(2B)
ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြထဲမွာ အခ်စ္ေတြ ယိုစိမ့္ထြက္က်ေနပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္မိေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားတင္းရင္ မ်က္ရည္စေတြကို ရင္မွာကြယ္ဝွတ္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေနျပည္ေတာ္႐ုပ္႐ွင္ရံုထဲမွာေတာ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕႐ွိေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလ်ွာတ္ေနတယ္။ လသာေနတာေတာ့ မဟုက္ပါဘူး။ အခ်စ္ေတြ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္
အသဲကြဲေနတဲ့ညကို ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာေတာင္ ၾကည့္႐ႈမခံစားႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာ ေလးလံေနတဲ့ အစိုင္အခဲကို ကြၽန္ေတာ္လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရတ္ ေနာက္ဘက္က ကြၽန္ေတာ္လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲတာ ခံလိုက္ရတယ္။ "မ"
"ေနဦး၊ နင္ မသာြးနဲ႔ဦး။ ငါ နင္႐ွင္းျပတာကို လိုခ်င္တယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့လည္း မ မ်က္ႏွာကလည္း မိုးတိမ္မည္းတစ္ခုလို ညိဳေနတယ္။ ေဒါသမ်က္ဝန္းေတြ အားနည္းေလ်ာ့က်သာြးတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာကို႐ွင္းျပရမလဲ။"
"နင့္ကိုဦးနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ တြဲသာြးရတာလဲ။"
"ကြၽန္ေတာ္အေနနဲ႔ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္မိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုျပန္ေတာင္းပန္ေနတာ။"
ကားေတြ ေဘးကေန တဝီဝီ ဖ်တ္သာြးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မက ပလတ္ေဖာင္းေပၚမွာ မတုန္မလႈပ္ မတ္တတ္ရပ္ေနၾကတယ္။
"အဲဒီေတာ့ သူက လက္ခံလား။"
အဲဒီလိုပဲ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈသာြးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဂ႐ုမစိုက္မိခဲ့ၾကဘူး။ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြက ပိုႀကီးမားလို႔ ေနခဲ့တယ္။
"ဟင့္အင္း ၊ သူ လက္မခံဘူး။"
"ဘာေၾကာင့္လဲ။"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။"
ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္လိမ္ၿပီးေျဖလိုက္မိမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္အမွားပါပဲ။
"အဲဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာ ငါေက်နပ္ပါတယ္။"
မ က ကြၽန္ေတာ္လက္ကို ျပန္ဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္လို ေႏြးေထြးမူေတြ မ႐ွိေတာ့သလို ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေ့႐ွမွာ ေၾကကြဲစာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဆိုေနခဲ့မိတယ္။ ရင္ထဲမွာ ယခုထိ ထံုက်ိေလးလံေနဆဲပါပဲ။ ဒါဟာ မကို ေသြးေအးသာြးေစခဲ့တာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ခု ျခားနားလာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုအရာလည္းဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာ မထုတ္ျပႏိူင္ခဲ့ဘူး။ စေန႔၊ တနဂၤေႏြလည္း ပံုမွန္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။
ညေနဆိုလည္း မ ကြၽန္ေတာ္ဆီ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ဘူး။ အရင္လို ဖုန္းလည္း မွန္မွန္မဆတ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မအားဘူးဆိုတဲ့ မရဲ႕စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္အလြမ္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေခြၽးသိပ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒါဟာ မ ကြၽန္ေတာ္ကို စိတ္ကုန္သာြးခဲ့တာလား။
---------------------------------
ကြၽန္ေတာ္ကမ႓ာထဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေန႔တိုင္း စိတ္ဓာတ္က်ေနခဲ့တယ္။ အရင္လို ယံုၾကည္မူေတြ ကြၽန္ေတာ္ျပန္႐ွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ဖို႔တာဝန္ဟာ ကြၽန္ေတာ္အလွည့္က်လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ပိတ္ဖို႔တာဝန္က်တဲ့လူက ေနာက္ဆံုးမွ ျပန္ရတာေပါ့။ ဆိုင္ ပိတ္ၿပီးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆူးေလလမ္းမေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာတ္ျပန္ေနတုန္း မသီတာေအာင္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ကို လွမ္းေခၚတယ္။
