Walküre

22) Ragnhild

Het schemerde nog toen de deur van de Assembly opende.

Eirikr kwam van het vuur dat hij aanhield overeind om te kijken wie het was.

Het was een in mantel en maliën gehulde vrouw.
"Wees welkom!" riep hij direct uit en liep naar haar toe.

Ze gooide haar kap af. Eirikr bleef even staan om naar haar gezicht te kijken. Ze had een gaaf gezicht in het licht van het vuur. Maar ze toonde bleek met vertrokken gelaat.

"Ik moet Ragnhild zien."
"Direct!"

Eirikr liep naar de achterwand van de Assembly en opende daar de deur.
"Moeder! De gezante van de Goden is hier."

Daarop stond de oude vrouw recht geholpen door haar zoon.
Samen liepen ze terug de Assembly in.

De oude vrouw lichtte op bij het onthulde gelaat van Ingmars last.
Ze liep op haar af en legde haar handen op haar wangen.
"Wat is je pijn?" vroeg de oude Ragnhild bezorgd, "spreek op."

"Het is Aife" zei de vrouw direct.
"Aife" herhaalde Ragnhild alsof ze mee zweefde op de klanken van haar naam.

Aife trok de mouw van haar gewatteerde kleding en maliën verder omhoog. Ze toonde haar pols. Over de hele omtrek van haar pols was een geïrriteerde rode lijn te zien.

"Ingmar" zei ze.
Ragnhild voelde met haar twee handen om de pols, maar kon niet veel doen.

"Ach m'n kind" zei ze, "ik denk niet dat dit iets is voor mijn handen."
Aife keek haar scherp aan.
"Hoe lang is het geleden dat je nog een appel van Iduna hebt gegeten?"
Ze liet de pols van Aife los.

"Bijna een jaar" zei ze.
"Je eeuwige jeugd neemt weer af. Je hebt een appel van Iduna nodig om te genezen. En daarvoor moet je terug naar Asgaard."

"Alsof Loki zich er mee moeit" mopperde ze.

"Wij redden ons wel een dag zonder jou. Ingmar is aan bed gekluisterd door zijn nachtmerries. Hij zal niet snel hierheen komen."

Op die woorden liet ze zich overhalen om toch maar terug naar Asgaard te keren. Ze had immers geen keuze.

De appels van Iduna houden de goden jong. En daar kan ze niet omheen.

"Wees voorzichtig" zei ze "Ingmar is nog steeds tot alles in staat zolang hij Vill in handen heeft."

Ragnhild knikte "maar zonder jou zijn we ook niets."