Walküre

33) de deal

De boodschapper had gelijk. Want geen drie minuten nadat Aife had aangekondigd dat de heks weldra zou arriveren, kwam ze aanlopen.

Ze had net als de eerste keer een lang bruin gewaad aan met de kap over haar hoofd. Haar kin zat wederom onder de klei. Wanneer ze hoger op de terp liep, was ze steeds beter te zien.

Alleen had niemand gedacht dat ze gasten bij zou hebben. Tot eenieders verbazing hield ze de handen vast van Ester en Ilva. Alsof er geen vuiltje in de lucht was liepen ze gedwee met haar mee.

Ze liep de hoofdstraat in. Vanuit het zuiden, net als die met haar speer. Hoewel ze hem niet bij had.

Ze bleef op een eindje staan. Het was muisstil. Enkel de kraaien in de verte lieten van zich horen. En ook een kat.

Ingmar probeerde in zijn hoofd het plaatje rond te krijgen. Hoe kan dit? Wat gebeurd er?

"Ingmar" zei ze, niet meer flemend, eerder bloedserieus.

"De Goden spreken tot ons" ging ze verder, "er is maar één ding dat ze willen."

Ingmar voelde de bui al hangen. De heks wist dat natuurlijk ook.

"Je zwaard Ingmar. Vill."

Ingmar hield zijn hand op het gevest. Niet zijn zwaard!

"Maar natuurlijk weet ik dat dat geen eenvoudige opdracht is. Dat heb je meermaals bewezen. Daarom stel ik een ruil voor. Jouw kinderen tegenover het zwaard. Maak je keuze."

Iedereen keek naar Ingmar. Het hele volk was getuige van wat er gebeurde. Dat wist Ingmar ook. Angstig keek hij in het rond. Hij had het liefst gehad dat iemand anders eerst iets zou doen. Maar iedereen staarde naar hem, tot diep in zijn ziel.

De heks liet de kinderen een stap vooruit zetten. Ze liet hun handen los. De twee leken geen besef te hebben van realiteit. Ze deden braafjes wat er van hen gevraagd werd.

"Dat is afpersing!" riep Ingmar.
De heks liet haar hoofd schuin hangen.
"Wat dacht je dan?" vroeg ze, "dat ik het onrechtmatig gestolen goed van deze mensen als betaling zou aanvaarden?"

De mensen reageerden daar opgelucht op. Hun geld was niet verspilt aan iets. Ingmar hield het bij. Er was dus ooit een kans dat ze het zouden terug krijgen.

"Desondanks Ingmar. Ik wacht op je antwoord."

Aife stond er met een fantastische grijns op te kijken. Ingmar voelde zich vernederd. Er stonden hier gewoon twee gemaskerde vrouwen met hem te spotten.

Hij zou prima kunnen aanvallen, maar er zijn te veel getuigen. Dat is schadelijk. En in de deal stond dat meerdere mensen in stonden voor haar bescherming. Hij kon niet zomaar op haar af stormen, dan komt die andere in actie. En die ene vernedering was al meer dan genoeg.

Maar wat moest hij dan wel doen?