Fair Victory- The Unequal Battle 2

Κεφάλαιο 45ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Τα δάκτυλα του Ben χτυπάνε κοντά στα αυτιά της Bella και τότε τα μάτια της ανοίγουν ενώ εκείνη πετάγεται παίρνοντας ανάσα. Σαν να πνιγόταν για ώρες.

Κοιτάζει αλαφιασμένη γύρω της.

«Τι έγινε; Βρήκατε κάτι;»ρωταω με κομμένη ανάσα.

Κοιτω θλιμμένος το πρόσωπο της ,τα μάτια της είναι και πάλι υπέροχα και γαλανά.

«Φοβαμαι πως όχι ,βασίλισσα μου. Λυπάμαι. Αλλά φαίνεται πως χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό.» λέει ο Ben με απόλυτη πειστικότητα και η Bella γνέφει με κατανόηση.

«Ηξερα ότι δεν θα πετύχει.» μουρμουριζει απογοητευμένη στο τέλος και με κοιτά στα μάτια.

Αν ήξερε....

Κεφάλαιο 45ο

Σηκώνομαι και βαζω τη μπλούζα μου ,ενώ χωρίς να κοιτάξω κανέναν στα μάτια βγαίνω από το δωμάτιο βιαστικα .
Το ξέρω ότι δεν θα γινόταν κάτι,πως ήταν μια προσπάθεια,αλλά έστω και για λίγο πίστεψα ότι θα βοηθούσε ,ότι θα έκλειναν τα κενά .

Τρεχω προς το δωμάτιο μου,δεν θέλω να δω κανέναν. Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Ξέρω ότι δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από εμένα,αλλά χρειάζομαι λίγο χρόνο με τον εαυτό μου.

Πόσο με τρομάζει αυτή η άγνοια , πόσο την απεχθάνομαι ταυτόχρονα;

Μπαίνω στο δωμάτιο και κλειδωνω τη πόρτα ενώ τότε πάω και κάθομαι στο ανάκλιντρο που κοίτα το παράθυρο.
Χρειάζομαι αέρα.
Δεν μου αρέσει να γίνομαι τραγική ,απλά μου βγαίνει. Θέλω λίγη ώρα να χαλαρώσω από αυτά.

Όσο ήμουν σε αυτή τη κατάσταση ύπνωσης δεν έβλεπα τίποτα ,μια εικόνα είδα μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να σημαινει.

Έναν λευκό λύκο.

Ήταν περίεργο, δεν νομίζω να έχω δει ποτέ στη ζωή μου λύκο. Λογικό μάλλον. Αν είχα δει , είναι πολύ πιθανό να μην ζούσα τώρα.

Αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο περίεργο. Εννοώ, γιατί γενικά από όσα πράγματα μπορούσα να δω ή και να θυμηθώ είδα έναν λευκό λύκο;

Μπορεί να ήταν και τυχαίο, μπορεί και όχι.
Δεν με νοιάζει τόσο αυτό ,όλα είναι μέσα στη φαντασία μου.