Thorns in Roses | ✔ #TOA2018 #ProjectBadassGirls

Chapter 42 - Useless

[A/N: Revised po ang part na ito. Sa mga naka-basa ng previous Chapter 42, magkaibang-magkaiba po ito. 😂

And...

I'm baaaaaaaaack! 😋😉]

---

“What the hell happened?”

Bumungad kina Rain, Dereck, Jane at Kyle ang kani-kanilang mga myembrong dumadaing sa mga galos at pasang natamo nila.

“That asshole—we don’t know how he contacted his back-ups, and just shit! Their number were endless!” nangingiwing reklamo ni Zach, habang inaabot ang kinalalagyan ng mga yelo sa ibabaw ng lamesa.

“Masyado silang—augh!—m-marami, takte, may dala pang armalite yung iba” sambit naman ng nakapikit at nahihirapang gumalaw na si Kenneth, na may dumudugong benda sa balikat.

“W-what—?!” –Rain

“Jasper” kalmadong baling ni Dereck rito, na kasalukuyang kasama si Daphney at Liam na may kani-kanilang laptop at seryosong tumitipa.

“I was able to put a tracker into one of them, but as soon as it reach the ten kilometer radius – the signal went off” Jasper announced.

“I’ve tracked a signal blocker in Alley 47, Kros Street, and near the West Port” Liam added, bago nagsilapitan naman ang apat na bagong dating at naki-usyoso sa ginagawang pagta-track sa nakatakas nilang bihag. Pansin rin ang mga sugat at pasa ng tatlo; maswerteng hindi sila natamaan ng bala, hindi gaya ng iba.

“I’m tracking their get-away vehicle and currently they’ve just passed Knowles Bridge” Daphney said, that catches Rain’s attention. “Are they entering the nature park near south?” mabilis na tanong ni Rain na nagpakunot-noo sa tatlo nitong kasamang nakikisilip sa ginagawa ng kanilang mga intel.

“Wha—Y-yes, they’ve just entered the nature park” Daphney perplexedly replied.

“Shit! Shit! Shit!” sunud-sunod na mura ni Rain at akmang aalis para sundan ang tina-track nila.

“What—why—hey! What’s in that nature park? Where are you going?” nagtatanong na sigaw ni Dereck sa papaalis na si Rain.

“There’s a private runway on that nature park. The asshole is flying to escape—”

“Stop what you’re planning, Rain”

Natigil ang lahat at hinanap ang pinanggalingan ng boses, “You’re just trying to get yourself killed”, dagdag nito kasabay ng otomatikong pagbukas ng 72-inch wide TV sa harap nila at lumitaw ang mukha ni Arron, “All those tracks coordinates and whatever you will get from tracking them are all leading you in a big trap...”

Nangunot ang noo ng lahat bago lingunan si Rain ni Arron, “...Again” dagdag muli nito.

“W-what? But how?” nagtatakang tanong ni Daphney, na nagpabaling kay Arron sa kanya at binigyan ito ng masamang tingin. May lumabas na isang window sa TV screen at para itong live feed na kuha sa balak puntahang private runway ni Rain, “Live na kuha ‘yan mula sa satellite ng pamilya namin... zooming seven-hundred fifty percent, activate thermal scanner...”

“...mapapansin niyo ang mga kulay pulang mga iyan... sila ang nag-aantay na umambush sa inyo pagkarating ng runway”

“Shit!”

“One, two, three, four—takte! Ang dami nila!”

“But, how could it be? We used the correct and different system codes to locate them?” hindi makapaniwalang tanong ni Liam, habang napapa-doble ng tingin sa kaharap niyang laptop at sa ipinapakita ni Arron sa TV screen.

“It’s not about the system codes—it’s about the network you guys are using”, sagot ni Arron, na nagpalingon sa tatlong intel sa kinabitan nilang router, “They implanted a first-class bug into Yvonne’s penthouse’ system—which I am currently working on as we speak—all codes, all applications, whatever you do they are all controlled by them”

“What the heck!” balibag na napatayo si Jasper, “So, whatever we do to track them, they are all useless? This is bvllshit!” nabubwisit na angal nito.

“Yes, luckily, I was able to prevent them from infiltrating all the system files from the network... so, all your files are safe” Arron said.

Napahilamos na lang ng palad si Liam dahil sa frustration at pasukong nagtanong, “So, what do we now?”, akmang tatanggalin nito ang LAN connection niya nang pigilan siya ni Arron, “Hey, don’t—!” mabilis na napataas ng parehong kamay si Liam na parang sumusuko at binalingan ang nasa TV-ng si Arron, “What – why?”, tanong nito.

“I am doing something fun in return, before I clear those bugs in the system” Arron replied.

“Huh?” nagtatakang bulong ng iba.

Rinig ang walang tigil na pagtipa ni Arron nang lumitaw ang nakakalokong ngisi nito, “There! Everything’s clear” at isa-isang natanggal ang mga ginamit nilang window sa pagta-track kanina, “The network’s totally safe now. I gotta go, bye” paalam ni Arron bago kusang namatay ang TV kung saan nila siya nakakausap.

At namutawi ang panandaliang katahimikan.

“So, that’s it?! We’ll just let him escape that easy?! Fvcking use—augh!” hindi na naituloy ni Rain ang pagwawala nito dahil sa galit, nang awatin siya ni Dereck at Liam, “Just stop this, Rain. This won’t do any good in protecting her!”

Sambit ng huli, na nagpakalma ng kaunti kay Rain, hanggang sa kumawala ito sa hawak nila.

Pinadaanan niya ng tingin ang lahat ng nasa sala na mga nanlulumo at dumadaing na hindi nila napigilan ang pagtakas ni Dexan bago tiim-bagang at walang-sabing umalis ito sa penthouse ni Yvonne.

---

Sa kabilang banda...

“Kamusta na ang pakiramdam mo?”

Mahilo-hilong bumangon ang kausap nito at sumagot, “Augh, umiikot pa din ang paningin ko”, sinapo nito ang kanyang ulo at kuno’t noong pumikit, “Bwisit na mga pakelamero, matapang pa ata ang itinurok sa’kin” dagdag nito.

“Hayaan mo’t mawawala na ‘rin yan mamaya, konti na lang at tatalab din ang ibinigay sa’yong pangontra sa itinurok nila”

“Tsk. Ano nang balita?”

“Kakagat na sana sa bitag ang mga tukmol nang makielam ang pinsan niya. Putek, pinasabog pa ang mga gamit naming laptop at PC nang matunton niya ang problema” tatawa-tawang sagot ng lalaki.

Nangisi naman ang kausap nito at sinabing, “Mamadaliin na na’tin ang plano dahil maaga niya akong nakilala. Sayang at natutuwa pa naman akong makipag-landian sa kaibigan niyang tatanga-tanga”

“Haha! Wala ka pa’ring ipinagbago, Dexan. Oh pa’no ba ‘yan, madadalian na siguro tayo nito at wala pa ring malay ang reyna mo. Lakas ‘din ng trip mo at sinaksak mo siya eh ‘no?”

Iminulat na ni Dexan ang kaniyang mga mata kasabay nang paglitaw ng nakakatakot na ngisi sa kanyang mga labi, “Eh wala eh, paharang-harang pa siya sa tangang babaeng iyon... pero hayaan mo, tutal nanuna na niyang maranasan ang sakit...”

Tinignan niya ng nakakalokong ngiti ang kausap nito at sinabi, “...ipaparanas ko naman ang walang-humpay na sarap hanggang sa...”

“...lagutan siya ng hininga...”