Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 33ο

Στο Προηγούμενο Κεφάλαιο:

Mark's Pov

<<Λοιπόν ,εγώ προσωπικά δεν πιστεύω πως πραγματικά η Alice διέγραψε τις αναμνήσεις της Bella. Μπορεί να το είπε μεταφορικά. Ή ακόμα και αν το έχει κάνει ίσως υπάρχει ενας τρόπος να τις επαναφερουμε. Μπορει να εχουν μείνει υπολειμματα σκέψεων και αναμνήσεων που θα μπορουσαν να δώσουν ένα ερέθισμα και να ξανά θυμηθεί ακόμα και τα πιο βασικά . Μπορεί ακομα να ειναι ένα απλό ή και περίπλοκο φράγμα αναμνήσεων." Λέω ταχύτατα με πολλές ελπίδες να φουντώνουν το κεφάλι μου.

<<Ναι μπορεί κάποιο από όλα αυτά να έχει γίνει ,αλλά τι προτείνεις ;Τι μπορούμε να κάνουμε;>> Λέει εμφανώς κουρασμένος .

<<Θα φωνάξουμε όλους τους φύλακες και τους προφήτες και των Λευκών και των Μαύρων Λυκων. Κάποιος από αυτούς ή και όλοι μαζί θα βρουν μια λύση. Θα τελειώσουν όλα αυτά. Το πιστεύω.>> Λέω και αφήνω μια ανάσα αισιοδοξίας να βγει από το στόμα μου.

Ελπίδα και αισιοδοξία,μόνο αυτά μας έχουν μείνει άλλωστε. Και χρόνο έχουμε,δεν χρειάζεται να βιαστούμε. Άκρη θα βρεθεί ,πάντα βρίσκεται.

Κεφάλαιο 33ο

Ξυπνώ λουσμένη στο φως. Τα χείλη μου χαμογελούν ασυναίσθητα. Κοιμήθηκα παρά πολύ καλά,δεν νομίζω να έχω ξανά κοιμηθεί τόσο καλά. Κοιτώ γύρω μου ,και αντικρίζω ένα άδειο από κόσμο δωμάτιο. Τι χαρά!
Το κεφάλι μου κοίτα στο διπλανό μαξιλάρι του κρεβατιού μου και τα μάτια μου κλείνουν για μια στιγμή.

Flashback

Ξυπνάω αλαφιασμένη μες τη ζάλη. Ωιμέ! Τι ζάλη!Τα μάτια μου ανοίγουν αλλά όταν έρχονται σε επαφή με το φωτεινό περιβάλλον.

<<Ααχ!>> μουγκρίζω ενοχλημένη και στριφογυρίζω πάνω στο μαλακό στρώμα κάτω απο ενα ζεστό παπλώμα.

Καθώς στριφογύριζα για να αποφύγω το φως έρχομαι σε σύγκρουση με ένα σωμα.

<<Ωχ!>> μουρμουρίζω και ανοίγω τα μάτια μου.

Η θολή μου όραση ξεθολώνει. Παρατηρώ ένα πολυτελές δωμάτιο με φωτεινά χρώματα στους τοίχους , μεγάλα παράθυρα με μεταξωτές λευκές κουρτίνες , ένα ξύλινο κομοδίνο δίπλα μου και μεγάλα γλιστερά πλακάκια στο πάτωμα. Το φως μου προσφέρει ομως και ένα τραγικό θέαμα. Ένας (υπερβολικά ωραίος) και άγνωστος άντρας είναι δίπλα μου στο μεγάλο κρεβάτι με τα λευκά σεντόνια και με κοιτά ατάραχος. Τον κοιτώ πάνω κάτω, όσο κάτω μπορώ δηλαδή γιατί είναι καλυμμένος με το πάπλωμα.Γουρλώνω τα μάτια μου αλλά πριν προλάβει οποιοσδήποτε ήχος να βγει από το στόμα μου ,κοιτώ φρικαρισμένη κάτω από το πάπλωμα. Με αργές κινήσεις σηκώνω το πάπλωμα και κοιτώ το καλυμμένο σώμα μου.