"မိုးစက္"
ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မသီတာေအာင္အနားမွာ ညီေဇာ္လည္း ႐ွိေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မုန္႔ဟင္ခါးဆိုင္ထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ဟဲ့ မိုးစက္၊ ဘာစားမလဲ။"
"မစားေတာ့ဘူးအစ္မ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ။"
"ဟဲ့ နင္နဲ႔ ႏွင္းဝင့္ရည္က ျပတ္သာြးၿပီလား။"
"မျပတ္ပါဘူး အစ္မ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
မသီတာေအာင္က ညီေဇာ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္ တယ္။ ညီေဇာ္ကေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ဝင္မေျပာဘူး။
"ႏွင္းဝင့္ရည္ကို ကိုဦးနဲ႔ ေတြ႔လိုက္လို႔။"
မယံုၾကည္ႏိူင္ျခင္းေတြ ကိုယ္ကို အ႐ွိန္အဟုန္နဲ႔ ႐ိုက္ခတ္သာြးတယ္။ ႐ုတ္တရတ္ အဆိပ္မိသာြးတဲ့ သတၱဝါတစ္ေကာင္လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တုန္ရီေျခာက္ျခားသာြးတယ္။
"ဟုက္လို႔လား၊ အစ္မရာ။"
"မယံုရင္ နင္သာြးၾကည့္ေလ။"
ဒါဆို ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မ ကြၽန္ေတာ္ကို ေ႐ွာင္ေနတာဟာ ဒါေၾကာင့္ေပါ့ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ကြဲအက္ ေၾကမြ သာြးရတယ္။ ၿပီေတာ့ ႐ွက္တယ္။ ခံျပင္းတယ္။ ေဒါသထြက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တယ္။
"ေနဦး ေဟ့ေကာင္၊ ငါလိုက္ခဲ့မယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ကေန ညီေဇာ္က အေျပးလိုက္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲက ေဒါသမီးဟာ အဆမတန္ကို ႀကီးထာြးလို႔ေနတယ္။ ညီေဇာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ေဘးကေန တတြတ္တြတ္နဲ႔ စကားေတြေျပာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာေျပာေနလဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကိုသာြးေနတာလဲ။ ေသခ်ာတာက ဆာကူရာတာဝါေဘးက လဖ႓သုတ္ဆိုင္ကိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ကားလမ္းေတြကို ဘယ္လိုကူးျဖတ္ခဲ့တာလဲ ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘီလူးပူးကပ္ခံထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတယ္။ ေတြ႔ၿပီ။ စားပြဲဝိုင္းမွာ ထိုင္လို႔ ျပံဳးေနၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္။ ဆတ္ခနဲမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲက ထမင္းခ်ိဳင့္ဟာ ေျမႇာတ္တတ္သာြးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပစ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကိုပစ္လိုက္မိမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ကို မထိဘူး။ ညထဲမွာ ကတၱရာလမ္းမနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေဆာင့္မိသံက ဆူညံစာြ ေပၚက္ကြဲထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ဆီေရာက္ေအာင္သာြးဖို႔ ေျခအလွမ္းမွာ ညီေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္ကို အတင္းဆြဲေခၚသာြးတယ္။ ရင္ထဲက ေဒါသေတြဟာ အကင္းမေသေသးဘူး။ နီးစပ္ရာနံရံတစ္ခုကို သံုးေလးခ်က္ ဆင့္ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ လက္မွာ ေသြးေတြ ရဲခနဲ ျဖာက်ေနေရာ။ နာက်င္မူေၾကာင့္ စိတ္နည္းနည္း အထိုင္က်သာြးရတယ္။
"ေတာ္ပါေတာ့ကာြ၊ မင္းဘယ္လိုခံစားေနရမယ္မွန္း ငါနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုေတြ ေလ်ွာတ္မလုပ္ပါနဲ႔ကာြ။"
ညီေဇာ္စကားသံ အဆံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အသိျပန္ဝင္လာတယ္။ လူေတြအကုန္လံုးက ကြၽန္ေတာ္ကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကို လိုက္ဆြဲေနရတဲ့ ညီေဇာ္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းအားနာသာြးမိတယ္။
"ညီေဇာ္ ငါ့မင္းကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ကာြ၊ ငါ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သာြးတယ္။" အဲဒီေနာက္ ညီေဇာ္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စာြနဲ႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တႏံုႏံုနဲ႔။ ဒါဟာ မ ကြၽန္ေတာ့္ေျပာစကားေတြကို မယံုၾကည္တာဘဲ။ ကိုဦးနဲ႔ ဘာလို႔ ထပ္ၿပီးပတ္သတ္ရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုက် ကိုဦးနဲ႔ မပတ္သတ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘဝထဲ ဗံုးတစ္လံုး အ႐ွိန္အဟုန္ျပင္းစာြ ေပၚက္ကြဲသာြးပါေတာ့တယ္။
