Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 8ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Προχωρώ πάλι προς το σπίτι αλλά από τη πίσω πλευρά του. Πολύ δρόμο είχα τρεξει τελικά.Όταν φτάνω από τη πίσω πλευρά του σπιτιού φτάνω στο σημείο που βρίσκεται η τζαμαρια . Αν μπορούσα να τη σπάσω χωρις να ακουστεί τίποτα θα ήταν υπέροχο. Μου είχε πει άραγε ο Alex αν έχει καλή ηχομόνωση το δωμάτιο. Λογικά θα πρεπε.Ας δοκιμάσουμε και ότι γίνει γίνει...
Με ένα δυνατό χτύπημα με τα πόδια μου η τζαμαρια σπάει και αρκετά κομμάτια πέφτουν στο έδαφος και αρκετά κομμάτια πέφτουν πάνω μου. Αυτό θυμάμαι.

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8ο

Το κεφάλι μου,Θεέ μου, το κεφάλι μου! Τι πόνος!Το σώμα μου, πόσο ποναω. Ανοίγω τα μάτια μου αλλά ξανά κλείνουν.Αχ...
Τα ξανά ανοίγω και αυτή τη φορά δεν κλείνουν.
Πρώτα από όλα επικεντρώνομαι στον σωματικό πόνο που νιώθω.Κοιτάζω το σώμα μου. Η λευκή γούνα μου έχει καλυφθεί με αίμα και οι πληγές είναι αρκετά εμφανείς εξαιτίας των γυαλιών. Πόση ώρα είμαι αναίσθητη εδώ;Κανένας δεν τι κατάλαβε;Δωξα τω Θεο...
Περπατω αργά και προσεκτικά προς το κρεβάτι μου. Τα γυαλιά μπαίνουν όλο και πιο πολύ στη σάρκα μου κάνοντας με να γρυλίζω από τον πόνο και δημιουργώντας ένα δάκρυ στο μάτι μου.Πέφτω στο κρεβάτι και αφήνω έναν λυγμο.
Γαμώτο , πρώτη φορά νιώθω ότι μπορώ να πεθάνω από τον πόνο.Ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί έχει σκίσει τη κοιλιακη μου περιοχή και από εκεί τρέχει το περισσότερο αίμα. Νομίζω πως έχω και ένα μεγάλο γυαλί στη κορυφή του κεφαλιού μου αλλά ο πόνος μου στο υπόλοιπο σώμα με απασχολεί περισσότερο.
Υπάρχει περίπτωση να πάθω λοίμωξη από τα γυαλιά;Γιατί δε πήγα να σπουδάσω ιατρική;Θα ήξερα τώρα!
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να θεραπευτω ενώ τα γυαλιά βρίσκονται μέσα μου. Ένας οξυς πόνος διαπερνά το πόνο μου και γρυλίζω με λυγμούς. Κλαίω.
Ζαλίζομαι πολύ.

"Γαμώτο μου θα πεθάνω από τη βλακεία μου!"

Κλείνω τα μάτια μου αλλά προσπαθώ να τα κρατήσω ανοιχτά. Ακούω ένα κραπ στη πόρτα. Ωχ όχι...
Η πόρτα ανοίγει και η θολή μου όραση αναγνωρίζει τον Alex που με κοιτά τρομοκρατημένος. Σκατά! Δεν μπορώ να αντέξω άλλο ξύπνια.Δεν αντέχω.

<<Bella!>>

[...]

Τι γλυκό φώς. Ζεστό αλλά γλυκό. Με βυθίζει σε αγκαλιά, οικεία και όμορφη.Το φως απορροφά το πιο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής μου ,το κομμάτι που μαύρισε από τον πόνο που δημιουργούσε η σκέψη του αδυνάτου.Η σκέψη της ελπίδας. Η ελπίδα για αγάπη.
Μία φωνή αποσπά την προσοχή του υποσυνείδητου μου.