Thorns in Roses | ✔ #TOA2018 #ProjectBadassGirls

Chapter 24 - Saving the Distressed Princes

Yvonne~

“I guess, you better start revealing yourself to the princes and ask for their forgiveness”, Arron suggested which made me exclaimed, “What?! And why do I need to ask some freaking forgiveness from those shit-asses?!”

“Well let me guess... Maybe because pinagsuspetsahan mo lang naman sila na may kinalaman sa nangyari kay Rus, and hell! Ginulantang mo pa ang buhay nila, even revealing their deepest-darkest secrets right in front of their faces! Now tell me... Why wouldn’t you?” Arron asked, stating the fact that clearly, I am the one at fault.

I flinched and sigh. “Okay - okay. Maybe I’m a bit– ” , tinaasan ako ng kilay ni Arron, na parang ayaw maniwala sa aking sinasabi, “Augh! Fine. I really did some crazy thing towards them, but most of it was their fault! Napakayayabang! Ang mamanyak pa, tsk!” reklamo ko, crossing my arms as I roll my eyes at him.

Natawa naman ang damuho sa reaksyon ko, dahilan na rin ng naasar kong pagsipa sa paa niya, “Aray naman, Von! Hindi lumilipas talaga ang araw na hindi mo’ ko sinasaktan. Ang sakit-sakit na Von, ang shakit-shakieet!” may pag-arte pang sambit nito.

“Ewan ko sa’yo, Ron. Daig mo pa ang babae sa ka-artehan mong ‘yan”, napaayos naman ito ng tindig at tumikhim pa ng malalim, “But seriously, Ron... Kailangan ko na ba magpakilala sa kanila? Finally?” tanong ko.

“Who knows, Von? Maybe they could help searching those damn-shits we’re looking for” he simply said.

I sulked and bit the bottom of my lip, thinking that I’m really in a tough situation. I mean... a really tough situation.

---

Base sa locator app na gawa ko, mukhang naka-tambay ang RPG sa kanang bahagi ng open field sa loob ng Westfall University. Sa pagkaka-alala ko sa lugar na ‘yon, liblib ang parteng iyon at mapuno. Mabilis kong tinungo iyon, at hindi na ako nagtaka nang may nakita akong mala-ala-cottage house sa gitna ng malagubat na parteng ito. May headquarters na... May pa-rest house pa? And take note, sa loob pa ng University, ha.

Back to my main purpose, walang ka-abog-abog akong kumatok at naghintay.

“Who the fu –”, tila natigilan ang bumungad na si Dwight, bago mapangiti, “Oh, long time no see, Skater Girl, Ah?! Teka – pa’no ka napadpad rito? Tsaka anong ginagawa mo rito magisa? Hindi mo ba alam na delikado rito? Halika na nga’t pumasok ka na at baka may makakita pa sa’yo diyan”, sunod-sunud niyang sambit, na nagpatigalgal sa’kin. Hala! hindi ako na-inform na close pala kami ni Dwight.

“Huy, ano na? Bilis na, at baka burahin ni Kenneth yung video niya sa cellphone ko”, naiiritang dagdag niya, dahilan ng wala sa sariling pagpasok ko sa tinutuluyan nila.

Mukhang modern American style cottage ang pinag-gayahan ng tambayan nila, matitibay at mamahaling mga troso ang kabuuan ng cottage house at moderno naman ang mga muebles at iba pang kagamitan nito sa loob.

“Dwight! Who knocked – Oh!” gulat na sambit ng sunod na bumungad saking si Justin, na naka-sando’t black boxers lang.

Mabilis ko namang iniwas ang aking paningin, “H-hey”, pakunwaring nahihiyang sambit ko. And I’ve seen better. Duh.

“What the fvck are you doing here?!” a loud voice boomed, which made me smirk behind my facade.

Without further ado, he grabbed my arm and forced me to walk out the door, gaining attention to the other princes, “H-hey Rain! Kailangan talagang kaladkarin siya palabas? Isipin mo pa ‘ring babae yan, dude... At isang inosente pa” Dwight said, with full of leniency.