(2C)
အိမ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလ်ွာတ္မွာ အရာအားလံုးဟာ အက်ည္းတန္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ခါတိုင္း ဗႏၶဳလတံတားေပၚကေန ေရႊတိဂံု ဘုရားကို အျမဲအာရံုျပဳ ႐ွိခိုးေနမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဘုရားအာရံုျပဳဖို႔ေတာင္ေမ့ေနတယ္။ လက္က ဒဏ္ရာကိုေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ တစ္ဆိုင္က တစ္သ်ဴးဝယ္ၿပီး သုတ္လိုက္တယ္။ ပတ္တီးေတြ ၊ ဘာေတြေတာ့ စည္းမေနေတာ့ဘူး။ အိမ္ကအေမေတြ႔ရင္ စိုးရိမ္ေနမွာစိုးလို႔။
"မာန္ေျပ ပါလား။"
စပယ္ယာရဲ႕ ေအာ္သံကို ကြၽန္ေတာ္ မၾကားလိုက္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ ေတြးခ်င္ရာေတြေတြးေနမိတယ္။
ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူ႔မေကာင္းတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္လား၊
ကိုဦးလား၊
မလား။
"နည္းနည္းေလာက္ ဖယ္ေပးပါ၊ ဆင္းမလို႔။"
အေနာက္က အသံေၾကာင့္ စိတ္ေတြျပန္ကပ္လာရတယ္။ ကားအျပင္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
ဟာ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သာြးၿပီကို။
မျဖစ္ဘူး ဂိတ္ေဟာင္းမွာ ျပန္ဆင္းမွပဲ။ ဂိတ္ေဟာင္းကေန ကြၽန္ေတာ္မာန္ေျပကို ျပန္လမ္းေလ်ွာတ္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ထမင္းခ်ိဳင့္မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရာက္လို႔ အေမေမးရင္
ငါဘယ္လိုေျဖရမလဲ။
ဒါေတြအားလံုး မေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။
"မ" ဘာေၾကာင့္
ကိုဦးနဲ႔အတူ ႐ွိေနရတာလဲ။
ဒါ ကြၽန္ေတာ္ကိုေစာ္ကားတာ။
"ေတာက္။"
ေ့႐ွမွာ အရက္ဆိုင္ကိုေတြ႔တယ္။ မထူးဘူး ၊ ဝင္လိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ အရက္ေသာက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတာ့ သိပ္႐ွိမေနဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နာနတ္ဝိုင္တစ္လံုးပဲ ကြၽန္ေတာ္မွာလိုက္တယ္။ အရက္ေရာက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နတ္တည္း အရက္တစ္ခြက္ကို ထည့္ၿပီး ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ အရက္ဆိုင္ထဲကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုမ်ိဳး အသဲကြဲၿပီး လာေသာက္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ ႐ွိမေနဘူး။ အရက္ဆိုင္ေဘးက ဘိလိယက္ခံုက အသံေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိဘူး ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲမွာက ဒီထက္မကကို ဆူညံေပၚက္ကြဲခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
မ ကြၽန္ေတာ္ကို
ဘယ္လိုမ်တ္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနမလဲ။
အိုး..ငါ
ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို အေရးစိုက္ရဦးမွာလဲ။ သူေတာင္မွ လုပ္ရက္ခဲ့ေသးတာ။
ဒီမိန္းမဟာ အေတာ္ကို မ်တ္ႏွာမ်ားတဲ့ မိန္းမ။
ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္ထည့္ေသာက္တယ္။
ဒီမိန္းမေၾကာင့္ ငါနဲ႔ငါ့သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ
ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနရတာ။
ဒါေတြအကုန္လံုးကို ဒင္းလုပ္ခဲ့တာပဲ။
ဟုတ္တယ္....။
ငါ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ မမွားဘူး။
သူမွားခဲ့တာ။
ေနာက္တစ္ခြက္။
နည္းနည္းမွ
ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္
မ႐ွိတဲ့မိန္းမ။
တကယ္လို႔
သူ႐ိုးသားခဲ့တယ္ ဆိုရင္
ကိုဦးနဲ႔ေတြ႔မယ့္အေၾကာင္း
ငါ့ကို ေျပာသင့္တာေပါ့။
အခု သူမေျပာခဲ့ဘူး။
အေတာ္မ႐ိုးသားတဲ့ မိန္းမ။
အရက္ေတြ ကုန္တဲ့အထိ ေသာက္ရင္း အေတြးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ေဒါသထြက္ေနမိတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ မခိုင္ခ်င္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ကို နည္းနည္းတည္ထားလိုက္တယ္။
"သား ျပန္လာတာ ေနာက္က်လွခ်ည္လား၊ ထမင္းစားေတာ့မလား။"
"သား ၿမိဳ႕ထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးစားခဲ့လို႔အေမ။"
ဒါပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရင္ အမွားမ်ားမ်ား ပါမွာဆိုလို႔။ ဂီတာကို ေကာက္ဆြဲတယ္။ အျပင္ထြက္ၿပီး ဂီတာတီးမလို႔လုပ္တယ္။
"ကိုႀကီးမိုးစက္၊ ေနာက္ေဖးအိမ္က ဖုန္းလာေနတယ္တဲ့။"
