RÜYA《Prekognisyon 1.Seri》[Tamamlandı]

>Kararlar<

"Çoğu şeyi kazanırken bazı şeyleri kaybedersin.
Hayatta öyle seçimler yap ki!
Kazandığın şeyler kaybettiklerine değsin!"

Bob Marley

***Defne***

Gözlerimi kapattığımda sadece o anı düşünmeye odaklandım, önce sokakta görmüştüm daha sonra uçurum da. Düşündüm,düşündüm en ince detayına kadar bir şekilde rüyaya odaklanmalıydım.

Ne kadar süre denedim bilmiyorum vücudumun titremeye başlamasıyla, Tuba ve Murat'ın bana seslendiğini duydum. Gözlerimi açmaya çalışsamda açamamış titremeye devam etmiştim, gözlerimin birden bire kararmasıyla elim gözlerime gitti.

İstesemde açamadığım gözlerimi açabilmiştim, gözlerimi ağır bir şekilde açarken canımın çok yandığını hissettim. Buda neyin nesiydi böyle? Her an nefessiz kalacak gibi hissediyordum. Sonunda gözlerimi açıp etrafıma baktığımda başarmış olduğumu gördüm. O sokaktı burası rüyamda durduğum yerde duruyordum, barla aramda gözle görülür bir mesafe vardı katil benim olduğum yöne gelmediği sürece göremeyecektim. Çünkü yine rüyamda ki gibi adım atmaya çalışsamda atamıyorumdum.

Bir süre öylece adım atmaya çalıştım yine başarısız oluncada, etrafımdaki binaları kontrol etmeye başladım. Belki bir ip ucu bulabilirdim! Ben küçükte olsa bir ipucu ararken kapıdan çıkanlarla bakışlarımı o yöne çevirdim, adamın arkası dönüktü bana, ne kadar cabalasamda adım atamamışdım yine sonunda pes edip odaklanmaya çalıştım. Mesafe çok uzaktı ne konuşulduğu duyulmuyordu,bir süre sonra gözümün önü karardı ve bir anda kendimi uçurumun kenarında buldum.

Rüyamda olduğu gibi katil kadının yanındaydı bu kadar uzak mesafeden yüzünü görmem imkansızdı, bütün gücümü kullanarak adım atmaya çalıştım ama her adım atmaya çalışmam gücümün tükenmesine neden oluyordu. Sonunda başarmış bir adım atabilmiştim yine odakladım ama bu defa gücüm tükendi gözlerim önü karardı, gözlerim kapanırken Tuba'nın ismimi söylemesiydi son duyduğum.

*******

Gözlerimi açmaya çalıştığım da yine Tuba'nın sesini duydum.

"Biliyordum ben böyle olacağını biliyordum. Sonunda Defne zarar görüyor rüyalar yetmezmiş gibi bu defada bu olanlar!" Dediğinde sesi titriyordu gözlerimi zorlayarak açtığımda Tuba bana bakıyordu.

"Defne'm iyi misin? Hastaneye gidiyoruz canım." Dediğinde arabada olduğumuzu fark ettim. Gözlerimi tekrar kapattım bir kaç saniye sonra açtım.

"Hayır iyiyim gerek yok! Murat eve gidelim hastaneye gitmemi gerektirecek bir durum yok!" Dediğimde Murat gözünü yoldan ayırmadan konuştu.

"Bayıldın Defne bu iyi değil daha önce de titriyordun!" Dediğinde Tuba'nın elini tuttum iyiyim der gibi gülümseyip

"Korkma iyiyim! Eve gidelim." Dediğimde kafasını olumsuz bir şekilde iki yana sallayıp

"Hayır Murat haklı hastaneye gidiyoruz."

"Hastaneye gittiğinizde ne diyeceksiniz? Rüyasında gördüğü an'a gitmeye çalışırken mi oldu diyeceksiniz? Lütfen ben iyiyim eve gidelim dinlenmek istiyorum!" Dediğimde ikisi de sesli bir nefes verdi bu defa itiraz eden olmamıştı.

Eve geldiğimiz de arabadan inerken zorlanınca Tuba koluma girmiş ayakta durmam için destek olmuştu. Murat da yanımıza gelince omuzlarıma ceketini atınca Murat'a döndüm.