Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 24ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

<<Δεν έχω συναντήσει κανέναν.>> Λέει και κοιτά γύρω του ασυναίσθητα.

Δηλαδή είμαστε μόνοι μας εδώ;
Η εσωτερική μου θέα κλείνει πονηρά το μάτι της. Μαζεψου

<<Περίεργο. Γιατί δεν έφυγες λοιπόν;>>

Σουφρωνει τα φρύδια.

<<Βγήκα έξω με δυσκολία αλλά συνειδητοποίησα ότι οι πύλες είναι κλειδωμένες. Και πίστεψέ με πύλες ενός παλατιού δεν είναι εύκολο να τις περάσει κανείς από πάνω. Καταλαβαίνεις τι εννοώ...>> Λέει κοιτώντας με στα μάτια.

Κοιτώ άλλου γιατί νιώθω πως έχω κοκκινίσει.

Ηρέμησε λίγο ξελιγομενη.

<<Δηλαδή είμαστε κλειδωμένοι εδώ μόνοι μας;Σε ένα παλάτι;>> Ρωτώ άλλη μια φορά.

<<Ακριβώς.>> Λέει και χαμόγελα στραβά.

Κεφάλαιο 24ο

Εντάξει,αυτά που συμβαίνουν είναι περίεργα. Αλλά πότε θα πρέπει να αρχίσω να αναρωτιέμαι αν αυτό που ζω είναι αληθινό ή όχι;
Γιατί πολλες όμορφες στιγμές μπορούμε να περάσουμε ,αλλά μόνο τις αληθινές μπορούμε να ζήσουμε.
Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρίσκομαι εγώ σε ένα μέρος σαν κι αυτό με έναν άντρα σαν κι αυτόν;

Δεν ξέρω ντιαρ...αρχίζω να συμφωνώ μαζί σου...δεν έχεις πολλές πιθανότητες.Μην κατσουφιαζεις,ζήσε την περιπέτεια.

Φωνάζει η εσωτερική θέα μέσα μου.Απο ποτέ με ενθαρρύνει;

<<Νομίζω πως θα πάω να φάω,θελετε να γευματισετε μαζί μου δεσποινίς;>>ρωταει ευγενικά με αρκως αριστοκρατικό τόνο και τείνει το χέρι του.

Χαμογελώ κοκκινιζοντας.

<<Θα ήταν τιμή μου ,κύριε,αλλά μάλλον θα προτιμήσω να ψάξω να βρω κανονικά ρούχα πρώτα.>> Λέω με παρόμοιο τονο και γελάει.

<<Θέλετε να έρθω μαζί σας δεσποινίς;>> Ξανά ρωτά συνεχίζοντας το ίδιο τροπάριο .

Θεέ μου.

<<Ντροπή καλέ κύριε. Που είναι οι τρόποι σας;Μόλις με γνωρίσατε.>>λέω και αρχίζω να περπατώ γελώντας προς τη μεγάλη σκάλα από την οποία είχα κατέβει.

<<Μα επιμένω...>>συνεχίζει και ακολουθεί από πίσω.

<<Να μην επιμένετε. Πηγαίνετε για φαι.>> Λέω αρχίζοντας το πιο βλάχικο τόνο.