Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 23ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

<<Θέλω να σου κάνω άλλες δύο ερωτήσεις.>> Ενημερώνει.

<<Γιατί;>> Απαντώ με πόνο στη φωνή μου.

Τον κοιτώ,αγνοεί εντελώς τη κατάσταση μου.

<<Πόσο καιρό έχεις που έφυγες από εδώ;Που έμεινες στην Αμερική;>> Ρωτά.

Δεν μπορώ να σκεφτώ,δεν μπορώ να κάνω τίποτα

<<Στο σπίτι μου.>> Απαντώ ,εκεί λογικά έμεινα έτσι;

Δεν μπορώ να σκεφτώ.

<<Που είναι το σπίτι σου;>> Ρωτά επίμονα .

Ελα μου;

<<Δεν θυμάμαι...>>λέω κλαψουριζοντας από τον πονο.

<<Ποιος είμαι εγώ;>> Ρωτά δυνατά αυτή τη φορά.

Νιώθω πως το κεφάλι μου θα εκραγεί.

<<Δεν ξερω!>>ουρλιάζω πριν χάσω εντελώς τις αισθήσεις μου.

Κεφάλαιο 23ο

Επανακτώ τις αισθήσεις μου και ο έντονος πονοκέφαλος με κάνει να μουγκρίσω .Τι στο καλό;Μήπως μέθυσα;Μήπως χτύπησα πουθενά;
Όχι. Αφού είμαι πολύ προσεκτικός άνθρωπος.

Η εσωτερική μου θέα γελάει.

Ρε άιντε από κει!

Ανοίγω τα μάτια μου,αλλα το απότομο σκοτάδι με τρομάζει.
Που στο καλό ειμαι;Η θολούρα από το σκοτάδι εξαφανίζεται,αλλά ακόμα αναρωτιέμαι πού είμαι. Το ελάχιστο φως που μπαίνει από μια πόρτα ,μου δίνει την δυνατότητα να συνειδητοποιήσω πως πιθανότατα βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο.Μοιαζει με δωμάτιο ξενοδοχείου. Ακριβού ξενοδοχείου.
Είμαι σίγουρη πως δεν έχω ξανά έρθει εδώ μέσα.
Ανακαθομαι στο μεγάλο διπλό κρεβάτι. Διπλό....τέλος πάντων,υπερδιπλο. Μα πως στο καλό βρέθηκα εγώ εδώ;
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτώ το πάτωμα. Βλεπω παντόφλες στο πατωμα. Γιατί δηλαδή οι παντόφλες μου είναι εδώ;Περιεργο.Τις βάζω και σηκώνομαι . Κοιτάζω τον εαυτό μου και τσουπ! Οι πιτζάμες μου.
Οκ κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Πρώτη μου δουλειά είναι να ανοίξω το πατζουρι για να μπει λίγο φως στο δωμάτιο.Φτανω στο παράθυρο ,αλλά μάλλον είναι σκουριασμένο και δεν ανοίγει με τίποτα.
Γαμωτο.

Πηγαίνω προς την πόρτα ,κάπου εδώ λογικά θα βρίσκονταν οι διακόπτες. Τα δάκτυλα μου ακουμπούν ατσαλα τον τοίχο .

<<Που είστε γαμωτο;>>βρίζω ψιθυριστά.

Είμαι αποφασισμένη πως δεν είναι εδώ κοντά οι διακόπτες,οπότε ένα πράγμα μου μένει να κάνω. Ανοίγω τρομακτικά αργά τη πόρτα και κοιτώ έξω.Το φως στην αρχή με τυφλώνει,αλλά μετά μόνο απορία ζωγραφίζεται στο βλέμμα μου. Δεν είναι κάνεις εδώ. Είμαι μόνη σε ένα παντελώς άγνωστο μέρος.
Ένας τεράστιος, πελωριος διάδρομος απλώνεται μπροστά μου. Ανοίγω εντελώς τη πόρτα και βγαίνω έξω .