Walküre

37) de verhalen van Wodan

Aderik goot met precisie het gesmolten brons in een mal.

Ilva hield de mal stevig vast met een tang, terwijl Elin net met een andere tang een bijl blad in water liet zakken.

Toen dat allemaal gedaan was nodigde Aderik uit voor pauze. Het was een warme lentedag. En in de smidse op de grote terp, vlakbij de Assembly, was het nog warmer.

Ze hadden het over ditjes en datjes, toen Ester voor het eerst sinds die ene dag, dat bepaalde onderwerp noemde.

"Wat is er nog gebeurd die dag?" vroeg ze, "is het zwaard nu echt weg?"

Aderik zette zich wat makkelijker. Ester en zelfs Ilva ook. Er kwam immers het einde van een wonderlijk verhaal, waar ze zelf een deel van hebben uitgemaakt.

"Nadat de Walkuren vertrokken zijn, is er veel gebeurd."
De twee hingen aan zijn lippen.

"Wanneer we terug naar de motte gegaan waren, zagen we dat deze afgebrand was. Ik denk dat de goden hun werk volledig gedaan hebben.

We hebben Ingmar begraven in de motte heuvel. En alles goed dicht gegooid. Zonder naam. Zonder verwijzing. Gewoon een graf, zoals iedereen anders."

De twee volgden elk woord.
"Weet je dan ook wat er met het zwaard gebeurd is?"

"Wel. De Walkuren hebben het zwaard terug meegenomen naar Asgaard, waar ze het in processie naar de smidsen van de goden hebben gebracht. Freya natuurlijk als belangrijkste aanwezige. Want zij was uitgekozen om het zwaard te hanteren.

En als zij zelf het zwaard zou dragen, waren de goden ook zeker dat Loki het niet zou proberen stelen."

Aderik porde Ester in haar zij.

"En daar hebben de goden het zwaard omgesmolten met magie. Zodat het niets anders zou zijn dan een nutteloze klomp metaal, die ze gelegeerd hebben met andere metalen. Dan hebben ze er twintig verschillende, heel gewone voorwerpen van gemaakt, zodat niemand meer weet waar het metaal inzit."

"Wauw" zei Ilva.
"En hoe weet jij dat alles?" knipoogde Ester, "je verzint dit toch niet?"

"Omdat ik geluisterd heb, wanneer een oude wijze man in de terp langs kwam. Een onbekende wijze, die een grote hoed droeg."

"Wie was het dan?"

"Wel. Wodan mengt zich vaak onder de gewone mensen. Dat doet hij als een oude man, met een hoed op. En dan is hij zo gewoon, dat je nooit zeker weet of hij het wel was."

"Heb jij met Wodan gepraat?!"
"Ik heb met een wijze man gepraat, die me een verhaal vertelde. Daarom, als je een oude man tegenkomt die je aanbied een verhaal te vertellen, zit dan neer en luister goed.

Je zal worden meegenomen naar verre werelden met magische voorwerpen, reuzen en elfen. Een reis die je geen tweede keer kan maken."