RÜYA《Prekognisyon 1.Seri》[Tamamlandı]

>Çiçekler<

Merhabalar

Size bu defa Defne ve Murat dan farklı bir anlatımla geldim bakalım beğenecek misiniz?

Sizi iyi okumalar..

"Sebeplerimi bilmiyorsan Seçimlerimi yargılama!"

*Charles Bukowski*

***Murat***

Defne mesajıma cevap vermediğinde, endişelenip aramaya verdim, telefonda Defne'nin sesini duymayı beklerken cıvıldayan sesiyle Esma'nın sesini duyduğumda şaşırmıştım. Defne'yi sorduğum da yanında olduğunu söyledi. Ardında Defne'ye vermesini söyledim beklemeden telefonu Defne'ye verdiğin de Esma'nın kusuruna bakmamasını söyledikten sonra yolda olduğumu söyleyip kapattım.

Bu şekilde olduğunda tuhaf hissetmiştim, Defne evimdeydi ve ben arayıp yolda olduğumu söylüyordum kafamda çok farklı düşünceler belirdi, sonra aklıma gelenle kafamı iki yana salladım, Defne neler yaşayıp evimde kalırken benim aklıma gelenlere küfrettim bu durumda nasıl bunları düşüne bilirdim!

Düşünceler içinde eve gelmiş arabayı park ettikten sonra inip apartmana doğru yürümüştüm,kapıya geldiğimde evde Defne ve Esma olduğu için anahtarla açmak yerine zile bastım çok geçmeden Esma kapıyı açtı. Sarılıp özlem giderdiğimiz sırada Defne'nin çığlığıyla Esma'dan ayrılıp sesin geldiği yere mutfağa koştum.

Mutfağa girdiğimde Defne başını ellerinin arasına almış gözlerini sıkıca kapatmış çığlık atıyordu, yanına yaklaşıp diz çöktüm ellerimi ellerinin üstüne koyup.

"Tamam geçti burdayım Defne!" Dedikten sonra geri çekildi önce bana bakmış ardından gözleri arkamda bir yere odaklanmış ardından tekrar bana dönmüştü. Esma'ya döndüm,Esma'nın yanında konuşmak istemiyordu anlaşılan.

"Esma'm sen bize biraz izin ver." Dediğimde Esma mutfaktan çıkmış ardından kapıyı kapatmıştı,bir sandalye çekip karşısında oturduktan sonra.

"Ne oldu anlat Defne."

"Ben şey bilmiyorum,bazen oluyor daha doğrusu çoğu zaman rüya gördükten sonra kafamın için çığlıklar sesler duyuyorum." Elini tuttum

"Ne duydun?"

"Yardım istiyordu biri, bilmiyorum Murat çok kötü çığlıkları!" Dediğinde derin bir nefes alıp verdim, nasıl dayanıyordu bu kadarına? Elini daha çok sardım,bu durumda ona yardım edememek beni bir çıkmaza bir sürüklerken, çaresiz kalmak, elimi kolumun bağlanması, içimde bir şeyler parçalıyordu.

"Sana yardım etmeyi çok isterdim ama nasıl edeceğimi bile bilmiyorum." Dediğimde kafasını iki yana salladı.

"Ben bile ne yapacağımı bilemezken, sen nasıl yardım edebilirsin ki?" Dedikten sonra gözleri kapalı olan kapıya döndü

"Esma deli olduğumu düşünecek. " Sözleriyle gülümseyerek

"Kendiside pek akıllı sayılmaz." Dediğimde gülümsedi,yanağına çukurlaşan gamzesinde takılı kaldı bakışlarım. Keşke bir kusur her insana bu kadar yakışsa diye düşündüm.

"Bu gülüşün kaybolmasın Defne,biliyorum kolay değil yaşadıkların! Ama güçlü olmalısın, seni etkileyecek elbet biraz daha güçlü olursan senin için çok daha kolay olacaktır." Dediğimde başımla onayladı.

Bir süre konuşmuş üzüldüğünü anlıyordum ama elinden bir şey gelmiyordu,biz konuşurken Esma mutfağa gelmiş ve diline geleni söylemişti,Esma'nın sözleriyle Defne'nin utandığını anladığımda ayağa kalkıp mutfaktan çıktım. Defne'nin bu şekilde utanmış olması hoşuma gitmişti.