Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 4ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

<<Τι μας ειπε το αφεντικο να κάνουμε παιδιά;>> λέει ο τολμηρός .

Όπα ,αφεντικό;Μην μου πεις πως είναι ο James το αφεντικό.Δεν θα μου γλιτώσει ο ατιμος!

Ο νεαρός με τα γυαλιά κοιτάζει το φάκελο του.

<<Αν είναι δυνατόν. Ακούστε τι έχουμε να κάνουμε.>> λέει έκπληκτος και συνεχίζει.

<<Πρέπει να τη ταΐσουμε, να καθορίσουμε το χώρο της ,να τη κάνουμε μπάνιο και να τη ξανά ταΐσουμε μετά.Από ποτέ τα κάνουμε αυτά ρε παιδιά;>> ρώτα με απορία.

Ουαου. Ίσως τελικά περάσω και λίγο καλά εδώ.

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4ο

Έχω βρεθεί σε άλλη πραγματικότητα. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε σπα. Σαν να έχω μπει σε εναν εναλλακτικό κόσμο. Δεν ειμαι πλέον στο κλουβί μου, αλλά σε ένα κτήριο του ζωολογικού που τολμούν να κάνουν μπάνιο κάποια ζώα . Εγώ είμαι φανερά το πιο ήπιο.

Ζώο; Αχ σκασε!

Το νερό έχει γεμίσει μία τεράστια μπανιέρα. Τι πολυτέλειες είναι αυτές; Με σπρώχνουν για να μπω μέσα. Μην κουράζεστε κύριοι. Θα μπω με μεγάλη μου χαρά! Βάζω το πόδι μου μέσα και βουλιάζω στο νερό. Τα αφρόλουτρα μου σπάνε τη μύτη μου. Έχω δυο χρόνια να μυρίσω κάτι τέτοιο. Κλείνω τα μάτια μου. Ο Τολμηρός και ο Μαλλιας με έχουν πάρει με τα σφουγγάρια ενώ ο Χεστης είναι λίγο πιο μακριά και φτιάχνει κάποια πράγματα.

<<Πως μας είπαν να τη φωνάζουμε;>> λέει ο Μαλλιάς.

<<Bella.>> λέει ο Τολμηρός.

Ξέρουν το όνομα μου. Είμαι σίγουρη πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο τσιτζιφιογκος ο James.Αλλά ας μην τα σκέφτομαι πια αυτά. Ας απολαυσω τη στιγμή.Κάποια στιγμή ανοίγουν την τάπα της μπανιέρας και το νερό φεύγει σιγά σιγά. Τι ;Όχι ακόμα βρε παιδιά! Παιρνουν το τηλέφωνο της μπανιέρας και με ξεπλένουν.
Δε πειράζει Bella. Θα ξανα βρεις την ευκαιρία. Σωστά;

Ναι!

Βγαινω από την μπανιέρα και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να κάνω είναι να τιναχτω με αποτέλεσμα να τους κάνω όλους μουσκεμα. Ουπς!Παντα ήθελα να το κάνω αυτό. Η εσωτερική μου θεά γελάει. Πάμε σε ένα μηχάνημα λίγο πιο πέρα που βγάζει δροσερό αέρα. Θεε μου! Το μυαλό μου διαβάζουν;Αυτή η δροσιά με τρελάνει. Ήταν ότι χρειαζομουν.Όταν πλέον είμαι στεγνή ,ο Τολμηρός και ο Μαλλιας βάζουν τα λουριά γύρω από το λαιμό μου και με οδηγούν πίσω στο κλουβί μου. Ώστε πάλι στο κλουβί κατέληξα ε;Μου βγάζουν τα λουριά και τότε είναι που βλέπω τον Χεστη να βγαίνει από το κλουβί. Μάλλον αυτός το καθάρισε. Μπουαχαχαχα! Γελάει πάλι η εσωτερική μου θεά.Σχεδόν ενστικτωδώς περπατω προς το λαγούμι που έχει το θράσος να αποκαλείται σπηλιά , όπου κι υπάρχει φαγητό, κοινώς γνωστό ως κρέας. Ωμό κρέας. Πλέον έχω συνηθίσει να μοιαζω με ζώο, να φερομαι σαν ζώο και να τρώω σαν αυτό.