Walküre

34) het volk neemt wraak

Aderik stond op zijn vingernagels te bijten. Dit was onnoemlijk spannend.

"Het duurt te lang Ingmar!" brulde de heks plots. Het volk dook ineen.

De heks liep tussen de twee kinderen door naar Ingmar toe. Achter hem deed Aife, die voor hem nog steeds naamloos was, hetzelfde.

Op een paar passen -lees tot buiten het bereik van zijn zwaard- bleven ze staan.

"Geachte burgers van deze terp! Ingmar verkiest jullie geld en dit zwaard boven zijn eigen kinderen! Hij heeft er een graf voor leeggeroofd! Hij heeft jullie heer gedood! Hij verzaakt aan alle goden!"

Ze wachtte even.

"Hoe veel langer laten jullie dit doorgaan?"

Ingmar kreeg de rillingen. Net als alle keren van de koude, wanneer hij 's ochtends wakker wordt.

Het volk nam het ook.

"Zien jullie hoe zwak jullie 'heer' geworden is? Hij kan zijn zwaard niet heffen!"

En dat nam het volk nog meer. Het ging erin als zoete koek.

"Ingmar heeft al jullie gestolen bezittingen bij! Neem wat van jullie is! Heb geen angst! Ingmar kan zijn zwaard niet trekken, zonder zichzelf bij Hel uit te nodigen!"

Dat was het laatste wat ze had moeten zeggen. Het feit dat Ingmar zijn zwaard niet kon trekken zonder de vloek volledig over zich heen te trekken, was genoeg voor de terp bewoners.

Ze liepen op hem af. Ingmar wou nog op zijn paard springen, maar Aderik hield hem tegen.

"Niet langer" begon hij, "ga ik tolereren, hoe jij deze mensen hebt beroofd, beledigd. Vernederd."

Hij keek naar Eirikr.
"De moord op Ragnhild was er te veel aan."

Toen Aderik de kraag van Ingmar los liet, liet het volk zich gaan. Ze stortten zich op Ingmar. Ze rukten zijn tas van zijn riem en grepen naar zijn broches. Ook de tas die op het zadel van zijn paard gebonden was, moest eraan geloven.

Het paard wilde steigeren terwijl de massa om het dier heen drong, maar hij werd stevig aan de teugels vastgehouden door Aderik.

Ingmar zelf lag tegen de grond. Ei zo na zou iedereen over hem heen lopen. Maar hun gestolen bezittingen waren toch nog net wat belangrijker.

Toen iedereen de waarde van zijn spullen terug had, week het volk weer uiteen.

Aderik, Eirikr, Aife en de heks bleven centraal staan. Ingmars kinderen stonden nog steeds op een afstand. Ester had haar vinger in haar mond. Beiden keken ze, maar ze bewogen verder niet.

De heks ging verder met haar redevoering terwijl ze triomfantelijk haar armen openhield en rondjes liep, zodat iedereen haar gezien en gehoord had. 

"Vandaag is de dag dat al jullie zorgen verdwijnen. Vandaag is het einde van de tiran."

Ze wende zich nu naar Ingmar.

"Een laatste keer Ingmar."
Ze liep op hem af terwijl ze haar kap aflegde. Onder de kap en de modder, waarvan Aderik als enige begreep dat het deel van de vermomming was, verscheen het gezicht van Elin.

Ze had geen oude moeder die ze opzocht. Ze ging naar die ene hut of misschien zelfs direct naar de Goden. Aife was niet meer dan een afleiding. Het gevaar voor Ingmar kwam uit eigen kamp.

Ingmar zelf was sprakeloos. Aderik ook.
De rest van de terp had geen idee wie ze was.

"Elin" kwam er stamelend uit, "hoe...?"