Walküre

30) de keuze

Het koud zweet brak Ingmar opnieuw uit.

"Ik voorspel dat je het zwaard een laatste keer zal kunnen heffen. En dan zal al je kracht je ontnomen zijn."
"Wanneer dan?"

Vanonder de kap kon Ingmar zien hoe haar ogen zo groot als schoteltjes werden, toen ze achteruit leunde. Het wit van haar ogen lichte op vanonder de kap als de maan op een duistere nacht.

"De goden zullen komen!" riep ze uit.

Ingmar kreeg wat meer gevoel in zijn benen. Hij rechte zijn rug wat.

"Luister goed naar mij Ingmar. Jij hebt de keuze. Hef het zwaard een laatste keer en sterf. Overhandig het zwaard aan de goden en leef gelukkig verder met je kinderen. Of je houdt het zwaard bij, maar verberg het dan. Hoewel ik je die laatste keuze afraadt."

Ingmar knikte wild, maar kon alle informatie en bedreigingen niet meer vatten.

Hij kon nu eindelijk opstaan, sleepte het zwaard naar de schede en liep er vervolgens mee naar buiten. De frisse lucht deed wonderen. De heks volgde.

Zijn paard werd onrustig zodra de heks in de buurt kwam.

"Hoe lang ben ik weg geweest?"
"Drie uren maar."
Dat leek onwaarschijnlijk, maar de lucht was nog steeds helder als de middag.

"Ben ik wel genezen van mijn slechte slaap?"

Met een razendsnelle beweging had ze plots zijn arm vast. Hij kon de barsten in de gedroogde klei op haar arm tellen.

"Je hebt kinderen, Ingmar. Denk na."
Snel trok hij zijn arm terug.

"Een druppel laudanum in je wijn voor je gaat slapen. Één druppel."
Ze overhandigde hem een heel klein glazen flacon.

"Wat is mijn schuld heks?"
Ze begon weer met het handen wrijven.

"Je hoort nog van me."

Wanneer Ingmar weer keek naar waar hij was, merkte hij op dat ze al aan de rand van het bos waren.

Aderik zat in het gras en keek verbaasd op, toen hij zag dat ze er al waren.

Hij was vergeten hoe vies de heks was, met al die klei op haar gezicht. Wat had ze gedaan dat ze er zo uitzag?

"Dat is snel" vroeg Aderik verbaasd.
Hij keek naar de heks die aan de rand van het bos was blijven staan.

"Ik wil hier weg" zei Ingmar alleen.
De heks aan de rand van het bos grijnsde.

Aderik sprong op zijn paard om Ingmar bij te kunnen houden.
Maar zodra ze in beweging waren gekomen en in volle galop over het land raasden, vlogen honderden kraaien op uit het gras.

Luid krassend vlogen ze om hen heen. Aderik sloeg angstig zijn armen voor zijn gezicht. Ingmar bleef echter onverschrokken doorrijden.

Toen Aderik omkeek was de heks verdwenen. De kraaien leken echter wel te vliegen naar waar ze laatst gestaan had.

Wat was er gebeurd?