(2G)
ေစာင့္ေနက် လမ္းမထက္ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာပါ။ ညေမႊးပန္းရနံေတြ ကြၽန္ေတာ္မရေတာ့ဘူး။ မြဲေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ ႐ွည္လ်ားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဆံပင္ လိမ္ေကာက္ေကာက္ေတြဟာလည္း ညေနေလေျပနဲ႔ ပိုတြန္႔လိမ္ေနတာမ်ား ကေဝတစ္ေကာင္လိုပါပဲလား။ တစ္ခ်ိန္က သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီဆံပင္လိမ္ေကာက္ေကာက္ေတြဟာ အခုမ်ားေတာ့ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလိုက္တာ။ တစ္ခါ တစ္ခါ မ်တ္ႏွာေပၚ က်ဆင္းလာတဲ့ ဆံပင္စတစ္ခ်ိဳ႕ကို စိတ္မေကာင္းစာြနဲ႔ သပ္သပ္တင္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ အရာရာဟာ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ကားအတိုင္းပါ
ပဲ။
"သူငယ္ခ်င္း၊ ျပန္ၾကရေအာင္။"
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုဦး။ သူ ဘယ္အ ခ်ိန္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္နား ေရာက္ေနမွန္း မသိဘူး။ အဲလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီေနရာကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ မိုးသားတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အိပ္တန္းျပန္ဝင္သာြးကုန္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကမ႓ာထဲမွာေတာ့ ခိုအေကာင္တစ္ရာ ေမြးထားလိုက္တယ္။ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြဟာ ဟိုးမွာ... ျမင္ေနရတဲ့ ဆာကူရာတာဝါအတိုင္းပဲ မတ္ေစာက္တယ္။
"သူ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း မင္းသိေနတာပဲကာြ။ မင္းဘာလို႔ စိတ္အပင္ပန္းခံၿပီး ေစာင့္
ေမ်ွာ္ေနရတာလဲ။"
"အင္း...ငါသိတယ္။ ငါ သူ႔ကိုေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့အမွတ္တရေတြကို ငါေမ့မိသာြးမွာစိုးလို႔ ျပန္လာလာၾကည့္ေနတာပါ။"
ကိုဦးက ကြၽန္ေတာ္စကားကို ေခၚင္းခါ ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ လက္ထဲက စီးကရက္တစ္ဝက္ကို ကြၽန္ေတာ္ဆီ လွမ္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့....
"ငါ နယ္ကိုမျပန္ခင္မွာ မင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စာြ ေနေနတာမ်ိဳးပဲ ငါျမင္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။"
သူစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းနည္းသာြးရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ပံုစံဟာ လူေတြအျမင္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလဲ။ အနာဂတ္ ေပ်ာက္႐ွသာြးတဲ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။ ျပကၡဒိန္ကို သတိမထားမိတာလည္း ၾကာေပါ့။ ေနညိဳခ်ိန္ေတြကို ေတာ့ ညေနတိုင္း ဒီေနရာက ထိုင္ၾကည့္ခဲ့တယ္။
"ေအးပါကာြ၊ ငါ ႀကိဳးစားပါမယ္။ မင္းက ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား။"
"မေသခ်ာဘူး။"
"ဟူး....."
ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းေမာကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အရာအားလံုးဟာ အရိပ္ေတြခ်ည္းပါပဲလား။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္လည္ ေပ်ာက္ဆံုးသာြးတတ္ၾကတယ္။ တကယ့္ရတာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပါပဲလား။ ကိုဦးဆီက ေနာက္ထပ္ ႏိူးေဆာ္စကားတစ္ခုကို ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ ဒီစကားကို ညေနတိုင္း ဒီေကာင္ေျပာဆိုေနရတာ ဒီေကာင္ စိတ္ပ်တ္ လွေရာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေကာ စိတ္မပ်တ္ဘဲ ဘာလို ႐ွင္သန္ေနရတာပါလိမ့္။
"မိုးစက္၊ ျပန္ၾကရေအာင္ သူငယ္ခ်င္း။"
ကြၽန္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ သတိရျခင္းေတြကပါ ကြၽန္ေတာ္လို မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္။ လြမ္းတယ္ မ်တ္ဝန္းညိဳရယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆူးေလဘက္ကို လမ္းေလ်ွာတ္လာၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ တစ္ခုခုကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေခၚင္းငိုက္စိုက္ၿပီး ေလ်ွာတ္ေနမိတယ္။
(ဥပမာ ၁။ "မ" ေထြးထုတ္ခဲ့တဲ့ ပီေကစမ်ား ၂။ ကြၽန္ေတာ္ မ်တ္ရည္စမ်ား ၃။ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာမ်ား ၄။ ကြၽန္ေတာ္မ်ား)
ရထားဂံုးေက်ာ္တံတားရဲ႕အလယ္ေလာက္အေရာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေျခစံုရပ္လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ဒီေနရာပဲ၊ ငါအတိအက် မွတ္မိတယ္။"
"ဘာ ဒီေနရာလဲ။"
"သူကငါ့ကိုေမးတယ္ေလ၊ နင့္ ငါကို စိတ္မနာဘူးလားတဲ့။"
ေျပာၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ေ့႐ွကို ဆက္ေလ်ွာတ္သာြးလိုက္တယ္။ ကိုဦးက ေတာ့ တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး ရပ္က်န္ခဲ့တယ္။ ေနလံုးက ဘယ္သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ ဝင္ေရာက္သာြးမွန္း တကယ္မသိေတာ့ပါဘူး။ ေပၚက္ကရေလးဆယ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေတာ့တယ္။
"မင္းစကားေၾကာင့္ သူက မင္းကိုပစ္သာြးတယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား။"
ဒီတစ္ခါ ျပန္ေတြေဝသာြးရတာ ကြၽန္ေတာ္။ ၿပီးေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ႏူတ္က ႐ုတ္တရတ္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း..သူ႔ မွာသူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႐ွိမွာပါ။"
အဲဒီ စကားကို ေျပာမိၿပီးမွ အေသအခ်ာျပန္စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ မီးေရာင္စံု လင္းထိန္လာသလိုပါပဲ။
ဟုတ္တယ္။ လူေတြမွာ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေ့႐ွက သာြးေနတဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ဟာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိလိမ့္မယ္။ "ပြမ္"ခနဲ ျမည္သာြးတဲ့ ဟြန္းသံတစ္ခ်က္မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိေနလိမ့္မယ္။ မီးပြိဳင့္ႀကီး စိမ္းသာြးျခင္းဟာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ႐ွိလိမ့္မယ္။
ဟုတ္တယ္။ အရာအားလံုးဟာ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူပဲ။ ႐ုတ္တရတ္ခ်ည္းကို ကြၽန္ေတာ္အသိညဏ္ေတြ အလင္းပြင့္သာြးရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကိုဦးကလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ နယ္ကိုျပန္သာြးလိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြထပ္ရလာမယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔မွာပဲ သူတို႔နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးခြဲခြာရဦးမယ္။
အဲဒီအခါ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ အေၾကာင္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ပ်င္းရိျခင္းေတြ ႐ွိေကာင္း႐ွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ နားလည္သာြးၿပီ။ လြမ္းရျခင္းေတြ ၊ ခ်စ္ရျခင္းေတြနဲ႔အတူ နားလည္လာရျခင္းပါ ထပ္ဆင့္တိုးၿပီး ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေမာက်ခဲ့ၿပီ။ သူျပန္လာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မျပန္လာလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္႐ွိေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူစိမ္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔မ်တ္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးကြၽန္ေတာ္ ေျပာရဲခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အခ်စ္ ဟာ အတိတ္မွာ ေရႊကြတ္ထားေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အတိတ္ဟာ လင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အတိတ္ကသာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အတိတ္ထဲမွာ သူ႐ွိတယ္။
တစ္စကၠန္႔.....
တစ္မိနစ္........
တစ္နာရီ......
တစ္ရက္.....
တစ္လ......
တစ္ႏွစ္......
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြလေတြ ၾကာျမင့္သာြးတယ္။
"သူငယ္ခ်င္း ငါ သမီးေလး ေမြးတယ္ကြ။"
"ကိုဦး မင္းေတာ႔ ဝဋ္ျပန္လည္ၿပီ ေဟ့ေကာင္။"
"ေအး ဝဋ္မလည္ေအာင္ ၊ ငါ့သမီးကို တစ္ခါတည္း မင္း နဲ႔ ေပးစားထားလိုက္မယ္ ဘယ္လိုလဲ။ "
"ဟား.....ဟား....."
ရယ္ေမာသံေတြ ဖုန္းထဲမွာ ဆူညံေနေရာပဲ။ အဲလို ပဲ ဘယ္သူမွ အတိတ္ထဲမွာ အသက္႐ွင္မေနခဲ့ျကဘူး။ အတိတ္ဆိုတာ နံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲ ဒီထက္မပိုခဲ့ဘူး။
တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ အလြန္တရာမွ အေရးႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့၊
"မ"လို႔ ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေတာ့မယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး။ မွတ္လည္း မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာတစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားပါပဲ ။အဲဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေသေနတဲ့သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ပံုေဖာ္ဆြဲထားတယ္။
ဒါပါပဲ။ ဘဝကို လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းကြၽန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
THE END
9:27PM
Sep2.2017
Minsetwai
