Walküre

26) in stroomversnelling

Terwijl de schokgolf steeds verder haar weg zocht, liet ze de bladeren ritselen, en jankten de katten op haar doortocht.

Tot in Asgaard.

De schokgolf barste daar kapot op Wodan en Aife, die net gereed stond om terug te keren naar Midgaard.

Beiden keken ze op. Aife een beetje verschrikt. Wodan vervoer geen vin.

Een bediende kwam al verslag uitbrengen.

"Heimdall zend mij" begon hij, "het is Ingmar. Hij heeft de Wijze vermoord. Vill heeft terug bloed geproefd."

"Ragnhild" riep Aife geschokt.
Wodan, de meest wijze van allemaal, dacht na.

"Je zei dat je het visioen naar Eirikr gezonden had."
Aife knikte.
"Dan is het tijd dat we nu toe slaan."

Eirikr hoorde, alsof het automatisch was, de stem van Aife weerklinken in zijn hoofd.

"Ingmar" zei hij terwijl hij snoof.
Ingmar keek op. Hij schoof beschaamd het zwaard weer in de schede.

"Er is misschien nog één iemand die kan helpen."
Hoopvol keek Ingmar hem aan.

"Neem een paard en rij naar het zuiden."
"Het zuiden?"
"Rij tot je het bos ziet verschijnen. Daar zal je ze vinden."

"Ze?" vroeg hij nog steeds bang van wat hij net gezien had.

"Iemand met meer wijsheid dan wij allemaal samen."
"Maar wie is het dan?"

"Een heks. Een priesteres die dromen kan lezen. Ze komt uit een ver land en is maar eens per jaar hier. Als je ze wil zien zal je snel moeten zijn."

"Hoe weet ik dat zij het is?"
"Dat zal je weten zodra je haar ziet. Je zal ze niet missen."

Ingmar knikte beangstigend.
"Zeg haar dat ik je gestuurd heb."

"Wat met die vrouw. Die met haar speer?"
"Zelfs zij zal niet weten waar je de heks kan vinden. Ze reist in het geheim. Enkel ingewijden kennen haar."

Ingmar probeerde zijn ademhaling op orde te krijgen.

"U zal zich moeten haasten" vervolgde Eirikr.
"U kon het zelf zien aan het zwaard. U heeft niet lang meer."

Ingmar krabbelde haastig overeind.
"Direct!" zei hij.

"Ingmar" riep Eirikr hem na, "ga alleen. Anders zal ze je niet helpen."

Hij knikte. Zo erg zelfs dat hij niet stopte tot ze buiten waren.

Toen Ingmar en ook Aderik buiten waren, leek het alsof Eirikr zelf uit een trance ontwaakte. Zijn ogen werden weer helder en boog zich weer naar zijn moeder toe.

Met tranen van verdriet die de vrije loop hadden.