Walküre

36) een einde en nieuw begin

In een enkele klap was de lichtflits weer voorbij. Elin en Aife hadden zichtbaar niet van hun plaats bewogen, maar Aife had de drinkhoorn plots niet meer vast.

Ingmars lichaam lag levenloos op de grond. Bijna als een dronkeman die op straat in slaap gevallen was.

Maar de Walkuren zijn hier. Eirikr besefte dat en wist dat het voorbij was.

Aife bewoog, hoewel eerst iedereen onbewogen naar dit schouwspel had gekeken, als eerste. Ze deed tijdens haar stappen haar mantel los. Daarmee raapte ze het zwaard op en wikkelde erin. Iedereen zag nu voor het eerst haar gezicht. Dit was de vrouw die verlossing bracht. Meer nog. Ze waren met twee. 

Enkel Freya kan het zwaard hanteren. De Walkuren zouden het risico niet nemen.

De mensen kwamen in stilte terug tot leven. Ze keken in het rond, vooral naar de twee walkuren.

De raaf die op de daken zat te waken was weer weg. De lucht klaarde ook weer op.

De mensen keken naar Aife. Degene die hen de redding beloofd had en hen dat samen met een tweede persoon ook gegeven had.

Elin kwam bij Aife staan.

"Beste mensen!" begon Aife, "vrees nooit meer. Wij nemen het zwaard in naam van Wodan en Freya weer mee, waar het door onze smidsen vernietigd zal worden."

Wat een opluchting.

"Wanneer wij vertrekken, wees dan beter dan dat Ingmar was en geef hem alle eer die een dode moet krijgen.

Heb geen wrok. Ingmar heeft zichzelf de vloek van de goden op de hals gehaald, hij is de enige met schuld. Heb ook geen wrok over zijn kinderen. Zij zijn de jeugd, zij zijn de toekomst."

De mensen knikten. Wat een wonderen waren er vandaag gebeurd!

Even, heel kort, lieten de onweerswolken een regenboog zien. En minsten even snel was ze weer weg.

Aife en Elin waren weg. Terug naar de goden, over de regenboogbrug die bewaakt wordt door Heimdallr.

Het volk kwam weer in beweging. Aderik besloot het goede voorbeeld te nemen en nam zijn mantel af. Hij liep naar Ingmar toe en legde zijn mantel over hem heen.

Daarna liep hij naar de kinderen.
Hij bukte voor ze neer zodat hij op gelijke hoogte met ze was. Het duurde maar zo lang als het knipperen van een oog, maar Aderik zag de betovering in de ogen van de kinderen weer verdwijnen.

Hun pupillen leken plots weer normaal. Vol kleur en leven. Maar ze waren niet verbijsterd over de situatie. Elin had haar werk als spion in de motte goed gedaan. Ze had alle doen en laten van Ingmar zorgvuldig geobserveerd en had de kinderen met liefde verzorgd, ondanks dat zij haar pionnen naar Ingmar waren.

En ook nu zorgde ze voor de kinderen. De twee erkenden dat hun vader er niet meer was, maar ze leken het te snappen. Alsof het toch niet zo'n erg verlies was. Ze konden een nieuw begin krijgen.

"Zullen we naar het huis van mijn ouders gaan? In de kleine terp?"
De twee knikten gedwee.

Aderik was een goed dienaar van de goden. Hij zou zich over de kinderen ontfermen, want dat is wat de goden willen.

Een nieuw begin.

Voor iedereen.