Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 40ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Εκείνη τη στιγμή όλοι γυρίζουν να με κοιτάξουν και ορκίζομαι πως δεν νομίζω να έχω ντραπεί ξανά στη ζωή μου.
Ο Nick ,ο οποίος κράτα πλέον το χέρι μου πίσω από τη πλάτη μας , το σφίγγει και το χαϊδεύει απαλά. Αυτό αμέσως μου τραβά τη προσοχή αλλά και με ηρεμεί ,με κάνει να σκεφτώ καθαρά.

Χαμογελώ ντροπαλά καθώς ο άνδρας με πλησιάζει και τείνει το χέρι του για χειραψία. Ανταποδίδω σχεδόν αμέσως και αναπνεύσω γενναία.

«Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε. Ο Mark πιστεύει πως μπορείτε να με βοηθήσετε. Και αν σας εμπιστεύεται,τότε είμαι σίγουρη πως μπορώ και εγώ να σας εμπιστευτώ .» λέω με σιγουριά και κάπως περήφανη για τον εαυτό μου καθώς εννοούσα καθε λέξη.

Αν αυτοί είναι ο δρόμος προς την αλήθεια και τον εαυτό μου, ποια είναι εγώ για να πω όχι;

Κεφάλαιο 40ο

Είναι πρωί ,επιτέλους ξημερώνει.
Αυτή η νύχτα ήταν τόσο ...ψυχρή. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα. Βέβαια, ούτε τώρα νιώθω κάτι.
Γυρίζω πλευρό και κοιτώ το φως που εισβάλλει σιγά σιγά στο δωμάτιο μου. Επιτέλους το σκοτάδι φεύγει.
Αναστενάζω.
Δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα ,δεν φαντάζομαι πως αυτοί που ήρθαν μπορούν να με βοηθήσουν. Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Εχθές το βράδυ αφού ήρθαν και μιλήσαμε ,σκορπίστηκαν. Εξαφανίστηκαν στα δωμάτια τους.
Ο Nick ίσα που μου είπε δύο λόγια και έφυγε και αυτός. Το ίδιο και ο Mark. Δεν ξέρω τι συμβαίνει ,αλλά εγώ δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Έχω τρομοκρατηθεί .
Και δεν ξέρω γιατί ,αλλά μετά από χρόνια νιώθω πως κρυώνω και πάλι.

Mark's POV

Πάω προς το δωμάτιο του Nick όντας πολύ κουρασμένος. Δεν κοιμήθηκα πολύ το βράδυ. Έπρεπε να τακτοποιήσω εκκρεμότητες που προέκυψαν τελευταία στιγμή. Και εφόσον η Bella και ο Nick δεν έχουν στεφθεί ,όλο το βάρος συνεχίζει να πέφτει πάνω μου.
Με τη Bella ,ωστόσο ,δεν μπορώ να ασχοληθώ πλέον. Εγω κάλεσα τις Μεγάλες Δυνάμεις. Άρα είναι στα χέρια τους. Εγώ δεν έχω δικαίωμα εμπλοκής πια. Εκτός αν κάποιος υπερβεί το όριο. Τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Χτυπώ τη πόρτα του δωματίου του Nick και μπαίνω μέσα πριν απαντήσει. Τον βλέπω να στέκεται όρθιος μπροστά από το παράθυρο. Αστείο ,αν σκεφτεί κανείς πως τα τελευταία 2 χρόνια έμπαινα εδώ μέσα και ήταν απλά κυνικός.

Γυρίζει ξαφνιασμένος και σηκώνει τα χέρια του στον αερα.

«Ελεος μεγάλε ,πρωί πρωί. Σταμάτα να τρομάζεις τον κόσμο.» λέει εκνευρισμένος από την απότομη εισβολή μου.