Walküre

18) Elin

Elin klopte één keer zachtjes op de deur van de kinderkamer. Dat deed ze altijd. Zo wisten de kinderen dat zij het is. Al de rest klopt meerdere keren.

Zachtjes duwde ze de deur open. Ester zat op bed, Ilva stond naast zijn bed met zijn rug tegen de muur.

Toen ze binnenkwam met de kaars keek Ilva op, Ester huilde nog.

"Heeft papa je gestuurd?" vroeg hij.
Ze zei de waarheid. Dat was de hoogste waarheid.
"Nee" zei ze, "hij heeft mij niet gestuurd."

"Dat dacht ik al" zei hij. Ilva was vanavond heel volwassen geworden. Maar hij had ook iets goeds beseft. Dat mensen niet zo goed zijn als ze zelf willen geloven. Dat dat voorbeeld nu net hun eigen vader moest zijn was een ander verhaal. Maar nu waren ze zeker dat wat hij zei over zijn 'recht om machtig en alleen te heersen met en door Vill loog. Niet bewust...

Maar dat vloeken zeker bestaan.

"Wat gebeurd er met hem?"
Elin wou na denken over haar antwoord, maar ze had er oprecht geen idee van.

"Ik weet het niet" zei ze.
"Je wist wel dat hij een graf open gemaakt had."

Elin, die in trage stapjes naar hem toe liep bleef nu staan.

"Je wist alles en je hebt niets gezegd!"
Ilva werd heel boos nu. En Ester keek op.

"Ik moest!" zei ze en staarde naar Ilva. Hij bleef gevangen in haar groene ogen met bruine omtrek. Hij trok grote wazige ogen. En toen dat voorbij was keek Elin weg. Ilva's ogen werden weer klein en helder. Hij zette zich op bed en probeerde na te denken over wat er net gebeurd was.

Ze moest inderdaad zwijgen. Maar niet van Ingmar.

—

Korter hoofdstuk om de vooruitgang te bewaren.

En de spanning er wat in te houden ^_^