang babaeng pinapangarap ko.

Oh. So gay!

Totoo nga talaga ang gulong ng palad ano? Kung dati ay hanggang tingin lang ako sa kanya, ngayon ay nakakausap ko na siya, nakakasama, naaalagaan, pinagsisilbihan. Ang sarap sa feeling... Heaven!

Pero nainis siya sa akin dahil hindi ako tumitigil sa pagtawa. Nakaramdam ako ng lungkot dun. Kaya todo suyo naman ako sa kanya pero hindi niya ako pinapansin hanggang sa makarating na kami ng bahay nila. Nagtaxi lang ako nun pauwi kasi sira pa ang sasakyan ko. Haist. Kakapaayos ko pa lang pagdating sa bahay.

Nang makapasok na siya ng bahay ay may nagvibrate sa loob ng bulsa ng pants ko. Kinuha ko iyon bago pumasok ng sasakyan. Baka kasi marinig ni Manong. Tsk. Pagtingin ko sa screen, si Lance pala. Nanlumo ako sa narinig ko. Ang saya saya ng araw ko, sinira pa ng bwiset na balitang yun! Syet!

Sinundan kami ng mga miyembro ng Razor Leaf. WTF! Ano na naman ang kailangan nila? Sh*t! Bka hindi nila matanggap ang pagkatalo nila.

Tinawagan ko si Vince pagkatapos ng tawag ni Lance. Tinanong ko kung anong kailangan ng mga kumag na yun sa amin. Ang sagot niya sa akin ay nalalapit na daw ang BW at kailangan nila ng mapagpapraktisan.

D*mn those b*stards! Bakit sa amin pa? Ang dami naman dyang iba eh. Sh*t lang!

Masyado naman silang seryoso sa BW. Sa susunod na buwan pa naman yun eh. Taena. Huh. Kung sabagay... Malaki-laki rin kasi ang premyo kapag nanalo ka. Sampung milyon lang naman. Okay na rin kahit papaano. Isang labanan lang, tiba-tiba na naman kami nito! Yahoo! Kami ata ang defending champion. Isus. Sigurado na naman ang panalo.

Taeng syet nga lang at pagkarating ko mismo ng bahay ay tumunog naman ang telepono. Kailan ba ako titigilan ng mga masasamang balita? Asar! Nandito ako para mag-enjoy eh. Badtrip.

Kinausap ko naman ang WarLord. Ipinaalam niya sa akin na 3 days to go na lang ang semi-finals ng BW. Tinanong niya rin sa akin kung sasali daw ba ang grupo namin. Aba! Tinatanong pa ba yun? Kami pa ba ang mawawala. Ases. Pagkatapos ng tawag ay agad ko namang sinabi sa grupo. Lubos-lubusin na ang nalalabing araw namin dito sa bansang ito. Hays.