Walküre

23) terug naar Asgaard

Midden in de nacht vielen regenbogen gelukkig niet op. Zo kon Aife in stilte terug naar Asgaard.

Toen ze er was keek ze vol ontzag naar de takken van Yggdrasil die zich al eeuwenlang op deze plaats uitstrekten.

Aan de voet van de Bifröst stond iemand haar al op te wachten.
"Heimdallr weet van uw komst. Hier is een paard om u naar de goden te voeren."

Aife besteeg het paard en bedankte voor de verwittiging.

In stap reed ze de brug over en keek in de verte al naar de rivieren die uit de bron van Nurd ontsprongen, en waar Yggdrasil haar wortels had.

Vanuit Himinbjörg klonk het trage, lang naslepende geluid van een hoorn. Heimdallr heeft haar komst aangekondigd door op de Gjallarhoorn te blazen.

Ze zet er toch wat vaart achter nu.

Wanneer ze de hallen van Wodan binnentreed neemt ze haar mantel af en loopt naar hem toe.

Ze zitten aan tafel. Zoals meestal om dit late uur.

Wanneer Aife het banket tegemoet komt worden de blikken naar haar gewend. Eerbiedig buigt ze haar hoofd.

Wodan, aan het hoofd van de tafel staat op en loopt naar haar toe.

"Je bent terug" zei hij terwijl ze zich van de lange tafel verwijderden.
"Gegroet machtige Wodan" zei ze, "ik ben terug gekomen voor de appels van Iduna."
Wodan, die door zijn raven had kunnen volgen wat ze op Midgaard al allemaal gedaan had, trok de mouw van haar hemd en maliën omhoog.

"Vill" zei hij tussen mompelen en grommelen in door zijn tanden.
Hij liet haar arm los. In de achtergrond klonk het eetfestijn. 

"Vertel me zelf. Wat is de vooruitgang?"

"Ingmar neemt al afstand van zijn zwaard. Ik heb hem aan bed laten kluisteren met slechte slaap en nachtmerries. De bevolking is nu gerust en ik wacht enkel nog op het moment dat wij hem het zwaard kunnen ontnemen."

"Tijdelijk gerust" klonk het in de achtergrond.
"Freya" merkte Aife luidop op. En ze boog het hoofd.
"Ingmar in bed is nog altijd Ingmar de heer. Ik wil hem dood hebben."

Freya's vurige karakter was niet in kracht afgenomen sinds vorige keer.

"Dat zwaard moet verdwijnen."
"Hoe lang nog voor je het denkt te kunnen ontnemen?"
"Een week?"

Wodan dacht na. Freya zat op hete kolen om het zwaard te kunnen laten vernietigen door de smidsen Brokk en Eitri. De directe nazaten van de dwergen die het zwaard voor de goden hadden vervaardigd.

"Goed" zei Wodan, "een week krijg je nog."
Dat vond Freya te lang, maar een week zou het zijn.

"Voeg je bij ons aan tafel. Ik laat Iduna voor jou een gouden appel klaar leggen."