Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 11ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Μα δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Πριν κάτι μέρες ένας λύκος με πρόδωσε και με φυλάκισε στον ζωολογικό κήπο της Αλάσκας. Τελικά αποδείχτηκε πως δούλευε για μία Μαύρη λύκο ,την Alice Dorgan.Τον χτύπησα απειλητικα και καπως ετσι με βοήθησε να φυγαδεύθω στο δάσος. Όμως αντί να με αφήσουν στο δάσος της Αλάσκας,με πήγαν στο δάσος του Denver .Τα υπόλοιπα είναι γνωστά υποθέτω."λέω και γυρίζω τη πλάτη μου σε αυτόν .

Και κλαίω αθόρυβα, και πονω αληθινά.

<<Σε ευχαριστώ που μου μίλησες Bella.>> λέει ειλικρινά και αφού χαϊδεύψει μία φορά τη γούνα μου,βγαίνει έξω από το δωμάτιο αφήνοντας με μόνη στη δυστυχία μου.

Κεφάλαιο 11ο

Ακούω τη φωνή του Louis που λέει στον Mark όλα όσα του έχω πει με λεπτομέρειες. Σχεδόν ακούω τους αναστεναγμους του Mark. Δεν έχει περάσει και λίγα. Και ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι ξέρουν  πως δεν είναι νιατο. Δεν μπορώ να κάνω πολλά όμως. Ειμαι ολίγον τι άχρηστη.
Κοιτάζω τον όρο το πόδι μου. Είμαι λύκος ,γιατί μου έχουν βάλει όρο;Τα δόντια μου πιάνουν το σωληνάκι του όρου και το τραβούν με δύναμη έξω από τη φλέβα μου.
Σφιγγομαι από τον ελαφρύ πόνο.Στέκομαι στα πόδια μου πάνω στο κρεβάτι όμως χάνω την ισορροπία μου και πέφτω.Η δεύτερη φορά είναι πιο σταθερή,αρκετά σταθερή για να σηκωθω από το κρεβάτι και να περπατήσω μέχρι το μικρό μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου.Στέκομαι στα δύο πίσω πόδια μου για να μπορέσω να κοιτάξω έξω και ξαφνικά νιώθω πολύ καλά. Μία χαλάρωση. Θέλω λίγο κρύο αέρα.Αυτό το παράθυρο από το έδαφος  δεν είναι ιδιαίτερα ψιλα. Θα μπορούσα να το κάνω. Το έχω κάνει στο παρελθόν.
Η ανάμνηση που πηδάω από το παράθυρο του σπιτιού του Alex στο δάσος ξεπετάγεται. Και ήμουν και άνθρωπος και αδύναμη τότε. Το 'χω!
Με τη μουσούδα μου ανοίγω το μισάνοιχτο άσπρο παράθυρο. Δεν υπάρχει κάτι για να πατήσω πάνω οπότε υποθέτω πρέπει να πηδήσω από μέσα προς τα έξω.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια μου. Όταν όμως τα ανοίγω και κοιτώ τον χώρο βλέπω την αντανάκλαση μου στο παράθυρο.Δεν είχα δει ποτέ την αντανάκλαση μου. Δεν φυτρώνουν καθρέφτες στις σπηλιές τα τελευταία χρόνια.Τα μάτια μου είναι ένα λαμπερό κόκκινο χρώμα. Κόκκινο;Νόμιζα ότι τα μάτια δεν θα άλλαζαν χρώμα. Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής λένε. Τι μπορεί να σημαίνει το κόκκινο για μένα;Κάθομαι κάτω καθώς συνεχίζω να με κοιτώ.
Είμαι αναμφίβολα τεράστια. Σίγουρα αυτό σημαίνει περισσότερα κιλά. Θα ήμουν χοντρή σαν άνθρωπος;Παναγία μου!
Από το κακό στο χειρότερο πηγαίνουν οι εξελίξεις. Τι απελπισία! Το μυαλο μου επιστρέφει στη θέση του και ξανά σκέφτομαι τη φυγή μου. Δεν πρέπει να το κάνω αυτό. Δεν πρέπει να ξαναπληγώσω τον Mark ή τον Alex ή χειρότερα τον Nick.Δεν είναι δίκαιο για κανέναν.
Η πόρτα ανοίγει και ο Mark μπαίνει μέσα. Με κοιτάζει που στέκομαι δίπλα στο ανοικτό παράθυρο και είμαι σίγουρη πως έχει φρικάρει.