Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 16ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

<<Μόλις σου πω κλείσε τα μάτια σου.>> λέει ευδιαθετος ξανά.

Πως δεν το είχα παρατήσει όταν ετρεχα μακρια;

Έτρεχες από την αντίθετη κατεύθυνση, βλαμμενη!

Κουνώ το κεφάλι μου. Τέλος πάντων.

<<Και...τώρα!>>λέει ξαφνικά.

Κλείνω τα μάτια μου. Ξαφνικά νιώθω πως πρόκειται για κάποια Εκλπηξη ή κάποιο παιδικό παιχνίδι αλλά στη πραγματικότητα είναι μονάχα η μαγεία. Αν και δεν ξέρω αν η "μαγεία" και το "μονάχα" μπορούν να μπαίνουν μαζί σε μία πρόταση.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιγής επιτέλους ακούω τη φωνή του.

<<Φτάσαμε μωρό μου.Καλωσορισες στο σπίτι μας .>> λέει και ανοίγω τα μάτια μου βλέποντας επιτέλους το ξενοδοχείο εξωτερικά και ολοκληρωμένα.

Κεφάλαιο 16ο

Σπίτι μας ε;Προκαλεί μία αρκετά πρωτόγνωρη αίσθηση αυτή η φράση. Η πύλη του ανοίγει ταχύτατα και το αυτοκίνητο μπαίνει μέσα στο προαύλιο. Κόσμος, στρατιώτες και λύκοι είναι μαζεμένοι έξω από τη πόρτα του ξενοδοχείου. Όλοι παθαίνουν σοκ όταν βλέπουν τον Nick να βγαίνει από το αμάξι και στέκονται προσοχή, βεβαίως οι σχολιασμοί είναι αναμενόμενοι. Αυτός με αργά σταθερά και υψηλού ήθους βήματα κάνει το γύρο του οχήματος και σπεύδει να ανοίξει τη πόρτα μου . Όταν η πόρτα ανοίγει με κοιτά. Νιώθω πως έχω παγώσει. Είμαι το μαύρο πρόβατο εδώ μέσα.... Για την ακρίβεια το άσπρο μεσ' στα μαύρα.
Το βλέμμα του χαλαρώνει.

<<Βγες έξω αγάπη μου.Όλα είναι εντάξει.>> ψιθυρίζει και αυτό μου δίνει λίγο κουράγιο για να μπορέσω να πηδησω έξω από το αυτοκίνητο και κάτσω κοντά του με περηφάνια.

Όλων τα μάτια γουρλωνουν καθώς μας κοιτούν.Πέφτει σιωπή,πλέον δεν μιλάει κανείς.Ο Nick παίρνει μία βαθιά ανάσα και περπατάει μπροστά από τον όχλο του ενώ εγώ ακολουθώ από πίσω αγχωμένη.

"Nick...μηπψς έπρεπε να τους πεις κάτι;Όλη η αγέλη σου ήταν εκεί έξω." λεω λογικά.

<<Δεν θα πω τιποτα μέχρι να μιλήσουμε στη μητέρα μου. Αύριο πρωί θα είναι εδώ.Μην αγχωνεσαι αγάπη μου. Έλα πάμε στο δωμάτιο μας.>> λέει και με αφήνει αυτή τη φορά με αφήνει να περάσω μπροστά.

Αχαχαχαχαχα! Αν περιμένει εγώ να τον πάω κάνει λάθος. Τεράστιο!
Προσπαθώ να θυμηθω καθώς περπαταμε στον οροφο.
Κοιτώ κάποια στιγμή μία μεγάλη πόρτα. Κάτι μου θυμίζει αυτό το σημείο. Μπορεί να είναι και αυτό,άλλωστε σε αυτόν τον όροφο οι πόρτες είναι κυριολεκτικά περίπου πέντε ή έξι. Κάπου εδώ ήταν και το δωμάτιο στο οποίο είχα πρώτο ξυπνήσει. Θεε μου ! Πόσες αναμνήσεις...