Walküre

35) Walkuren

Elin deed een teken naar Aife achter Ingmar, die eveneens haar kap aflegde.

De twee waren nagenoeg identiek al elkaar. Aife misschien wat groter en steviger, Elin had donkere blinkende ogen en een gave huid. Ook had Aife niet de lichte, bijna vervaagde zomersproetjes van Elin.

"De goden roepen ons terug Ingmar. Met het zwaard" zei Aife kalm.
Ook zij had een paar stappen dichter gezet.

Boven de terp werden de wolken snel donker en regen leek op komst. De lucht was warm en drukkend. Een nazomers onweer leek nakend.

Dit waren de goden.

"Nee nee nee!" brulde Ingmar. Hij was vernederd, beroofd -in zekere zin-, verbaasd en hij werd gek van vermoeidheid.

Eirikr deed een stap achteruit, tot tegen de Assembly aan.
Aife greep naar de drinkhoorn aan haar riem.

"Nee!" brulde Ingmar.
"Nooit zal ik mij gewonnen geven!"
Hij was compleet gek geworden. Hij was vuil doordat hij gevallen was. Zijn kleren waren gescheurd en zijn ogen waren dof en vol haat.

Het scheelde niet veel of hij schuimbekte.

Een raaf landde op het dak van de Assembly en kraste naar het gebeuren. Het volk viel elkaar nu in de armen of deinsde achteruit.

En toen gebeurde waar heel het dorp altijd al schrik voor had. Maar nu om een iets andere reden.

Ingmar trok zijn zwaard. Hij stormde op Elin af. En net dat ogenblik sloeg de bliksem in. Het was niet duidelijk waar, maar het was vak bij Ingmar.

In diezelfde seconde was nog even de schreeuw van Ester te horen, die naar haar vader riep. Maar ze was een ogenblik te laat.

Badend in licht kon Ingmar enkel Elin en Aife zien. Al de anderen leken aan deze dimensie niet deel te nemen.

Ingmar keek naar zijn handen. Het zwaard was er niet. Hij had geen idee waar het zou kunnen zijn.

Aife en Elin stapten op hem af. Beiden hadden een drinkhoorn in de hand. De hoornen waren wit door hun fijne afwerking en afgezet met zilver aan de drink rand en de punt.

"Walkuren" mompelde Ingmar.
Hij keek afwisselend van Elin naar Aife die op hem af bleven komen.

Alles was ooit gezegd was over de goden was dus waar. Vill had niet enkel de bijnaam goddelijk, het zwaard was wel degelijk door d goden vervaardigd. Al die boodschappen hadden wel degelijk in het lemmet gestaan.

Het had werkelijk alle leven uit hem gezogen. En nu hij het zwaard een laatste keer getrokken had, was dit het einde.

En dat besefte hij donders goed.

"Ik zweer dat ik het zwaard terug geef! Ik doe alles wat jullie vragen! Ik zal nooit meer met de goden lachen!"

"Te laat" zei Aife, "je bent al dood Ingmar. Het is enkel nog aan ons om jou naar Hel te sturen. En ze zal je graag zien."

"Nee!" schreeuwde en huilde Ingmar, "ik heb kinderen!"
"Die had je al die jaren daarvoor ook al" verzekerde Elin aan Ingmar, "en je was er niet voor ze. Vandaag is het einde van alle zorgen."

Ritueel goten Aife en Elin de wijn in de beker uit. Ingmar keek hoe het rode vocht uit de witte hoornen viel en leek te verdwijnen in het licht.

Enkel de helden van de strijd kunnen de wijn van de Walkuren drinken en Walhalla betreden, waar Wodan als koning heerst.

En daar hoorde Ingmar niet bij.