(M)
ကြၽန္ေတာ္ဟာ တကယ္ရဲရင့္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္မ်ိဳးမဟုတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာသိပါတယ္။
ညေနခင္းမွာ တေစၧေျခာက္ခံလိုက္ရတဲ့
ကိုဦးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္မွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ အသက္႐ႈက်ပ္ၿပီး မြန္းက်ပ္ေနမိျပန္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ အေရခြံလဲေနတဲ့ ဂဏန္းမေလးကို မထိခိုက္၊မနစ္နာရေလေအာင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေနတဲ့ ဂဏန္းဖို တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကို အစာမေက်သလိုၾကည့္ၿပီး ထြက္သာြးတဲ့ကိုဦးမွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါလိမ့္မယ္။ မင္း ငါ့ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးတာလို႔ သူ ေျပာေလမလား။ မဟုက္ဘူးလို႔ ျငင္းဆန္ရေအာင္လည္း ခိုင္လံုတဲ့သက္ေသ ကြၽန္ေတာ္မွာမွ ႐ွိမေနဘဲေလ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ပူးကပ္ခံေနရတာမ်ားလား။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ေတ့ာသလိုနဲ႔ မေဘးနားမွာ အ႐ွိန္အဝါ ႀကီးေနမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ အျမဲယံုၾကည္စာြ ေပၚင္းသင္းလာခဲ့တဲ့
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္စီက ယံုၾကည္မူေတြ ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့အတြတ္ ကြၽန္ေတာ္မ်တ္ရည္တစ္စေတာ့ က်မိတယ္။
အဲဒီမ်တ္ရည္ဟာ မအတြတ္အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲခဲ့တယ္။
"မိုးစက္၊ နင္ငါ့အတြတ္မ်တ္ရည္က်ေနတာလား"
႐ုတ္တရတ္ ေပၚေပၚက္လာတဲ့ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္မထိန္းသိမ္းႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚင္းညႇိတ္ အေျဖေပးခဲ့မိတယ္။ "မ" ကြၽန္ေတာ္ကို သနားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္လိုက္မိတာပဲ။ ဒါ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္အသာအယာ ႏူတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ လူေတြ တစ္စတစ္စ နည္းသာြးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းတစ္ခ်ိဳ႕ မ ေဘးနားမွာ က်န္႐ွိေနတုန္းပဲ။
"နင္၊ ငါ ေမးတာကို အမွန္အတိုင္း ေျဖေပးပါလား။"
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ခႏၶာ ေအးစက္တုန္လႈပ္သာြးတယ္။ ေသာက္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီေတာင္ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ရပ္သာြးရသလိုပါပဲ။
"ကိုဦးမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္႐ွိေနတာ ငါသိတယ္ဟာ။ အဲဒါဘယ္သူလဲ။"
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုအေျဖေပးရမလဲလို႔ အလ်ွင္အျမန္ စဥ္းစား႐ွာေဖြေနမိတယ္။
မရဲ႕အၾကည့္စူးစူးေတြက ကြၽန္ေတာ္ရင္ဘတ္ကို
လိႈင္းတစ္စင္းလို
လႈပ္ႏိူးေနတယ္။
အခုခ်ိန္ထိ မနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆုတ္ကိုင္ထားတုန္းပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဒီလက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္မွ အင္းအားမ႐ွိဘူး။ ဒီအေျဖကို ေျဖဖို႔ရာမွ ဇေဝဇဝါလည္း ျဖစ္ေနမိတယ္။
"ဘာလဲ၊မေျဖဘူးလား။ နင့္လည္း အတူတူပါပဲ။ ငါ့ကို တကယ္ခင္တာမွ မဟုက္တာ။"
အဲဒီစကားတစ္ခြန္းကေတာ့ လံုးဝ ကြၽန္ေတာ္ကို က်ဆံုးသာြးေစခဲ့ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လ်ိဳဝွတ္ထားတဲ့ အမွန္းတရားတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္အတြက္ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ထုတ္လိုက္မိတယ္။
"အဲဒီေကာင္မေလးက ကိုဦးမိန္းမပါ။"
အေျခအေနက တစျပင္လို တစ္ခ်က္ၿငိမ္သက္သာြးတယ္။ ေဘးနားက ပတ္ဝန္းက်င္ဆူပူမူေတြေတာင္ မသိေတာ့သလိုမ်ိဳး။ အဲဒီေနာက္
"မ"မ်တ္ႏွာမွာ နာက်ည္းတဲ့
အျပံဳးစတစ္ခု ဝင္းလတ္သာြးတယ္။"
"ေျသာ္..ဒါေၾကာင့္ သူငါ့ကို အိမ္မေခၚရဲ႕တာကိုး။"
ကြၽန္ေတာ္လည္း တိတ္တဆိတ္ျပန္ေတြးလိုက္တယ္။
"အင္း မ ကလည္း ကိုဦးအိမ္လိုက္သာြးဖို႔ေလာက္ထိ ခ်စ္ခဲ့တာကိုး"
နာက်င္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ဒဏ္ရာကို အေနာက္ကို ခဏပို႔လိုက္တယ္။
"မႏွင္းဝင့္ရည္ကို ဒီအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပတာလို႔ သူကိုမေျပာနဲ႔ေနာ္။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုဦးနဲ႔ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္လို႔ပါ။"
"ေအးပါ၊ငါမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ နင့္ကုိေက်းဇူးတင္တယ္။"
ေက်းဇူးမတင္ပါနဲ႔ မရယ္။ "မ" အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အျမဲ အသင့္႐ွိခ်င္ေနခဲ့တာပါ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မနဲ႔ တိတ္ဆိတ္စာြ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။ လဖ႓သုတ္ဆိုင္ေလးထဲက အငဲရဲ႕ အလင္းႏွစ္မ်ား သီခ်င္းက စတင္ပ်ံလြင့္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရီေဝေဆြးေနမိတယ္။
"မိုးစက္၊အခုလို နင္နဲ႔ငါနဲ႔ အတူထိုင္ေနတာကို နင့္ခ်စ္သူ ေတြ႔သာြးရင္ ၊ နင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။"
ကြၽန္ေတာ္ မမ်တ္ႏွာကို ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ မ်တ္ႏွာမွာ ေစာတုန္းက ဒဏ္ရာေတြ မ႐ွိေတာ့သလိုပဲ။
ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း
ဘာဒဏ္ရာမွ မ႐ွိေတာ့သလိုပါပဲ။
မေရ......
အခ်စ္မွာ ကြၽန္ေတာ္သိတာတစ္ခုတည္း
မကိုခ်စ္တယ္။ ။
"ဘာလဲ၊မေျဖႏိူင္ျပန္ဘူးလား။"
"မဟုက္ပါဘူး။ မႏွင္းဝင့္ရည္ သိေနတဲ့ ကိစၥပဲဟာ။"
မ ျပံဳးလိုက္တယ္။ႏူတ္ခမ္းထက္က မွဲ႔ေလးဟာ လူးလြန္႔ကခုန္သာြးတယ္။ မ မ်တ္ဝန္းထဲမွာ ေတးဖြဲ႔ေနတဲ့ ဌက္တစ္ေကာင္ နားေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ ရင္ဘတ္ထဲကို အခ်စ္ေတြ တေဝါေဝါစီးလ်ံၾကေနတယ္။
အရမ္းခ်စ္တယ္ မရယ္။
