RÜYA《Prekognisyon 1.Seri》[Tamamlandı]

>Gerçekler<

"Dünya kötülük yapanlar yüzünden değil. Seyirci kalıp hiçbir şey yapmayanlar yüzünden tehlikeli bir yerdir.."

"Einstein"

***Defne***

İlk defa katilin yüzünü görmüştüm...

"Özgür?" Dediğimde adım sesleri geldi ardından görmem için karşıma geçti, yüzünde gülümsemesiyle bana baktığında.

"Evet Defne benim, korkmana gerek yok." Sözleriyle gözlerimi kapattım.

"Sen sen neden?" Elini cebine koyarken başını iki yana salladı.

"Anlattım her şeyi ve sen." Dedikten sonra eğilerek gözlerimin içine baktı.

"Hastaneye ilk geldiğin gün odamın kapısında seni ilk gördüğüm zaman, farklı olduğunu anladım anlamsız bir şekilde sana çekiliyordum. Kadınlara sadece yeni bir hayat verip ödüllendirmek için yaklaşırken sadece senin yaşaman gerektiğini düşünmeye başladım,ama Murat... O zaten her yerde karşıma çıkıyordu, istediğim gibi yönlendirmeye çalışıyordum ama senin onunla olman işlerimi zorlaştırıyordu. Ama artık o yok sadece sen ve ben,sadece biraz zamana ihtiyacım var." Dedikten sonra seraya dönerek sözlerine devam etti.

"Sen farklıydın ve bunu dün gece net olarak anladım, Tuba anlattı seni neler yaşayıp gördüğünü. Yüzleri  görmemen büyük şansım olmuş, dün gece bu yüzden o cinayeti işledim Tuba'yı uyuttum ve o cinayeti işledim, senin ne yapacağını görmem gerekiyordu Tuba'nın anlattıkları doğrumu bilmem gerekiyordu. Ve evet sen farklısın, ve şimdi sen ortadan kaybolduğun an buradan gidersem dikkat çeker,öncelikle Tuba'ya destek olmam lazım sonuçta sevgilim olduğunu düşünüyor, senin ölümün onu sarsacaktır." Bana dönüp gülümsedikten sonra

"Kafan karıştı sanırım, şöyle anlatayım, bir ceset bulunacak tanınmayacak durumda sonra inceleme için bana getirecekler ve vurgular seni gösterecek herkes seni öldü sanırken biz seninle başka bir yerde hayat kuracağız." Söylediği her şey benim daha çok korkmama neden olurken sadece buradan kurtulmayı diledim, gözlerim kapalı bir şekilde dururken adım seslerini duydum yanıma yaklaştığı zaman daha sıkı kapattım gözlerimi, nefesini yakınımda hissederken yüzümde hissettiğim elleriyle irkildim.

"Benden korkma Defne ben sana zarar vermem." Gözlerimi açtım gözlerinin içine bakarken.

"Hastasın sen delirmişsin,bir insanın canını alırken nasıl onun için iyilik yaptığını düşünürsün? Anneni nasıl öldürdün neden yaşadıklarını başkalarına ödetiyorsun? Senin tedavi olman gerekiyor." Dediğimde benden uzaklaştı bana arkası dönük bir şekilde bir şeyler söylemiş ardından bana dönmüştü.

"Ben hasta falan değilim! Henüz 8 yaşımdaydım o kadın, annem! Bir gece biriyle geldi, uğruna ölümü göze alacak adamın önünde birlikte geldiği kişiyle gitti onu haketmediğini söyledi, bu ne demek oluyor? Daha küçük yaştaki oğlunu düşünmedi bile, peki babam o düşündü mü?" Kafasını iki yana sallayarak gülümsedi.

" Hayır!! Neden mi? Çünkü insanlar bencil insanlar kendini kandırır. Sözde annem olacak kadın aşk için beni terk ederken, babam olacak adamda aşık olduğu kadın gidince onun için yaptırdığı bu serada kendini öldürdü! Kadınlar herşeye sebeb onlar..." Dedikten sonra bir süre susmuş sonra yine devam etmişti.

" Beni düşünen bile olmadı,bu hayat çıkarlarla sürdürülen iğrenç bir yaşam, asıl yaşam ölümden sonra başlıyor. Bana hasta deme ben sizin göremediklerinizi görüyorum. Buradan birlikte gittikten sonra sanada göstereceğim gerçekleri işte o zaman bana hak vereceksin." Demiş ve arkasını dönüp gitmişti.