Walküre

5) overleg

Ingmar riep zijn wapenmeester en wat ander volk bijeen. Overleggen zou te lang duren. Maar hij wist tot wat zijn vijanden in staat waren. Iets te gemene trucks uithalen. Zo denkt hij.

"Ze willen met me onderhandelen!" brulde hij.
"Hebben ze gezegd waarover?"
"Wat denk je zelf idioot! Dat ik mijn zwaard of mijn macht afgeef."
Zijn wapenmeester keek beschaamd naar beneden en dan opzij.
"Nooit geef ik Vill in handen van die onbekwamen. Ik zal dat zwaard temmen. Kijk wat een macht het me al gegeven heeft!"

Elke aanwezige fluisterde in zichzelf het woord; 'vloek'. Maar heer Ingmar was vastberaden dat hij Vill de baas zou kunnen.

"Als we de spionnen zelf gaan zoeken vinden we ze nooit. Dat is duidelijk. In de bossen zijn zij in voordeel. Maar niet in de terp."

"Dus wat stelt u voor?"
"Een aanplakbiljet of iets in die strekking. Zelf contact leggen kunnen we niet. Maar in de terp heeft ze vast volgelingen zitten die het ze vertellen. Misschien zien ze het zelf wel!"

"En wat moet er op dat aanplakbiljet staan dan?"
"De gewoonlijke dingen idioot. Een ontmoetingsplaats. Een tijd. Geen wapens en alleen komen. Die dingen."

Er werd beschaamd geknikt.

"Ik wil die aanplakbiljetten tegen de middag! Nu iedereen aan het werk. Dienstmeid! Wijn voor mij!"

Elin wist dat ze altijd in de buurt moest zijn want ook al vergat hij telkens haar naam, het was wel zij waar hij altijd op begon te roepen.

Ze stormde binnen met een kruik wijn en een glas.

Heer Ingmar keek verbaasd. Ze had geen kap aan en haar haar zat warrig en los, ze was te laat geweest deze ochtend.

"Fatsoeneer jezelf. Je ziet eruit alsof je uit een rattennest bent gekropen."
Elin schikte haar schort zo snel mogelijk door erover te wrijven en ze trok zo goed en zo kwaad mogelijk haar haar achter haar oren. Ze was een beetje geschrokken van zijn reactie. Ze ging wat door een knie.

"Het spijt me heer. Ik doe gelijk u beveelt."
"Goed zo. Nu wegwezen."

Elin knikte en strompelde ervandoor. Toen ze buiten was ging ze naast de deur tegen de muur staan en ademde ze diep in en uit.

"Rotzak" mompelde ze.
De deur ging weer open.
Ingmar.
"Wel? Sta je hier nog?"

Elin maakte dat ze weg was. Naar de keuken. Waar de heer nooit kwam.

Kok was bezig met een schaap te villen.

"Laat me raden. Zijn humeur is de boom in?"
"En geen beetje. De rebellen hebben een brief gestuurd. En die zit schijnbaar tegen."
"Wat stond erin?"
"Iets over onderhandelen."
"Net of dat gaat ie doen."

Elin haalde haar schouders op en trok haar kap uit de zak van haar schort. Ze rolde haar haar op en stak het vast met een tweevork pin. Haar kap bond ze snel er over.

Toen Elin de pels van het schaap kreeg zette ze zich neer op haar krukje in de hoek.

"Wat ga je vandaag maken?"
"Schoenen. Voor Ester. Haar schoenen worden te klein."

Ze maakte de wol proper door er met de hand zoveel mogelijk uit te pulken. Vooral stro.

"Waar komt dit schaap vandaan?"
"Van de velden meegenomen. Als belasting."
"Waarom blijft hij het proberen? Wat gaat hij doen als hij alles heeft? Ons opeten?"

Kok haalde zijn schouders op.
"Hij zal verder gaan zolang de mensen bang van hem zijn."
"Vill moet bij hem weg."
"Ga jij het stelen Elin? Probeer maar. Hij loopt van voor de noen tot aan zonsondergang er mee rond. En als ie slaapt ligt het onder z'n hoofdkussen."

Kok had gelijk.
Hopelijk zouden de rebellen er snel een eind aan maken.

Ooit moeten ze toch oog in oog komen te staan met Ingmar.
Met enkel brieven sturen komen ze niet ver. Ingmar blijft het geld opeisen.