Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 1ο

Έχω χαθεί σε έναν άλλο κόσμο. Στον κόσμο των θηρίων και των μεγαλόσωμων κτηνών. Κάθε στιγμή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα,εκείνο το βράδυ που άλλαξε τη ζωή μου ριζικά. Δεν άλλαξε μονο η ζωή μου όμως, άλλαξε και η μορφή μου,το σώμα μου,η ψυχή μου. Πλέον θυμάμαι μόνο για να μην ξεχάσω. Πλέον θυμάμαι για να κρατήσω με το μέρος μου τη λογική ,να μην γίνω κι εγώ κτήνος και θηρίο ,σαν τους άλλους.Δύο χρόνια. Πάνε δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα και τη θυμάμαι σαν να ήταν μόνο εχθες. Εδώ και δύο χρόνια είμαι στη πιο παγωμένη περιοχή που μπόρεσα να φτάσω. Στη παγωμένη Αλάσκα. Εδώ και δύο χρόνια ζω μέσα σε αυτή τη σπηλιά όπως κάνουν και τα άλλα ζώα. Γιατί αυτό έχω γίνει.
Οι λύκοι που συναντω είναι πάντα διαφορετικοί, ποτέ Λευκοί. Προφανώς είμαι μοναδική. Όποιον λύκο συναντω τον κάνω πιστό μου. Ολοι οι λύκοι με ξέρουν και με σέβονται . Έχει προνόμια αυτή η ζωή. Δεν χρειάζεται να κυνηγησω ,αφού κυνηγούν άλλοι για εμένα. Αυτή ήταν άραγε η ζωή που προέβλεπαν; Να μείνω ζώο για πάντα; Ούτε που θυμάμαι πλέον την γλώσσα των ανθρώπων . Το μόνο που θυμάμαι είναι εκείνη την νύχτα και τον Nick. Την νύχτα τη θυμάμαι εξαιτίας της μορφής μου. Τον Nick τον θυμάμαι εξαιτίας των νυχιών που πήρα μαζί μου τότε.Και μου λείπει. Μου λείπει τόσο πολύ.
Κι αναρωτιέμαι, μήπως έχει προχωρήσει;Μήπως έφτιαξε τη ζωή του με κάποια άλλη; Ποιος ξέρει; Θα ήθελα να μαθω όμως. Κι αν εστελνα έναν λύκο στη Gandera για να μάθει; Αυτή την ερώτηση την έχω σκεφτεί πολλές φορές αλλά δεν την έκανα πράξη ποτέ.
Σηκώνομαι αργά αργά από το έδαφος. Πόσο βαριεμαι! Βγαινω από τη σπηλιά μου και κατεβαινω το βουνό στο οποίο είναι η σπηλιά μου ,το βουνό Ντενάλι , το πιο ψηλό βουνό στις ΗΠΑ και στην Βόρεια Αμερική. Το χιόνι είναι φρέσκο ,εχθες χιονιζε ασταμάτητα. Λατρεύω να βουλιάζω στο όμορφο χιόνι, πάντα μου άρεσε .
Ακούω έναν θόρυβο και τότε βγαινω από το χιόνι και κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω έναν μαύρο λύκο να με πλησιάζει φιλικά. Τον ξέρω. Είναι ο λύκος που έχω ονομάσει Fred. Δεν είναι λυκανθρωπος ,ειναι λιγο μικροτερος μου σε μεγεθος κι δεν έχει όνομα. Του το έδωσα εγώ λοιπόν. Και νομίζω του αρέσει. Το εξέφραζε το στυλ του, σαν να ήταν γραμμένο και ραμμένο γι αυτόν. Στέκεται λίγο μακριά μου. Στέκομαι αξιοπρεπώς ,τι θελει;

"Κυνηγοί στα ανατολικά μας, πρέπει να σας βοηθήσω να κατεβετε το βουνό με ασφάλεια."

Ωχ. Παμε να φύγουμε! Ακολουθώ το γρηγορο βήμα του. Σε κάνα 20 είχαμε φτάσει στο τέλος του βουνού. Ο Fred αφού ολοκλήρωσε την αποστολή του φεύγει προς τα δυτικά. Περπατω προς τη λίμνη που υπάρχει εδώ κοντά. Όταν φτανω βρίσκω την ευκαιρία να πιω λίγο από το κρυστάλλινο νερό της από σημείο της παγωμένης λίμνης που έχει σπάσει. Ξαφνικά νιώθω ότι με παρακολουθούν. Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω έναν άντρα με μία κάμερα. Ανάθεμα όχι! Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να μην μπορέσει να βγάλει κάποια φωτογραφία ,κάτι που πιθανότατα έχει ήδη κάνει . Ανάθεμα! Είμαι ο πρώτος Λευκός Λύκος που εμφανίζεται μετά από χρόνια. Αν μαθευτεί αυτό ,θα το μάθουν. Και δεν πρέπει να το μάθουν.Έχω τρέξει αρκετά μακριά και έχω φτάσει πλέον στα μέσα ενός μεγάλου δασους. Ξαπλωνω στο έδαφος. Και στο μυαλό μου έρχεται για άλλη μία φορά εκείνη η νύχτα.