Walküre

12) een waardige tegenstander

Ingmar kookte van woede en draaide rond om zich heen.

Hij duwde een soldaat naar voor.

"Vooruit! Doe je werk! Maak ze af!"

De soldaat krabbelde naar voor.

"Ach Ingmar, je weet toch dat ik hier voor jou ben?"

Ingmar wou iets zeggen maar kreeg het er niet uit. Hij was helemaal rood aangelopen.

De ene soldaat had het dan toch gedaan gekregen van zijn zwaard te trekken en op haar af te stromen. Maar ze ontweek simpelweg de slag en duwde de soldaat tegen de grond. Ondertussen waren andere soldaten ook eindelijk zo ver geraakt hun heer te gehoorzamen. Aderik schudde bedenkelijk zijn hoofd.

De vrouw had echter geen interesse in de soldaten die geen partij voor haar waren. Ze was groter en sterker. Maar ze was ook goedhartig. Ze deed geen enkel van de mannen pijn. Ze had ook geen wapen tegen hen getrokken. Maar ze was beter en ze duwde hen simpelweg van haar pad af.

Ingmar kroop zoveel mogelijk achteruit, maar plots stond ze er toch. Hij lag op zijn rug en zij toornde over hem. Met het houten einde van haar speer wees ze naar hem.

"Wees een wijze heerser Ingmar. Overhandig het zwaard aan mij."

"Nooit!!!" riep hij en hij vloog overeind. Toen trok hij zijn zwaard. De bevolking sloeg een zucht van ontzetting en deinde een stap achteruit. Hij hield het zwaard naar haar gericht, maar ze had geen kik gegeven. Meer nog. Ze was volledig ontspannen.

"Werkelijk Ingmar?"

Ingmar stamelde allerlei woorden van verbazing. Iemand die geen schrik had van Vill? Hoe in hemelsnaam was dat mogelijk?

"Ik zal je laten kennismaken met Vill! Het Godenzwaard!"

"Goed" zei ze flauwtjes.

Ze stond er ongelooflijk gekalmeerd bij. Ingmar probeerde dan maar wat ie waard was en stormde op haar af. Iedereen hield zijn adem in. Aderik moest zijn paard onder controle houden. Het beest voelde de spanning. Hijzelf kon niet stoppen met kijken. Hij wilde alles gezien hebben. iedereen wou dat.

Toen Ingmar bijna bij haar was nam ze haar speer met twee handen vast, ging in vechtpositie staan en duwde het houten einde met geweld in zijn buik. Ingmar viel op de knieën en liet zelfs Vill los. Hij greep naar zijn buik en plooide dubbel.

"Ga je het zwaard geven of moet ik het komen halen?"

"Nooit" siste hij.

Hij strompelde direct weer overeind en greep Vill. Hij duwde Aderik van zijn paard en sprong er zelf op. Woest stormde hij ervandoor. Aderik greep naar het paard van Ingmar en reed er dan maar achter. Wat een kermis.

De vrouw keek vanonder haar mantel de troep na. De soldaten hadden zich bij elkaar geraapt en gingen erachter aan. De rentmeester keek nog even om. Hij probeerde zijn hoofd op orde te krijgen en aan haar een identiteit te knopen. Fries? Saksisch? Merovingisch? Niets aan haar kon de doorslag geven.

Zij zelf draaide zich naar de bevolking die als bevroren tegen de muren van hun huizen stonden.

"Willen jullie een beetje van mijn toverkunsten zien?"

De mensen konden niet reageren.

Ze greep mysterieus onder haar mantel. Daar haalde ze een zak vandaan. Ze trok hem open en greep erin. Wat erin zat gooide ze nu voor zich uit. De mensen trokken grote ogen. Al hun bezittingen die even ervoor van ze weggenomen waren, werden nu voor hun voeten gegooid.

"Neem wat van jou is!" zei ze luid. De mensen durfden zich nu terug te bewegen en grepen naar de kleine beetjes kostbaarheden die ze nu terug kregen.

Mensen liepen naar haar toe en overlaadden haar met dankbetuigingen en cadeaus en eten. Maar ze nam enkel de dank aan.

"Ik waak over jullie" zei ze, "maar iedereen moet precies doen zoals ik zeg. Dat houdt vooral in; ga Ingmar niet alleen te lijf."

Eirikr stond zonder zich te mengen nog steeds op dezelfde plaats als eerst. Hij keek naar de hulp die het dorp gekregen had en knikte tevreden. Daarna draaide hij zich om en liep hij de Hall in.