Walküre

9) de regenboog

Elin vertelde de kinderen zoals elke avond een verhaal.

"Vertel je ons niet verder over het zwaard?"
"Over het zwaard?"
"Je ging ons verder vertellen! En je hebt het niet gedaan!"
"Oh? Maar het verhaal was echt wel gedaan."

"Niet waar!" riepen ze alle twee.
"Het is nu tijd om te gaan slapen. Want jullie zijn al veel te lang wakker."

Het protest van de kinderen werd echter verstoord. Buiten rolde de donder. Maar niet zoals een onweer normaal begint. De donder was niet vergezeld van regen zoals anders. In sneltempo kwamen onweerswolken donker als de nacht rollend over het landschap. De donder was oorverdovend.

"Wat is dat!" gilde Ester.
Elin haastte zich naar het raam, trok het open en leunde eruit. De wind waaide.

Ester was bang opgestaan en liep naar Elin toe, alvorens ze aan haar been ging hangen. Ook zij keek naar buiten.

"Wat gebeurd er" gilde ze door de donder heen. Ilva kwam met trage pasjes naar ze toe, zijn blik in de verte bevroren. Allemaal keken ze naar buiten. Kok ook. Beneden door het kelder gat.

De soldaten ook, die buiten stonden. Ingmar uiteraard ook. Een wilde paniek overviel hem, maar toen hij Vill trok liet hij een gemene lach los en toonde zich trots voor het raam. Zwaaiend met zijn armen en zijn zwaard.

"Elin?"
"Donar gooit zijn hamer over dit land" zei ze monotoon zonder haat blik af te werken.

"Wat betekend dat?"
"Dan onweert het."
"Is dat goed?"
"Niet altijd..."

Door de nacht zwarte wolken verscheen een regenboog waarna het niet snel daarna heel snel opklaarde.

Ester klemde zich door de rok van Elin heen om haar been. Ilva was als bevroren.

Kort daarop leek het allemaal over.
Elin keek naar de twee bevroren kinderen. De enige verhalen over de oude wereld die ze kenden waren degene die Elin ze zelf vertelde. De kinderen kenden de wereld niet.

"Blijf je bij ons vannacht?"
"Ik durf niet te slapen zonder jou!"

Elin was liever zelf naar huis gegaan. Maar de kinderen waren tenminste niet als hun vader. En aangezien diezelfde vader het liefst had dat Elin overal in de buurt was, was er geen ontkomen aan.

Ze legde de kinderen nogmaals in bed en zette zich op de stoel tussen hen in. Toen de twee in bed lagen stond ze nog snel even op om het raam weer dicht te doen. De donderwolken hadden snel plaatsgemaakt voor nacht. Een heldere nacht met sterren en een fijne maansikkel.

"Zien jullie? Maní schijnt vannacht over het land. Alles is weer goed nu."

Ze zette zich op de stoel en blies de kaars uit. Het was nu helemaal donker in de kamer.

Buiten op het land waren jankende katten en zingende raven te horen terwijl iemand verhuld in een mantel door de terp liep.