Dolunay ve Barlas'ın aşkı...
İki yıl boyunca üst komşusunu seven bir genç kız; diğer yanda sevildiğinden bile haberi olmayan, sevgilisi olan genç bir adam.
Dolunay sabah saatlerinde sevdiği adamın evinden gelen müzik sesini fırsat bilip, bir koşu yu...
"Sen benim sarhoşluğumsun, ne ayıldım, ne ayılabildim, ne ayılabilmek istedim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duman - Seni Kendime Sakladım
✓
Her şey sanki bugün daha güzeldi, daha bir anlamlı. Çiğdem'siz bir hayat miss gibiydi. Hem Barlas'ım rahat etmişti, hem de ben.
Balkona çıkıp derin bir nefes aldım ve geri içeri girip kendime kahvaltı hazırlamaya başladım. Gönül isterdi ki Barlas'ı da çağırmak ama çağıramazdım. Kahvaltımı hazırlayıp, balkona çıktım ve yemeye başladım. Meyve suyumu yudumlarken, Barlas'ın sesini duymamla içtiğim boğazımda kaldı ve öksürmeye başladım. "Sakin ol, ölme!" Öksürüğüm geçtiğinde, kafamı yukarıya kaldırdım. "Korkuttun be!"
Bu çocuk iyice kendini salmıştı. İki gündür işe gitmiyordu.
"Bende sana olan yemek borcumu bu akşam ödesem mi diyorum?"
Olur ama benim sana ilk naz yapmam gerekiyor. Bu düşünceyle, başımı sağa sola salladım. "Ne borcu? Gerek yok böyle şeylere."
Kaşlarını çattı. "Ben bir kere, bir şey dediğim zaman o olacaktır Dolunay Bundan sonra lafımı ikiletme ve saat 20:00 'a kadar hazır ol."
Ortadan kaybolurken, tuhaf tuhaf yukarıya baktım. Dengesiz! Ben onu düşünürken kendi kendine sinirlenmişti. Çiğdem zillisi çocuğumun dengesini bozmuş resmen! Kafama takmayıp, kahvaltımı yapmaya devam ettim. Ne zamandır annemi görmüyordum. Aslında bu akşam gitmeyi planlıyordum ama planım değişmişti biliyorsunuz ki hanımlar.
Aslında yemeğe gitmek yerine anlamlı bir yerlere gitmek daha güzel olurdu ama maalesef ki Barlas bey lafını ikiletmememi istiyordu.
Kahvaltımı yaptıktan sonra evi toplamış ve kendimi dizi izlemeye vermiştim. Bu evde tek başıma oturmaktan ciddi anlamda sıkılmıştım.
"Kızım bu akşam dedenler geliyor, önemli bir konu hakkında konuşmak istiyorlarmış."
Oflayıp, göz devirdim. Günler çuvala mı girmişti ya?! "İşim var bu akşam anne gelemem." dedim. Annemin kaşlarını çattığını anlayabiliyordum.
"Dolunay, deden geliyor diyorum deden! Gelmek zorundasın işim var diye bir şey yok." Ofladım. "Tamam ya, bıktım valla." Ve kapanış. Suratına kapatmıştım.
İçime dert ola ola, Barlas'a mesaj attım. "Kusura bakma ama bugün ki yemek iptal." Açıklama yapmadım çünkü basit kaçardı, o sorunca söylerdim. Böylelikle konuşma uzardı.
Tam tahmin ettiğim gibi bir cevap gelmişti. "Dolunay, ben sana ne dedim birkaç saat önce?" Bu telefondan ilk konuşmamızdı ve bugünü kesinlikle tarihe yazmalıydım.
