Sad to Belong

Chapter 37

"There! On your right!" Pierce exclaimed with a little chuckle. Ilang beses na kasi silang dalawa na naagawan ng parking space kaya't para silang mga ibon na nagbabantay ng bakanteng space na maiiwan ng isang kotse.

"Saglit lang!" Zayelee laughed dahil kanina pa sila nakatambay sa gitna ng parking lot at minsan pa'y nabubusinahan sila ng ibang sasakyan. Nagpaikot-ikot na rin sila sa kabuuan ng parking lot ngunit hanggang ngayo'y wala pa rin silang mahanap na espasyo. She just finds it hilarious! Mabuti nalang ay kasama niya ang binata kaya't may katuwang siyang maghanap ng mapagparkingan.

Mag-aalas kwatro na ng sa wakas ay nai-park na ni Zayelee ang kanyang sasakyan. Bago pa man siya tuluyang makalabas ng kanyang sasakyan ay may nakita siyang pamilyar na sasakyan. Hindi niya maalala kung kaninong sasakyan iyon kaya't hindi niya na binigyan pa ito ng pansin.

"Glad we found one space. Akala ko we'll just keep waiting there." Sabi niya sa binata. He held the door open for her ng akmang papasok siya sa loob ng restaurant. They didn't bother going to McDonald's anymore dahil mukhang mas siksikan ang parking lot doon kaysa sa pinag-parkingan nila sa likuran ng Chinese restaurant. Maybe they'd have to wait for 3 hours bago sila makahanap ng space!

"Thanks to my quick eyes!"

"Ahh... my brothers didn't tell me na mayabang ka pala."

"What's 'maybang'?" seryosong tanong ng binata na siya namang tinawanan ng dalaga. Alam niyang it's rude and a little bit mean pero hindi niya kayang pigilan ang kanyang tawa. Pierce just looked at her with complete amazement dahil ito ang unang pagkakataon na makita niyang masaya ang dalaga. It's like he met her real self for the first time. Totally defenceless. Just her own natural self. Kung sana'y alam niyang matatawa pala ito sa ka-inosentehan niya sa ibang tagalog words edi sana ay ginawa niya na ito noon pa. Maybe I should do it more often. I just hope I wouldn't appear to be as dumb to her.

"Oh, nothing. Forget I said that." Nilingon siya ng dalaga na natatawa pa rin ang mukha. Nasa harapan sila ngayon ng may pagka-mahabang pila sa loob ng restaurant kaya't alam niyang medyo matatagalan sila rito. Bakit ba parati nalang silang nasstuck sa pila?

"What are you having?" tanong niya sa dalaga.

"I'm having siomai. Have you tried it before?"

"I think I have but I'm not really a fan of it. What are you getting for me? I still can't decide."

"Hmm... what about siopao? Oh, you should definitely try it!" Dahil nakaharap ang dalaga sa binata ay tiyak na makikita niya kung sino ang pumapasok at lumalabas ng restaurant. Bigla tuloy siyang nagsisi kung bakit dito pa niya napiling bumili ng kanilang meryenda samantalang mas malapit naman sila McDo. She wouldn't have mind waiting for 3 hours or more for a parking space than witnessing something she had been avoiding to see for awhile.

"Hey, what's wrong?" napansin kasi ng binata ang biglang pagkalungkot ng kanyang mukha. Her eyes are fixated to someone behind him kaya't napalingon rin siya sa kanyang likuran. Pierce couldn't help but curse under his breath. He is trying his hardest not to grab and punch the guy's face dahil kahit isang beses niya lang itong nakita ay hinding-hindi niya makakalimutan ang mukha nito. He's glad that after all these time ay tama pala siya. It's him! And he can confirm that right now based on her reaction.

"I...I think we should leave?" garalgal na ang boses ng dalaga nang alukin niya ang binata. Wala na siyang pakialam kung mukha na siyang gaga sa harap ni Pierce. Ang gusto niya lamang ay ang umalis sa loob ng restaurant. Before she can look up to meet Pierce's gaze ay naramdaman niyang inakbayan siya ng binata. For the first time ay nagpasalamat siyang ginawa ito ng binata. Gusto niya kasing magtago rito kahit pa na mukhang hindi naman siya nakita o napansin ni Kean at ng kanyang kasama na mukhang inlove na inlove sakanya. They look so much like a couple. Maybe they really are.