ကြၽန္ေတာ္ညီမက ကြၽန္ေတာ္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီကလည္း သိပ္ေျပာခ်င္ေနတာပါ။ ေတြ႔ၿပီေပါ့။
"ဟယ္လို ေမာင္လား"
သူ႔အသံက စိုးရိမ္ေနမူေတြေၾကာင့္ တုန္ရီေနတယ္။
"ဟုက္တယ္။"
ကြၽန္ေတာ္အသံက ေဒါသေတြေၾကာင့္ မာထန္ေနတယ္။
"ညေနက ေမာင့္လုပ္ရပ္ေတြက အရမ္းကေလကေခ်ဆန္တာပဲ။"
ဗုေဒၶါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဒါသကိုေတာ့ မီးစာလာထိုးေနျပန္ပါၿပီ။
"ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က ကေလကေခ်ဆန္တယ္ဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ရပ္က အေတာ္ကေလး ေကာင္းတယ္ေပါ့ေနာ္။"
"ဟင္၊ ေမာင္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။"
"ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့မိန္းမမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။"
"ဘာ၊ မိုးစက္၊"
သူအသံက က်ယ္ေလာင္တယ္။ ေမာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေခၚအေဝၚေတြ ေျပာင္းသာြးခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ေျပာရမွာပဲ။
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ပါလား။ ဒီေယာက်ာ္းဟာ မိန္းမ႐ွိပါတယ္လို႔ ေျပာထားတာေတာင္ ခင္ဗ်ားက အဲဒီမိန္းမ႐ွိတဲ့ေယာက်ာ္းနဲ႔ အ႐ွက္မ႐ွိ ထပ္ပတ္သတ္ေနတယ္။"
"မိုးစက္၊ နင္ေတာ္ေတာ့ေနာ္။"
"ေနဦး၊ ကြၽန္ေတာ္စကားေတြ မၿပီးေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္တာ ေမးရဦးမယ္။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို မယံုၾကည္လို႔ ကိုဦးကိုေတြ႔ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေမးၾကည့္တာေပါ့ေလ။ ဟုက္လား။"
သူ႔ဆီက ျပန္ေျဖသံထြက္မလာဘူး။ ေက်နပ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအဲဒီလိုမ်ိဳး ခံစားေနရမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရသလိုမ်ိဳးေပါ့။
"တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္လိမ္ခဲ့တာ။ ကိုဦးမွာ မိန္းမမ႐ွိဘူး၊ သိလား။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ကိုဦးကို ဆက္ၿပီးခ်စ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆုတ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား။"
ဖုန္းကို ခ်လိုက္တယ္။ ဟူး...ေျပာလိုက္ရလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့သလိုပဲ ။ ဖုန္းဖိုး႐ွင္းၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းထိတ္ကသူငယ္ခ်င္းဆိုင္မွာ ကြမ္းယာဝယ္တယ္။ အဲဒီစပ္စုတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကပဲ။
"ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္းမူးေနတာလား။"
"နည္းနည္းပါကာြ။"
"မင္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ျပႆနာတတ္လာတယ္ဆို။"
"ဘာ...မင္းကိုဘယ္သူေျပာလဲ။"
"ကိုဦးေျပာတာ။"
"ေတာက္..."
"ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႔ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြ ရန္မျဖစ္ၾကစမ္းပါနဲ႔ကာြ။"
"မင္းကလည္း မသိဘဲ ေျပာေနျပန္ၿပီ၊ ေပး ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကို ကြမ္းယာျမန္ျမန္ေပး။"ကြမ္းယာဆိုင္က ထြက္လာေတာ့
႐ုတ္တရတ္ ရင္ထဲမွာ ျပန္ေလးလံလာျပန္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကယ္ေရာ၊ လေရာ မေတြ႔ရဘူး။ ဘယ္သူေတြ ခိုးဝွတ္သာြးၾကပါလိမ့္။ ဒယီးဒယိုင္ နဲ႔ေလ်ွာတ္လာတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ရစ္သမ္မမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မသကၤာ ေတာ့ဘူး၊ငါပဲ..တစ္ခုခုမွားေနတာမ်ားလား။ ဟင့္အင္း၊ ငါမွန္ေလာက္တယ္။ ျပန္အားတင္းေနေပမယ့္ အားေတြက အားရစရာမေကာင္းဘူး။
စိတ္ေတြကလည္း အစိုးမရေတာ့ဘူး။ လမ္းေတြေပၚ ကဆုန္ေပၚက္ၿပီး ထြက္ေျပးသာြးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ဒါပါပဲ၊ ဘဝတစ္ခုမွာ ဆံုး႐ွံုးရျခင္းဆိုတာ လက္မခံႏိူင္ဆံုးေသာ အရာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အရာတစ္ခု ဆံုး႐ွံုးရေတာ့မွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ စကားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မေျပာႏိူင္ခဲ့ရတာလဲ။ ဒီမွာ ညရယ္...ကြၽန္ေတာ္ကိုတစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မာနေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့တယ္။
