အခန္း(၈)
မနက္မိုးလင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပတင္းတံခါးမွ ေက်းဌက္ကေလးေတြက တစာစာေအာ္ေနက်တယ္။ လိပ္ကာအစြန္းေထာင့္ကေန ျဖာထြက္ေနတဲ့ ေနရဲ႕ေရာင္နီဦးက ေႏြးရဲ႕ပါးျပင္ေပၚကို ခ်စ္စဖြယ္ထိုးက်ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အသာေလး နမ္းလိုက္မိတယ္။
"ဘာလုပ္တာလဲကြာ။"
"မႏိူးေသးဘူးထင္လို႔ ခိုးနမ္းတာပဲကြာ။"
"လာမနမ္းနဲ႔ ေမာင့္ရဲ႕ မ ကိုပဲသြားနမ္း"
"မနမ္းခ်င္ပါဘူး။ အခုေနေ့႐ွမွာ ဘြားခနဲေပၚလာရင္ေတာင္ ျပန္ေမာင္းထုတ္ပစ္မွာ။"
"အပိုေတြ။"
ေႏြးရဲ႕မ်က္ေစာင္းေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဆနာက္တစ္ေခၚက္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းေလးကို ထပ္နမ္းပစ္လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔"
"ခ်စ္ေနတာေလကြာ။"
"မ်က္ႏွာလည္း မသစ္ရေသးဘဲနဲ႔။"
"ေႏြးက်ေတာ့ေရာ။"
"အခုထသစ္မွာ။"
ေႏြးေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဝင္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔က ရံုးပိတ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ အိမ္မွာပဲ သတင္းေလးဘာေလးၾကည့္၊ စာေလးဘာေလးဖတ္ရမယ္။ အျပင္ေတာ့ မထြက္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာက ကိုဗစ္ေၾကာင့္ အေျခအေနေတြက မေကာင္း။ ကိုဗစ္ဆိုလို႔ ဒီေရာဂါကို တ႐ုတ္ေတြ ဘာလို႔မ်ား အစပ်ိဳးခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး။ အေတာ္ဒုကၡေပးလြန္းတဲ့ေရာဂါ။
"ေမာင္ ထမင္းေၾကာ္ စားလို႔ရၿပီေနာ္။"
ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းေၾကာ္စားဖို႔ ဆင္းလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကို မ ေပးခဲ့တဲ့ အဝါေရာင္ခြက္ေလးကို ထမင္းေၾကာ္ပန္ကန္းေဘးမွာ ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာပဲ။ ပံုမွန္းအတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘဲေလ။ ဒါကို မ သိဖို႔ ေကာင္းတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း ေတြးၾကည့္ရင္ ကိုယ္ကေအာက္နိမ့္က်တဲ့ထိ ဆံုး႐ွံုးေနတာကို တစ္ဖက္လူက သေဘာက်ေနတယ္ဆိုရင္ အေတာ္ကို စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ၿပီး ေဒါသထြက္က်မွာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ္က
"မ" ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ္အ႐ွံုးေပးေနရလည္း တန္တယ္လို႔ မွတ္ယူေနခဲ့တဲ့ ေကာင္မ်ိဳးပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေႏြးက အနားမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း "ေမာင္တို႔အလုပ္က မပိတ္ေသးဘူးလား။ ဒီအခ်ိန္အခါႀကီးမွာ ဒီေလာက္အႏၱရာယ္မ်ားေနတဲ့ဟာကို။" "အခုပိတ္ေပးတာပဲေလေႏြးရဲ႕။ ဒီတနလၤာရံုးျပန္တတ္ရင္ ရံုးဖြင့္ရက္ကို သူတို႔ေလ်ာ့ခ်ဖို႔အတြက္ ေဆြးေႏြးၾကမွာေလ။ ေျပာသာေျပာသာပါကြာ ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ေတာင္မ႐ွိေတာ့လို႔ ဒုကၡေတြေရာက္ေနၾကတာ ေႏြးလည္းျမင္တယ္မွတ္လား။ ဒီအလုပ္ေလး႐ွိတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။"
