Walküre

8) een roep naar de goden

Eirikr reed zo snel hij kon weer naar het dorp. Orde moest op zaken gesteld worden. En dringend. Dit ging er over.

Zijn paard reed hem naar de Assembly Hall waar hij er snel af sprong. Hij liet zijn speer en schild aan de deur achter en liep de verbaasd opkijkende handelaren voorbij.

Hij klopte op de deur aan de andere zijde van de hal. Zonder een antwoord te verwachten opende hij deze en liep naar binnen.

"Gegroet Mama" hijgde hij na de dolle rit.
"Eirikr! Hoe zie je eruit?"
"Het is tijd" fluisterde hij terwijl hij op adem probeerde komen, "er moet iets gedaan worden. Vill's invloed is te sterk op Ingmar. Er gaan doden vallen. En snel."

Ze knikte. Haar lange grijze haar viel daardoor voor haar gezicht. Ze wreef het weg.

"Ontsteek het vuur. We zullen niet langer blijven wachten."
Eirikr stak het vuur aan door enkele kooltjes van eerder opnieuw aan te maken. Hij blies erop en legde voorzichtig gedroogd gras en vervolgend takjes op het vlammetje in de vuurkuil.

Ragnhild opende een buidel met verschillende kruiden. Ze wikkelde het lintje eraf en gooide de bundel voorzichtig in het groter wordende vuur.

Beiden namen ze een hand drum en met lage keelklanken riepen ze de goden op. De kruiden deden het vuur roken doorheen heel de kamer, tot er een dikke mist hing.

Eirikr was dan wel een volledig volwassen man, de training was lang en de precisie was er nog niet helemaal.

Maar Ragnhild wist wanneer het ritueel zover was.
"Wodan, Alvader. Aanhoor ons, uw dienaren. Wij roepen om uw hulp! Heer Ingmar heeft het zwaard Vill. Mensen zullen snel gaan sterven, het zwaard heeft hem zover gekregen. Wij bidden tot u om hulp. Vill is wakker geworden."

Het bleef stil. Natuurlijk. Want als de goden praten zwijgen mensen.

Het duurde even, maar toen hoorde ze het beiden heel duidelijk. Het leek alsof in de verte raven zongen.

Wodan, de Alvader had hen gehoord.

Eirikr liet zijn drum steeds stiller spelen, tot ze beiden geen lawaai meer maakten. Het was helemaal stil in het achterhuis van de Assembly Hall.

"Hulp komt" zei Ragnhild, "het einde van Ingmar komt naderbij."