Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 22ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

<<Δεν έχεις ιδεα. Αν θες μπορείς να κοιμηθείς στο δωμάτιο σου,και αν είναι μιλάμε μετά για όλα αυτά,αν θες να μείνεις εδώ σήμερα φυσικά.>> Λέει γλυκά.

Χαμογελώ μια εγώ. Αλληλούια.

<<Θα το ήθελα πολύ. Λέω να πάω να κοιμηθώ καμία ωρίτσα αν δεν σε πειράζει. Σε ευχαριστώ μπαμπά,τα λέμε αργότερα.>> Λέω και αφού αφήσω ένα φιλί στο μάγουλο του πηγαίνω προς το δωμάτιο μου,το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο του σπιτιού.

Μπαίνω μέσα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Ξαπλώνω στο μαλακό κρεβάτι και βυθιζομαι επιτέλους σε έναν γλυκό ,ξέγνοιαστο ύπνο.

Κεφάλαιο 22ο

Ανοίγω τα μάτια μου ζαβλακομενη από τον ύπνο. Πραγματικά αυτή τη φορά γέμισα τις μπαταρίες μου.Σηκωνομαι από το κρεβάτι και βγαίνω από το δωμάτιο με προορισμό το σαλόνι.Ποση ώρα κοιμήθηκα; Κοιτάζω έξω από το παράθυρο ο ήλιος φαίνεται σαν να έχει ανατηλει εδώ και αρκετή ώρα. Γαμωτο.

<<Μπαμπά;>> Φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση.

Πηγαίνω στη κουζίνα και βλέπω ένα σημείωμα πάνω στο ψυγειο.

"Συγγνώμη που δεν σε ξύπνησα,έπρεπε να πάω στη δουλειά και δεν χρειαζόταν να σηκωθείς. Αν θες ξανακοιμησου ή πήγαινε το αυτοκίνητο στη μητέρα σου, σίγουρα το χρειάζεται.
Τα λέμε αγάπη"

Σκέφτομαι αυτα που γράφει.
Ναι η αλήθεια είναι πως θα χρειάζεται το αυτοκίνητο για να πάει στη δουλειά της.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να της το επιστρέψω.
Φτιάχνω λίγο τα κοντά άσπρα μαλλιά μου,που φαίνονται πιο φυσικά πλέον και αφού πάρω τι μπουφάν μου και τα κλειδιά φεύγω από το σπίτι.

Η διαδρομή προς το σπίτι της μητέρας μου είναι γρήγορη,αγνοω οτιδήποτε περίεργο συμβαίνει,βλέπω ή ακούω και συνεχίζω ανενόχλητη στους δρόμους του Λονδίνου.

Τα κίτρινο κόκκινα πεσμένα φύλλα των δέντρων δείχνουν χρώμα στους δρόμους κάνοντας τους να φαίνονται προεκτάσεις των φύλλων δέντρων. Ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός από εχθές. Έρχεται αναμφίβολα μεγάλη μπορα.
Παρκάρω έξω από το σπίτι και όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο παρατηρώ ένα μαύρο ακριβό αυτοκίνητο έξω από το σπίτι.
Ποιανού μπορεί να είναι αυτό;
Περπατάω μέχρι την πόρτα του σπιτιού και χτυπάω το κουδούνι,αφού για ακόμα μια φορά δεν έχω τα κλειδιά.

Ακούω μια αντρική φωνή να φωνάζει "Έρχομαι".

Αναστεναζω,ούτε μια μέρα δεν έχω που ήρθα και τσουπ φέρνει παρέα.