အလြမ္းေတြနဲ႔...ေသေနတဲ့သစ္ပင္

(J)

(J)
အဲဒီေနာက္ပိုင္းကာလမွာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္
မနက္ခင္းေတြဟာ ရြံမုန္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္​ အက်ည္းတန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရင္လို အလုပ္ကို ေစာေစာမသာြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ မနဲ႔ေတြ႔ရမွာကို ကြၽန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ ၿပီးေတာ့
လွလွပပေနထိုင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ေႏြသစ္ရြက္ေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္​ေႂကြေနတယ္။ "မ"ဆီက ဖိတ္စင္လာမယ္​့ အၾကင္နာတစ္စက္ကို ေမ်ာ္လင့္​ေတာင္တ​ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စိတ္က်ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ကိုဦးက သူေျပာခဲ့တဲ့စကားအတိုင္းပဲ မကို ျပန္ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ကိုဦး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာဆိုဘာမွမသိရေတာ့ဘူး။ "မ"ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ကို လာေျပာျပတတ္ပါတယ္။
"ဟဲ့ ၊မိုးစက္၊ ညက နင့္သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းဆက္တယ္သိလား။ သူေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့၊ သူ႔ကို ခ်စ္သူအျဖစ္ျပန္လက္မခံရင္ေတာင္မွ၊ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ျပန္လက္ခံေပးပါတဲ့။ တကယ္ရယ္စရာပဲ။"
တကယ္ေတာ့ ၊ ဒါက ရယ္စရာ ဘယ္ဟုက္ပါ့မလဲ မရယ္။ မရင္ထဲမွာ ကိုဦး႐ွိေနတာ က်ိန္းေသေနတာေပါ့။ မ သူ႔ကို ျပန္လက္ခံစကားေျပာတယ္ ဆိုကတည္းက မ ရင္ထဲမွာ ကိုဦး႐ွိမွန္းက်ိန္းေသေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း မတို႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ခံစားရတယ္ မေရ။
ဒါေတြကိုမသိခဲ့တာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာလား။
"မ"က "နင့္သူငယ္ခ်င္းကို ငါျပန္လက္ခံရမလား"တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္အေျဖေပးရမလဲ။ ဘယ္လိုအေျဖမ်ိဳးကေကာ မကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲေစမွာလဲ။ကြၽန္ေတာ္​ "အ" ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္​ျဖစ္ခဲ့ရင္​ သိပ္ေကာင္းမွာ။ဒါမွမဟုတ္​ နားမၾကားေတာ့တဲ့သူတစ္ေယာက္​ျဖစ္ခဲ့ရင္​ သိပ္ေကာင္းမွာ။ သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အလြဲလြဲအမွားမွားနဲ႔ စီးဆင္းေနရတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလိုပါ။
"မ" ပဲ ဆံုးျဖတ္ပါ။"မ" ဆံုးျဖတ္ခ်က္​ တိုင္းဟာမွန္ကန္မွာပါ။ မ က ကိုဦးကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္လက္ခံလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆူးေလရဲ႕ ညေနခင္းထဲမွာ လူသံုးေယာက္​ အရင္လို ျပန္ေပါင္းစုသာြးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း​မနဲ႔ကိုဦးၾကားမွာ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အဓိက စကားေျပာၾကတာကေတာ့ မနဲ႔ကိုဦးေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အက်င့္အတိုင္း တစ္ေနရာရာကိုေငးရင္း မတို႔ေျပာတဲ့စကားေတြကို နားစြင့္ေနလိုက္မယ္။ ကိုဦးကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကိုျပန္လက္ခံဖို႔ တစ္စ တစ္စ ပိုပိုၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ လက္ခံေပးထားတယ္ဆိုေပမယ့္ မတို႔က ျပတ္စဲထားတဲ့ခ်စ္သူေတြပဲေလ။ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ခ်စ္ခြင့္႐ွိတာေပါ့။ အင္း...ဒါေပမယ့္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သိထားတဲ့အရာေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ခ်ိန္ထိုးၿပီး စဥ္းစားတယ္။ ရင္ထဲမွာ မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတဲ့စကားက ပဲ့တင့္ထပ္ေနတုန္းပဲ။တစ္ေန႔မွာေတာ့
လမ္းေဘးကအသုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ႐ွိေနခဲ့ၾကတယ္။
"မိုးစက္၊နင္ဘာစားမွာလဲ။"
"ဟင္အင့္၊ ကြၽန္ေတာ္မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။"
"မရဘူး၊အဲဒါဆို မုန္႔တီေသာက္။"
"ဟုက္"
"ကိုဦးကေကာ၊ ဘာစားမွာလဲ။"
"မဝင့္ရည္စားတဲ့အတိုင္းစားမယ္ေလ။"
"အာ့ဆိုၿပီးေရာ၊ရခိုင္သုပ္ႏွစ္ပြဲ စပ္စပ္ေလး၊မုန္႔တီတစ္ပြဲ။"
"မ"က င႐ုတ္သီးေတြအရမ္းစားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မ အိမ္ျပန္ဖို႔အတြက္ ၄၃ ကားဂိတ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားအတူ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္​။ကိုဦး မနဲ႔အဆင္ေျပ ေျပ စကားေျပာႏိူင္ဖို႔
ကြၽန္ေတာ္ကမသိမသာ ေဘးထြက္ေနေပးခဲ့တယ္​။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ မ က ကိုဦးကို ေၾကာက္လို႔ပဲလား။ ကြၽန္ေတာ္ကို မ အနားမွာ အျမဲ႐ွိေနေစခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ကိုမွ မက သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ႀကိဳးစတင္ခ်ည္လာခဲ့တယ္။
ညေနခင္းဟာလည္း ညထဲကိုအတင္းတိုးဝင္သာြးခဲ့ၿပီ။ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ သူစိမ္းေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ။
ခိုေတြလည္း မ႐ွိေတာ့။ အိပ္တန္းျပန္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
"အား"
"မ"က ညည္းညဴသံနဲ႔အတူ ဗိုက္ကိုဖိလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ င႐ုတ္သီးျပႆနာက စတင္ၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိလိုက္တယ္။
"မ"ဗိုက္အရမ္းေအာင့္လာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာ၊ကိုဦးေရာ ပ်ာယာခတ္ကုန္တယ္။
"မႏွင္းဝင့္ရည္၊ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးရမလား။"
"ဟင့္အင္း။"

