Walküre

16) overvallen in eigen kamp

Ingmar stond verbouwereerd ten midden zijn soldaten. Eirikr was uiterlijk kalm, maar voelde zich verschrikkelijk tussen de soldaten.

"Laat hem" zei Ingmar dan toch. De greep om Eirikr's armen liet los. Hij deed gelijk een stap achteruit.

"Laten we terug gaan" zei Aderik.

Ingmar en zijn gevolg volgden traag. De angst zat er goed in.

De bevolking was blij. Ze hadden niets moeten afgeven, werden niet bedreigd, waren niet ... niets eigenlijk. Ingmar had niets gedaan.

Halverwege de weg terug naar de motte kreeg Ingmar besef van de schaamte die hem net was overvallen. En toen moest het vooruit gaan. Alsof de aanwezige schapen het ook wisten en hij kon ze niet onder ogen komen.

Björn  haastte zich al om de poort naar de stallen open te trekken. Ingmar had van zijn emoties geen kennis. Hij wist niet wat hij voelde en wat hij moest voelen.

Toen hij van zijn paard was gesprongen en hij de teugels aan Björn wou geven nam deze ze niet onmiddellijk aan.

Hij moest iets zeggen. Tegen de heer. En hij durfde niet.

"H.. heer?"
"Wat!?" schreeuwde hij meteen.
De knul nam de teugels over.

"Er is iemand voor u. Boven. In de raadskamer... ik..."
Hij kreeg de teugels in handen en beende ervandoor.

"De schaamteloosheid..." mompelde hij over en over in zichzelf.

Hij liep de trap omhoog en zodra hij boven was bleef hij versteend staan. De deur was gesloten, dat vond hij al vreemd. Voor de deur stond Elin met tranen in haar ogen en brandhout op de grond.

Ze had een doek om het hoofd gebonden die haar het schreeuwen moest beletten.

Ingmar liep op haar toe en wilde haar aan de kant duwen, maar pas toen hij dat deed had hij door de Elin's polsen gebonden waren aan de deurknop.

Ze probeerde hem om een alsjeblieft te smeken. Dat hij haar zou los maken. Hij trok zijn zwaard en stak die achter de klink. Op het trekken van het zwaard begon Elin te huilen en probeerde ze zich weg te trekken.

Ingmar maakte een uithaal en had daarmee de touwen los. Hij duwde Elin aan de kant en duwde de deur open.

Tot zijn ontzetting zat er iemand op zijn troon. En het droeg een maliën hemd en een cape met kap die het hoofd bedekte.

Ze zat schuin op de troon met een been over de arm leuning. Met een mes maakte ze haar nagels schoon.

"De ... de..."
"Schaamteloosheid?"

Ingmar's mond viel open.

"Ik zie dat je m'n boodschap gelezen hebt?"
"Hoe...?"
"Kom op grote jongen. Is het niet duidelijk dat het zwaard jou niet wil?"
"Ik ben de meester over Vill!"
"Stop met onzin uitkramen Ingmar" ze ging recht zitten en leunde naar voor.

"Dat zwaard. Vill. Het is tot in je stoutste dromen met geen mogelijkheid van jou. Het zwaard. Dat is van de goden. En die komen het terug halen. Let op mijn woorden."

"Het is van mij! Ik heb het eerlijk gevonden!"

Nu klonk er hoongelach.
"Hoorde ik dat goed? Eerlijk gevonden?!"

Ze stond recht.

"Een graftombe opengebroken ja!"

Ingmar hield geschokt zijn adem in.

"De oudste eer. De laatste eer. Bedoezeld door machtswellust. Daar is niets eerlijk aan."

Ze kwam dichterbij.

"Het zwaard Ingmar."
En ze stak haar hand uit.

"Ik hak het eraf!" brulde hij. Hij trok Vill en deed een uithaal. Hij voelde dat hij haar geraakt had. Elin achter hem sloeg haar handen voor haar ogen en gilde.

Maar toen Ingmar weer opkeek stond ze daar nog steeds. Met haar hand naar hem uitgestrekt.

"Goed geprobeerd. Maar neen."

Ze kwam dichter.

"Ga nu maar aan je kinderen uitleggen wat je gedaan hebt."
"Wat?"

Ze richtte haar kin even op, om aan te duiden dat hij achter zich moest kijken.

Plots stonden zijn kinderen daar. Ilva met gekraakte trots en vertrouwen in zijn vader, Ester beet op haar lip en had tranen in haar ogen.

"Wat?" zei hij nog eens.
Hij keek weer om naar dat mens. Maar ze was verdwenen.

"Papa?" vroeg Ilva eerst, "is dit alles waar?"

Voor het eerst in een heel lange tijd deed Ingmar iets. Hij liet Vill los. Hijzelf ging door de knieën.

"Ilva?"