Walküre

17) gebroken harten

Elin stond met ingehouden adem naaf Ingmar te kijken. Hij had Vill laten vallen. Dat vond ze wonderlijk. Maar ze zag ook hoe weinig uiterlijke emotie hij toonde.

De onbekende vrouw had iets losgemaakt, maar ze was nog niet om de vloek heen.

"Wat heb je gedaan?" vroeg Ilva, die heel erg probeerde om sterk te blijven,
"heb je echt een graf open gemaakt?"

Ingmar probeerde woorden uit te brengen maar kreeg het niet voor elkaar.

Toen knikte hij. Hij gaf het toe.

"Het was een grafheuvel. Ik wist het niet zeker. Hij was al zo oud. Maar ik vermoedde het wel. Mijn grond was uitgeput. Ik had meer land nodig. Ik..."

"Heb het graf open gebroken."
Ingmar keek naar Elin, die de zin had aangevuld. Hij knikte.

Ilva's onderlip trilde zo erg dat heel zijn kin samen trok in grillige lijnen.
Ester huilde gewoon. Elin had haar handen op haar schouders gelegd.

"Zoals in Elin's verhaal... het is echt waar. Er zijn goden. En een goden zwaard. En je hebt het gestolen!"

"Nee!" brulde Ingmar. En hij greep naar Vill.
"Er zijn geen goden Ilva! Die bestaan niet. Enkel de kracht van Vill! En ik ben meester van die kracht!"

"Je bent een leugenaar Ingmar" zei Elin, "een bedrieger."
Ilva liet nu ook tranen.

"Ik ben de meester over Vill! Niemand anders dan ik!"

Hij stormde naar het raam.

"Er zijn geen goden! Nee! Waar zijn ze dan? Hè!? Niemand kan mij de baas!"

Vill gloeide gevaarlijk in de hand van Ingmar.

Iedereen deinsde achteruit.

"Bij alle goden" mompelde Aderik, "we zijn vervloekt."

Ingmar's tirade ging verder. Woest stormde hij door de ruimte en sloeg zijn weg doorheen schalen, krukken en tafeltjes en andere. Vill sneed als door boter.

"Waar zijn de goden!? Hè!? Waar dan?"

Buiten rommelde zachtjes in de verte de donder.

Elin liet haar hoofd hangen. Ester liep weg van het hele gebeuren. Terug naar haar kamer waar de goden wel bestonden in Elin's verhalen en waar Ingmar niet kwam en waar ze niet wist dat hij een graf geroofd had.

Elin legde haar handen voorzichtig op Ilva's schouders en zachtjes duwde ze hem weg van de zaal waar Ingmar alle zin voor rede verloren had.

Het hele kasteel was in activiteit stil gevallen. Buiten zongen de raven en jankten de katten.

Aderik leunde ontzet tegen de muur terwijl hij zag hoe Ingmar al zijn energie verloor.

"Meid!" brulde hij nu, "meer vuur!"
Aderik schudde zijn hoofd.
"En zeg kok dat ik hete soep wil!"

Ingmar keek toen naar Aderik. Normaal zou die nu stoppen met zijn afkeuring, wetende dat Ingmar keek. Maar hij knikte nog duidelijker verder <nee>.

Hij duwde zich van de muur af en liep naar buiten.

Wat nu net gebeurde en gebeurd was ging aan zijn verstand voorbij.