Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 52ο-Τέλος.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο :

«Έτοιμη για τον δεύτερο γύρο;» λέει χαμογελώντας.

«Γιατι δεν με σκοτώνεις; Αν αυτός είναι ο σκοπός σου ,γιατί δεν με αποτελειώνεις μια και καλή; Μετά μπορείς να με θαυμάζεις νεκρή όση ώρα θες.»λεω με πίκρα.

Θεέ μου ,πόσο απελπισμένη είμαι για να λέω κάτι τέτοιο;

«Γιατί δεν θα έχει πλάκα μετά , γλυκειά μου. Τώρα ,πες "Alice".»λέει χαμογελώντας στο τέλος και πριν προλάβω να μιλήσω το μαχαίρι καρφώνεται στο πλευρό μου.

Nick's POV

Είναι σίγουρα 50 και είμαστε 35. Έχουν πλεονέκτημα ,αλλά δεν θα επιτρέψω την ήττα.

Κοιταζόμαστε με τον Mark και ξέρουμε ποια είναι η λύση .

Τα πάντα για την Bella.

Κεφάλαιο 52ο

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω χάσει τις αισθήσεις μου μετά από τον "δευτερο γύρο". Όλα είναι τόσο θολά.

Δε ξέρω αν έχουν περάσει μέρες ή ώρες μετά από κάθε μου λιποθυμία,αλλά αν έκρινα από τις πληγές μου , άλλοτε είναι λεπτά και άλλοτε ώρες.

Έχω χάσει κάθε ελπίδα για σωτηρία. Είναι σίγουρο πως οι άγγελοι στους οποίους ήλπιζα έχουν χαθεί ή παλεύουν ακόμα για εμένα.
Ελπίζω το δεύτερο , γνωρίζω όμως την αλήθεια του πρώτου.

Τα μάτια μου ανοίγουν ταλαιπωρημένα καθώς ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει με δύναμη.
Η θολή φιγούρα με πλησιάζει.

«Χαίρομαι που ξύπνησες ,σου έφερα φαγητό !» λέει ο James.

Νομίζω δεν υπάρχει άτομο που σιχαίνομαι πιο πολύ στον κόσμο . Πραγματικά...

«Αυτό πάει....να πει... φι-...λοξενία.»λέω υπερβολικά αδύναμη ,και η λίμνη αίματος στο πάτωμα αποδεικνύει το γιατί.

«Ε μην πεις ότι δεν σε φροντίζαμε στα τελευταία σου Μεγαλειοτάτη!»λεει γελώντας και πετάει τον δίσκο στο πάτωμα κάνοντας το ποτήρι με το νερό να χυθεί στο σχεδόν ωμό κρέας.

Τον κοιτάζω όσο πιο δολοφονικά μπορώ ,αλλά προφανώς ακόμα και εκείνο το βλέμμα έχει χάσει την αίγλη του.

«Ιου ,φαίνεσαι χάλια. Καλύτερα να κάνεις κανά μπάνιο ,πριν αρχίσει να βρωμάει ψόφιο σκυλί εδώ μέσα.»λεει γελώντας.