(Y.)
လြမ္းဆြတ္ျခင္း။ အရင္က ဒီအရာကုိ တားစီးပိတ္ ပင္ထားလို႔ရတဲ့ အရာတစ္ခု လို႔ ကြၽန္ေတာ္လက္ခံထားမိတယ္။ အဲဒီေတာ့ လြမ္းဆြတ္ရျခင္းကို မၾကံဳရခင္မွာ ကြၽန္ေတာ္အရာရာကို ေပါ့ေပါ့ေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လြမ္းရမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို မ မသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္ထားမိတယ္။
(မအလုပ္ကထြက္ဖို႔ ရက္အနည္းငယ္ အလိုမွာေပါ့....)
ကြၽန္ေတာ္က လူပါးေနတာနဲ႔ မနဲ႔ စကားေျပာရေအာင္ ညီေဇာ္ထိုင္ခံုဘက္ ေျပာင္းထိုင္ေနလိုက္တယ္။ မတင့္က အဲဒီအခ်ိန္ အေပၚမွာ ထမင္းတတ္စားေနတယ္။
"ေမာင္၊ မ မ႐ွိေတာ့ရင္ ကြမ္းေတြမစားနဲ႔ေနာ္။"
"အင္းပါ၊မရဲ႕။"
ေခၚင္းညႇိတ္ျပရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေ့႐ွမွာ ထိုင္ေနတဲ့ မကို ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္လိုဖြယ္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
မကလည္း အဲဒါကို အေတာ္သေဘာက်ပံုပါပဲ။ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်တ္ႏွာထားေလးနဲ႔
"ဘာအင္းပါလဲ၊ ေနာက္ၿပီးရင္ ကြယ္ရာမွာ ခိုးလုပ္ေနၿပီးေတာ့၊ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္နဲ႔၊ ေနာက္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း အေရာတဝင္မေနနဲ႔။"
တတြတ္တြတ္ မွာေနတဲ့မရဲ႕အမူအယာေလးကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်သြားရတယ္။ "မ"ပံုစံက ေက်ာင္းသြားခါးနီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို မွာေနတဲ့ မိဘတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ လူေတြသာ မ႐ွိရင္ မကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္နမ္းမိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အခုေတာ့ မခ်ိျပံဳး ျပံဳးေနရတယ္။
"ႏွင္းဝင့္ရည္၊ နင္ အဲမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ။"
ေနာက္က ေပၚလာတဲ့ မတင့္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ မ ႏူတ္ပိတ္သာြးတယ္။ ကိုဦးေျပာရင္လည္း ေျပာခ်င္စရာပါပဲ။ မ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရတာပါလိမ့္။
"နင့္၊ အဲဒီမွာ ဘာထိုင္လုပ္ ေနတာလဲ။"
"ဘာမွမလုပ္ ပါဘူး။ မတင့္ရယ္။ ေခၚင္းေနာက္လို႔ ခဏထိုင္ေနတာ။"
"မ"က မတင့္ရဲ႕အေမးကိုေပါ့ပ်က္ပ်က္ ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္အရာမွ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မျဖစ္သာြးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ အေပၚမွာ အေလးအနတ္ေတြးေနမိတယ္။ဘာလဲ။ သူတို႔ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံခ်င္တာလား။ ဒါမွမဟုက္။ အႏိူင္လိုခ်င္ ၾကတာလား။ အကယ္၍ သူတို႔အႏိူင္ လိုခ်င္တယ္
ဆိုဦးေတာ့။ အႏိူင္ရတဲ့အခါ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေတြ ႐ွိလာမွာလဲ။