မကို​ေဆးခန္းပို႔ေပးရမလားဆိုေတာ့ မက​ေပကပ္ကပ္နဲ႔မသာြးဘုူးလို႔ျငင္းတယ္။
"မ "နဖူးမွာလည္း​ေဝဒနာေၾကာင့္ ေခြၽးေတြစို႔လို႔။နာက်င္မူကို အံႀကိတ္ရင္​း မၿငီးျငဴေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္​ မကိုဘာလုပ္ေပးႏိူင္မလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သိုဝွတ္ထားတဲ့အတၱက ကြၽန္ေတာ္ဆီက ခုန္ထြက္လာတယ္။တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လြန္မွန္သိခဲ့ပါတယ္။
ကိုဦးကိုေဆးသာြးဝယ္ခိုင္းမိတယ္။
"ကိုဦး၊ မင္းေဆးသာြးဝယ္လိုက္ပါလား။"
ကိုဦးက ကြၽန္ေတာ္ကို မေက်နပ္သလိုတစ္ခ်က္​ၾကည့္ၿပီး
"မင္းသာြးဝယ္လိုက္ပါ။ငါ​ေစာင့္ေနေပးမယ္​။"
ဒါျဖစ္သင့္ပါတယ္​။သာြးမယ့္သာြး ကြၽန္ေတာ္က သာြးသင့္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမွာ သူ႔ခ်စ္သူနား သူလည္းေနေပးခ်င္မွာေပါ့။
ဒါေပမယ္​့ ကြၽန္ေတာ္​​ေျခလွမ္းေတြက မ အနားကတစ္ဖဝါးမွ ခြာခ်င္စိတ္​ ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။
မက ဒါကိုရိပ္မိခဲ့သလားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္​မေျပာတတ္ဘူး​။ မက လက္ဖဝါးကို လာၿပီးညႇစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ခုန္သာြးတယ္။ ေနာက္ မ ေဝဒနာေၾကာင့္ ဒီလိုျပဳမူတယ္လို ကြၽန္ေတာ္ယူဆၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မဆီက အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာခဲ့တယ္။
"ကိုဦး၊ နင္ပဲ ငါ့ကို ေဆးသာြးဝယ္ေပးပါဟာ။"