Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 14ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Συνέρχομαι για λίγο.

"Μπαμπά;" ρωτώ.

Κάνε Θεε μου να το καταλάβει.

<<Άσε τα μπαμπά για λίγο Bella , δεν βλέπεις πως θρηνω;>> λέει με λυγμούς.

Θεε μου. Το κατάλαβε!
Άντε να δούμε πόση ώρα θα του πάρει να το συνειδητοποιησει κιόλας!

Χαμογελω δύσπιστα.

"Μπαμπά δεν πειράζει. Όλα θα πάνε καλά. Ηρέμησε." λέω απαλά.

<<Φυσικά και πειράζει. Πως να ηρεμησω;>> φωνάζει.

Θεε μου.

Ας το πάρει το ποτάμι.

"Μπαμπά,μου μιλάς τόση ώρα!" λέω και έχω μία μικρή τάση να χαμογελάσω.

<<αχ ρε Bella, σου μιλάω τοσ...Για μισό.>>λέει και κάνει μία παύση για να με κοιτάξει στα μάτια.

<<Σου μιλάω τόση ώρα Γαμώτο!>>φωνάζει θριαμβευτικά .

Ίσως να υπήρχε τελικά και μία επιτυχία σε όλο αυτό.

Κεφάλαιο 14ο

<<Θεε μου Bella!Επιτέλους σε καταλαβαίνω! Τι θαύμα!>> λεει χαρούμενος από τη χαρά του ο Mark.

Σε λίγο θα αρχίσει να κλαίει,είμαι σίγουρη!

"Όμως γιατί δεν έγινα άνθρωπος ξανά;"λέω μπερδεμένη.

<<Δε...δεν ξέρω αγάπη μου,θα το βρούμε όμως. Θα τα καταφέρουμε.Θα δεις.>>λέει και με αγκαλιάζει όσο μπορεί.

Ξαφνικά νιώθω σαν κάτι να μην πάει καλά. Ο Nick! Που είναι ;Πρέπει να τον βρω. Πρέπει να τον δω.

" Μπαμπά, πρέπει να δω τον Nick.Να του εξηγήσω."

Λέω στον Mark.

Με βγάζει από την αγκαλιά του και με κοιτά με ανήσυχο βλέμμα.

<<Δεν ξέρω αν μπορείς Bella. Ο Nick από τότε που έφυγες...είναι φυτό.Δεν μιλάει,δεν κινείται. Μόνο τρωει αλλά κανένας δεν ξερει πως.>>λέει μπερδεμένος.

Πως είναι λέει;!

Σηκώνομαι , αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει;

"Ο άντρας μου είναι φυτό και εγώ τόσα χρόνια ελειπα με την ελπίδα να με συγχωρέσει για το κακό που έκανα;Όλα αυτά τα χρόνια εμένα μονη μου στις πιο μοναχικές παγωμένες βουνοκορφές για το τίποτα;" ουρλιάζω υστερικά.